Maggie Rogers in de AB: een popartiest om te koesteren

Maggie Rogers’ show was zoals de witte broek die ze in de Ancienne Belgique droeg: soms hip, soms fout.

Even recapituleren, voor de enkelingen die niet vatbaar zijn voor viraal YouTube-materiaal: Maggie Rogers werd bekend toen ze, als muziekstudent aan de Clive Davis University in New York, haar song ‘Alaska’ liet horen aan gastdocent Pharrell Williams. Die laatste wist na 16 seconden genoeg: Margaret Debay Rogers hééft iets. Die auditie ging viraal in 2016 en heeft haar geen windeieren gelegd. Ze had vorig jaar al een uitnodiging van Herman Schueremans in de bus. Eerder dit jaar bracht ze haar prima debuutplaat Heard It In A Past Life uit, zondagavond speelde ze in de AB.

Niet alleen het verhaal van Maggie Rogers leest als een 21ste-eeuws sprookje. Ook de manier waarop de 24-jarige met een glimlach tot achter de oren en terug over het podium dartelde, had iets feeëriek. En dan was er nog haar outfit, die verklaarde waarom ze onder de tonen van ABBA’s ‘Dancing Queen’ kwam opdraven: een glitterhemd met een witte jeansbroek. Maggie Rogers kwam de Brusselse binnenstad binnen met veel show maar weinig franjes.

Het eerste offensief mocht er evenzeer zijn: ‘Give A Little’ was een pophit in wording met de nodige exotische blieps, en voor het stompende ‘Burning’ zouden concurrenten als Sigrid en Tove Lo vrijwillig een ledemaat afstaan. In die eerste overweldigende minuten werd meteen duidelijk dat Maggie Roggers niet langer de studente is die drie jaar geleden met knikkende knieën naast Pharrell Williams zat. Ze stáát er, alsof ze na de schooluren avondles heeft gevolgd bij de spring-in-’t-veld die Florence Welch heet.

Naturel

Maggie Rogers beschikt over een naturel die bij andere popsterren ver te zoeken is. Wanneer ze schijnbaar verwonderd het enthousiasme van haar spionkop beantwoorde, gelóófde je haar. Zelfs wanneer de clichés in uitverkoop waren – van ‘dit is een droom die uitkomt’ tot ‘adrenaline is mijn favoriete drug’ – bleef het kokhalzen uit. Wanneer Rogers de toonladder besteeg, durfde ze al eens een treden te missen. Maar dat vergaf je haar. Ze stráált oprechtheid uit, en dat blijkt op het podium haar sterkste punt te zijn.

Het is om diezelfde reden dat Pharrell bijna in tranen uitbarstte toen hij ‘Alaska’ hoorde. Die 3 minuten en 8 seconden zitten bomvol referenties die iets over de mens Maggie Rogers vertellen. Een voorliefde voor de natuur, bijvoorbeeld, maar evenzeer een dosis soul die ze van haar ouders erfde. En elektronica, een stroming die haar naar eigen zeggen een openbaring heeft bezorgd. Die melange van haar levensverhalen maakt dat de mayonaise pakt.

Maar die naturel, dat unieke, ontbrak in de AB te vaak in haar muziek. Ze kon niet verbergen dat songs als ‘Say It’, ‘Overnight’ en ‘The Knife’ goedkoop en inwisselbaar zijn. Ze schipperde tussen excellente, hippe pop en foute supermarktmarktmuziek, en van die laatste categorie had ze jammer genoeg te veel songs in de aanbieding. Echt slecht werd het nooit, maar voor van a tot z te kunnen boeien, weegt Maggie Rogers nog iets te licht.

Taylor Swift

En toch. Hoed af voor de gewaagde keuze om haar twee prijsbeesten ‘On + Off’ en ‘Alaska’ middenin de show voor de leeuwen te gooien. Een luie popartiest zou voor de veilige weg kiezen en dat vuurwerk bewaren voor het laatste kwartier. Rogers is echter geen luie popartiest. Zij sluit haar show akoestisch af met een cover van ‘I Wanna Dance with Somebody’. Opkomen met ABBA, afsluiten met Whitney Houston: in de AB stond een 24-jarige die haar klassiekers kent.

Ook gewaagd: ‘Tim McGraw’ van Taylor Swift coveren, en daarmee meteen een ode brengen aan countrymuziek, een genre dat in de jeugd van de zangeres niet onbelangrijk was. Ze zette die song met evenveel bravoure als Ryan Adams naar hand. Faut le faire. Dat ‘Retrograde’, meteen na die cover, als iets van Taylor Swift klonk, was dan weer een jammerlijke zaak.

Over de hele lijn heeft Maggie Rogers progressie geboekt tegenover haar degelijke show op Rock Werchter vorig jaar. Het podium gaat haar nóg beter af, de songs zijn beter. Al volstaan ze nog niet om een dik uur te boeien. Maar eerlijk is eerlijk: o wat zijn we blij dat in de AB is gebleken dat Maggie Rogers méér is dan een eendagsvlieg.