Magik Markers - Boss
Sonic Youth-fans met heimwee naar 1985 kunnen hun kicks vanaf heden officieel bij de Magik Markers gaan zoeken. Lee Ranaldo producete 'Boss', Thurston Moore speelde welwillende platenbaas, en openingstrack 'Axis Mundi' zet meteen de toon met de lijzige, sexy sfeer die ook Sonic Youths 'Pacific Coast Highway' in een bedwelmend waas hulde.
Vóór 'Boss' zagen we de Magik Markers als een stel refuseniks die uitblonken in glorieus livekabaal in de geest van MC5 en Mars, maar dan zonder de songs. Voor hun nieuwe plaat zijn Elisa Ambrogio en Pete Nolan echter uit het reservaat van obscure cd-r- en vinylreleases gestapt. Ambrogio heeft zichzelf van turbobrulboei gerestyled tot verleidelijke (maar zo mogelijk nog dodelijkere) sirene, en hier en daar ontwaren wij blauwdrukken van traditionele songs, al verraden de Markers nergens hun experimentele hart.
De teksten zijn zoals steeds doordrenkt van seks, verval en geweld, en de muziek is één en al lawaaierige intro's en feedbackintermezzi, maar de koorts gaat pas écht de hoogte in op de momenten dat slinky baslijnen, distortion en de croon van Ambrogio in elkaar klikken ('Axis Mundi', 'Taste'). 'Body Rot' is gecondenseerde noisepunk, maar grote happen van 'Boss' rocken nauwelijks: ze glijden je oorschelpen binnen als (nitro)glycerine. Het fragiele 'Empty Bottles' (bezopen piano, Elisa in mijmermode en een streep glockenspiel van Lee Ranaldo) is zelfs ei zo na een ballad, en het prachtige 'Bad Dream/Hartford's Beat Suite' zit in dezelfde baan om de aarde als het beste van Mazzy Star. Hier en daar blijkt de lijn tussen spanning en verveling ietwat dunnetjes, maar geen nood: als 'Boss' de 'Bad Moon Rising' van Magik Markers is, dan mogen we - check uw Sonic Youth-tijdsbalk - in 2008 hun 'EVOL' verwachten. En dat is zonder meer uitstekend nieuws.
