Magnetic Man - Magnetic Man

Dubstep werd een jaar of tien geleden geboren in een donkere steeg ter hoogte van een natgeregende buitenwijk in Londen - en meteen te vondeling gelegd. Namen als Burial
manoeuvreerden het genre tegen 2007 voor de eerste keer richting eindejaarslijstjes, en nu ook Snoop Dogg, Rihanna, M.I.A.
en zelfs Tiësto
gretig uit de dubstepruif plukken, lijkt het schriele weesje uitgegroeid tot een blakende young potential,balancerend op de rand van de grote doorbraak. Het staat in de sterren geschreven dat Magnetic Man
daar een hoofdrol in zal spelen.

Magnetic Man is de gedeelde dekmantel van Skream
en Benga
, twee Britse dubstepgrootheden van respectievelijk vierentwintig en tweeëntwintig jaar oud. Met hun titelloze debuut steken ze hun ambities niet onder stoelen of banken. Op single 'I Need Air'
is werkelijk alles in de aanslag om de internationale charts opwaarts mee in te vetten: aanstekelijke vocalen, ravesfeertje en een moddervette, gelikte sound. Hetzelfde geldt voor 'Anthemic'
, een ziek nest vol foute trance en heerlijk pathetische scifisynths (denk Jean-Michel Jarre
, maar dan nóg trager). Aan dat alles kleeft een dikke laag borrelende basklanken, vuil en kleverig als een hardnekkig oliespoor in de Golf van Mexico. Simpelweg in brand steken was volgens specialisten geen oplossing, maar daar trekt de vuurspuwende Miss Dynamite
zich op ragga-inferno 'Fire'
geen ene teerbal van aan. 'Ping Pong'
doet vervolgens denken aan de verkwikkende stijlblend van het Duitse Modeselektor
. Verder stoeien Skream en Benga zelfverzekerd in het rond met drum-'n-bass en soul (check 'Getting Nowhere'
, glorieus gezongen door John Legend
) en tonen ze dat ze meer in de vingers hebben dan de agressieve kettingzaagsound die andere dubsteppers tot bloedens toe praktiseren.

Britse diehards schreeuwen al moord en brand over het vermeende commerciële verraad van hun helden: incestueus geswaffel van een handvol bloggende betweters, als u het ons vraagt. Natuurlijk is 'Magnetic Man'
geen proeve van perfectie: sporadisch werkt het beloofde magnetisme lichtjes afstotend, wegens dat tikje te glad. Maar wat dan nog? 't Is vooral een sprookje over twee jeugdvrienden met talent zat en lef te koop. Dat beide goudhaantjes ondertussen ook de skyen de bijhorende limitaan de gordel willen prikken, lijkt ons een billijke deal voor een meer dan prima plaat.