Magnus - Look At Us Now
CJ Bolland en Tom Barman zijn nagenoeg even oud, maar toen dEUS lang geleden aan haar eerste pan-Europese tournee begon, had Bolland de discotheken van het Avondland al lang veroverd. Zijn hit ‘Camargue’ kwam met het logo van het Ferrari-paardje van het R&S-label, waar toen ook Aphex Twin, Joey Beltram en Model 500 op stal stonden.
Van Magnus kent (of herkent) iedereen ‘Summer’s Here’ en ‘Singing Man’, tunes met een commercieel potentieel waar dEUS én CJ Bolland alleen van konden dromen. Enfin, vinden wij toch, want een internationaal monstersucces is Magnus niet echt geworden.
Er zit tien jaar tussen eersteling ‘The Body Gave You Everything’ en de minder lichtvoetige opvolger ‘Where Neon Goes to Die’. Wie Magnus in 2014 durfde te vragen waarom het zo lang had geduurd, kreeg als antwoord: ‘Het leven kwam er hard tussen.’ De langere variant: Bolland raakte betrokken bij de opnames van dEUS-platen, maakte een soloplaat, de periode van drie maanden die werd vrijgehouden was te kort, demo’s en aanzetten werden opzijgelegd tot er wél ruimte vrijkwam in beide agenda’s.
Magnus is de Barman-Bolland-trein plus wagonnetjes van bevriende muzikanten. Er mag ook gelachen worden. Gevraagd hoe ze internationale sterren als Tom Smith en David Eugene Edwards hadden gestrikt, antwoordde Barman: ‘Gewoon gegoogeld. Toen we ‘stem’, ‘vrouw’, ‘Braziliaans’ en ‘aantrekkelijk’ intikten, kregen we bijvoorbeeld Blaya.’
En nu is het gedaan met Magnus. Es ist aus. Er komt nog een best of voor onder de kerstboom, en de officiële uitleg van CJ Bolland is een liedje dat we al kennen: ‘Ik ga me op mijn studio concentreren en Tommy heeft ook zijn handen vol. Er blijft voor Magnus gewoon té weinig tijd over.’
Rest ons ter troost: deze ep met vijf songs. De titeltrack is van Tim Vanhamel, Bolland laat horen dat hij moderne hiphop-producties bestudeert, Barman heeft van alles op te biechten: ‘I got no more heroes left to ape’, ‘Sometimes I just don’t know how to take it all in’, en uiteindelijk: ‘Look at us now / Still believing it’. De voorlopige conclusies: 1. Oorwurm! 2. De lat ligt opnieuw hoog.
In ‘Balkan Style’ zijn de beats traagbranders, een dijk staat op breken, de wind waait, de zanger zingt ‘The good news for us is / Us is me and you’.
‘What It Is’ doet denken aan Luc Van Acker die de Prince-funk indook op ‘The Ship’. Ook de vrouwelijke backings en de typmachine komen uit de jaren 80. Maar vooral: zingt Barman hier echt over ‘Lucies in airconditioned blue jeans’?
Ook in ‘D.R.A.M.A.’ lijken niet altijd even verstaanbare teksten en strijdkreten gedicteerd door de muziek zelf, in dit geval opgefuckte R&B slash new wave.
Afsluiter ‘My Gal Louise’ is een monorail van een electrotrack waar een funkriedeltje uit wordt geboren: ’t is simpel, sexy, geestig, hyperefficiënt, en spielerei en tune in één. ’t Is eindigen in stijl, quoi.
