Mandela: A Long Walk To Freedom
Een waardig eresaluut.
Zo rond de twintigste minuut – tot dusver was er tijdens de long walk to freedom maar weinig begeesterends voorgevallen – gebeurde er iets waardoor wij plotseling met versnelde polsslag rechtop gingen zitten: tijdens een massale guerrilla-actie die kadert in hun vlammende strijd tegen de apartheid, marcheren de prille activist Nelson Mandela en zijn makkers van het ANC een drukbevolkt treinstation binnen.
Ineens – alsof zijn zolen plotseling in de fik vliegen – stormt hij vooruit: als een menselijke tank dendert hij het perron op, door de wachtende massa heen, récht op de camera af. Even vreesden we zelfs dat Mandela gewoon zou blijven doordenderen, recht door het witte doek heen de bioscoopzaal binnen – als een rugbyspeler die met flakkerende kleren een formidabele homerun loopt.
Die scène deed ’t hem voor ons. Want ineens is hij daar: de opstoot van withete energie die deze tot dan toe tamme biopic nodig had, de adrenaline-injectie die maakt dat ‘Mandela: Long Walk to Freedom’ geen dood fotoalbum blijft maar viriel tot leven springt. Gezien de iconische status van Mandela mocht er worden gevreesd voor een dociele heiligenverering, een ultradeftig epos dat plechtstatig door het leven van de man bladert.
Maar wat je krijgt, is een verrassend dynamisch portret met lekker beweeglijk camerawerk, een goeie soundtrack, en voortgestuwd door een smeulend gevoel van urgentie. De eerste stappen als activist in het Johannesburg van de prille jaren veertig, de opkomst van het ANC, de horror van Sharpeville, het verblijf op Robbeneiland (een prima gevangenisfilm-in-de-film), de trubbels met de steeds radicaler wordende Winnie: regisseur Justin Chadwick (‘The Other Boleyn Girl’) en scenarist William Nicholson (‘Gladiator’) hebben het allemaal gepolijst tot een punchy film die ondanks de lange speelduur – 140 minuten! – als een kogeltrein voorbijflitst.
Maar de grootste troef van ‘Long Walk to Freedom’ is de hoofdacteur: Idris Elba lijkt, met zijn imponerende gestalte en die hemelsbrede schouders, in de verste verte niet op de echte Mandela, maar wat een indrukwekkende présence, wat een aureool, wat een autoriteit! Het strafste is nog dat het Elba lukt om Onze-Lieve-Mandela terug te brengen tot menselijke proporties – losbandig gedrag inbegrepen.
Goed, de plot springt soms van de hak op de tak, zijn medestanders komen onvoldoende uit de verf, en het epische statuut van ‘Gandhi’ is veraf, maar die mankementen wegen wat ons betreft niet door. Er zijn de voorbije weken veel bloemen neergelegd – en nu dus ook een waardige film.
Bekijk de trailer:
