'Mannen zijn pussies: een grote bek online, maar dodelijk verlegen zodra ze voor me zitten.' Julie Van den Steen (22), radiostem en datingexpert

Straks zal ze me alles bijbrengen over het maatschappelijk belang van de scheet, maar nu komt ze nog binnengewerveld als een idylle: Julie Van den Steen is de ontbrekende sticker in mijn Panini-boek van argeloze, op de tafels van het leven dansende meisjes. Ze is mooi, slim en een beetje roekeloos, en haar lach klatert als een puberend bergbeekje. Of toch zoals ik me voorstel hoe puberende bergbeekjes klateren.

Op MNM schopt Van den Steen sinds augustus vorig jaar aan de zijde van Peter Van de Veire de ochtend onder de kont, en sinds kort brengt ze wekelijks op Eén bij ‘Bart & Siska’ verslag uit van haar wedervaren als dater – ‘Julie zoekt een lief’ heet de rubriek. Er hoort uiteraard een hashtag bij, want dit is 2015.

Eigenlijk hééft ze de liefde al gevonden: de radio. Hoe zou je anders iets noemen waar je elke dag om 3 uur voor uit je bed knalt?

Julie Van den Steen «De reacties van luisteraars doen veel: als iemand laat weten dat hij goedgezind wordt van mij, of dat ik een aanstekelijke lach heb, word ik daar heel blij van. Dan stel ik me die mensen in hun auto of aan de ontbijttafel voor, en voelt het alsof ik daar ook een beetje bij zit. Ik kan ervoor zorgen dat mensen die met een rothumeur uit hun bed komen, toch opgeruimd naar hun werk vertrekken – en dat maakt het ook voor mij de moeite waard om op te staan.»

HUMO Radio maken was je grote droom.

Van den Steen «En nog geen klein beetje. Studio Brussel heeft mij opgevoed. Ik had een oude mp3-speler waarmee ik voortdurend naar de radio luisterde: ik stond ermee op en ging ermee slapen. En ik luisterde ernaar tijdens de les – daar ben ik verschillende keren voor gestraft. Ik was helemaal bevangen door de romantiek van radio: het lijkt alsof er voortdurend iemand bij jou is. Ik voelde me vaak eenzaam wanneer ik zat te studeren, en radio verhielp dat gevoel.»

HUMO Je hebt al eens gezegd dat Peter Van de Veire één van je grote voorbeelden was. Voelt dat niet vreemd, samenwerken met een idool?

Van den Steen «Ik verafgood hem niet, hè. Toen ik vorig jaar in juli mijn testen deed, voelde ik me meteen op mijn gemak bij Peter. Daardoor durfde ik ook iets tegen hem te zéggen – ik heb nogal een frank bakkes. En dat kon hij heel erg appreciëren: ’t is één van de argumenten die de doorslag gaven om voor mij te kiezen.»

HUMO Wat apprecieer je aan Peter?

Van den Steen «Zijn onbevangen bescheidenheid: hij is een ontzettend lieve man die heel veel rekening houdt met zijn omgeving. Terwijl ik had verwacht dat hij zo’n etterige, arrogante BV zou zijn. Hij drukt mij ook voortdurend op het hart om down-to-earth te blijven: ‘Niet gaan zweven met je hipstersneakers, Julie!’ Dat apprecieer ik keihard.

»Peter is niet echt gul met complimenten. Maar toen ik de eerste keer bij ‘Bart & Siska’ zat, is hij meegegaan – dat vond ik op zich al heel lief. En na de uitzending zag ik dat hij echt ontroerd was. Er stonden nog net geen tranen in zijn ogen.»

HUMO Hij is niet altijd de keizer van joligheid en goede luim: in een interview vertelde hij me dat het leven ook weleens zwaar heeft gewogen.

Van den Steen «Dat weet ik, ja: we hebben daar al over gepraat. Ik vind dat ook niet zo gek. Elke mens heeft toch zijn kwetsbaarheid? Peter is geen god of robot, wel gewoon een mens die scheten laat die stinken. En geloof me: hárd stinken.»

Schoon snoetje

HUMO Zit er ook iets teleurstellends aan je nieuwe leven?

Van den Steen «Ik dacht dat de mediawereld hard zou zijn. Maar het is de grotemensenwereld die hard is. Dat is wel rot.»

HUMO Leg ’s uit?

Van den Steen «Ik heb journalistiek gestudeerd, en da’s een richting die niet meteen grote werkzekerheid biedt. Maar ik had dus wél meteen een mooie job vast, en daar kwamen wel wat jaloerse reacties op. Dat heeft me verrast en ontgoocheld, maar ik probeer het van mij af te zetten.

»Ik hoor ook weleens dat ik de job heb gekregen omwille van mijn lange blonde haren en mijn schoon snoetje. Ik heb lang in alle ernst overwogen om mijn haar kort te knippen en bruin te verven. Maar nu vind ik die venijnige reacties prima: ze maken de drang om mezelf te bewijzen alleen maar groter.»

HUMO Het is allemaal heel snel gegaan, en je leven ziet er fundamenteel anders uit dan zes maanden geleden. Maar blijkbaar kan jij goed om met grote veranderingen?

Van den Steen «Ja, en dat wist ik eigenlijk niet van mezelf. Ik kon vroeger echt doodgaan voor een examen aardrijkskunde. Nu heb ik eigenlijk elke dag een examen aardrijkskunde, en blijf ik er wonderbaarlijk kalm onder.

»Volgende maandag moet ik de ochtendshow in m’n eentje presenteren. Dat maakt me zenuwachtig, en ik zit de hele tijd te denken aan worstcasescenario’s: ik die een gênante black-out krijg, of de studio die door mijn schuld de lucht in vliegt. Maar tegelijk weet ik dat ik, als het zover is, kalm zal zijn.»

HUMO En op tijd, hopelijk.

Van den Steen (lacht) «Het verhaal van mijn eerste werkdag. Veel mensen geloven het nog altijd niet, maar ik heb me toen écht overslapen. Ik denk niet dat ik in mijn leven al eens ergens te laat was gekomen, maar op die eerste dag was ik er dus pas op het moment dat de show al drie kwartier bezig was. Ik zie me daar nog aankomen, ongewassen en in mijn kleren van de avond ervoor, met zestig gemiste oproepen en Peter die dacht dat ik verongelukt was. Nu kan ik erom lachen, maar op het moment zelf wilde ik in een grot kruipen en er nooit meer uitkomen. Ik was ook zó bang voor de reactie van Peter. Maar die bleef heel relaxed. ‘Laat het gaan,’ zei hij. ‘Het is gewoon een goed verhaal.’»

undefined

Melodieuze scheet

HUMO In de talkshow ‘Bart & Siska’ heb je een wekelijks rubriekje waarin je op zoek gaat naar een lief. Op moderne leest geschoeid, bovendien: je maakt bijvoorbeeld gebruik van de datingapp Tinder.

Van den Steen «Het werkt supergoed, maar het blijft nog altijd een beetje taboe. Veel van mijn vriendinnen geven niet toe dat ze Tinder gebruiken: ‘Iemand heeft het gewoon om te lachen op mijn smartphone geïnstalleerd.’ Maar ondertussen zitten ze wel constant te swipen. Het is ook een misverstand om te denken dat het alleen om poepen draait. Ik ken wel wat mensen die via Tinder een lief gevonden hebben.»

HUMO Het blijft een vleeskeuring, niet?

Van den Steen «Maar in het echte leven is dat toch ook zo? Ik stap ook pas op een gast af als ik hem aantrekkelijk vind.

»Ik hoop dat ik in ‘Julie zoekt een lief’ de drempel naar dat soort apps wat kan verlagen. Want daten is supermoeilijk, zeker op mijn leeftijd. Op café ga ik mijn man niet vinden: de meeste jongens van mijn leeftijd zijn niet op zoek naar een relatie. Die willen nog wat rondfladderen. Je niet willen binden aan iemand is de twintigersziekte van deze tijd.

»We moeten met z’n allen veel eerlijker worden over wat we willen. Ook ik: ik zit nog te vaak tot 3 uur ’s nachts one of the boys te wezen aan de toog – pinten drinken en grappen maken, en me vooral níét kwetsbaar opstellen. We maken het gewoon te moeilijk. Als een jongen zich openstelt voor mij is het heus niet de bedoeling dat die voor altijd bij mij blijft, en dat we volgende maand een huis kopen. Al die angst is helemaal niet nodig.»

HUMO Zijn mannen bang van jou, ja?

Van den Steen «Ik krijg gek genoeg die indruk.’t Zijn pussies: een grote bek online, maar dodelijk verlegen zodra ze voor me zitten. Het heeft er misschien mee te maken dat het allemaal zo snel is gegaan het afgelopen halfjaar, en dat ik nu iets van succes heb. Een vrouw die het goed doet, dat is blijkbaar nog altijd iets imponerends.»

HUMO Een tijdje geleden werd in ‘Bart & Siska’ de kwestie van de geschikte openingszin aangesneden. Zeg het maar: met welke oneliner duw ik me jouw leven binnen?

Van den Steen «De klassieker: gratis drank werkt altijd. Bied me iets aan, en ik aanvaard het in dank!»

HUMO Dus zo gemakkelijk is het? Ik hoef helemaal geen gevoelig gedicht voor je te schrijven?

Van den Steen «O, dat mag ook. En het gebeurt ook weleens, al zijn het niet altijd de meest romantische gedichten. Blijkbaar zijn er nogal wat jongens die denken: ‘Als ik haar maar elke dag vieze praat blijf mailen, zal ze uiteindelijk wel overstag gaan.’ Een, euh, nogal aparte redenering.»

undefined

'Ik wil graag een relatie, maar het hóéft niet. Ik ben 22 - pas geboren!'

HUMO Daten is supermoeilijk, zeg je. Maar de wereld is zo klein en onze actieradius zo groot geworden: het was toch nooit makkelijker om mensen te ontmoeten?

Van den Steen «Je vergeet dat dit ook een wereld is waarin mensen weinig tijd hebben. En dan vind ik dat soort apps heel handig.

»Ik kwam wel jongens tegen op café, hoor, maar dat schoot niet op. Speelse blikken uitwisselen aan de bar, een leuk gesprek voeren, heel af en toe nummers uitwisselen – maar dat was het dan. Als ik door de stad wandel en al die koppeltjes zie, denk ik: ‘Hoe komen jullie elkaar toch tegen? Hoe doen jullie dat?’»

HUMO Maar je bent 22. Dan moet je toch een beetje door het leven losbollen, en jezelf nog niet te veel druk opleggen?

Van den Steen «Je hebt gelijk, maar ik zie het ook bij andere twintigers: we zijn allemaal op zoek naar Het Geluk, mét hoofdletters, en dat geluk linken we aan iemand anders. Eigenlijk is dat fout: je moet eerst zélf gelukkig zijn, en dat dan met iemand anders delen. Maar zo werkt het blijkbaar niet in ons hoofd.

»Nu, zo erg is het bij mij allemaal niet, hoor: ik wil graag een relatie, maar het hóéft niet. Ik ben 22 – pas geboren! Maar ik heb vriendinnen die even oud zijn en plots wél veel druk voelen. Ze hebben genoten van hun studententijd, geëxperimenteerd en van alles geproefd, maar plots dringt dat verlangen naar stabiliteit zich op.

»Enfin, ik zie wel. Maar de persoon voor wie ik tijd wil vrijmaken, ben ik alleszins nog niet tegengekomen.»

HUMO Je eisen liggen hoog?

Van den Steen «Ik denk dat ik een heel moeilijke ben. Ik hou van kletterend ruzie maken – er mag al eens met een glas gegooid worden. Ik heb een hekel aan dingen opkroppen. Alles eruit! Communicatie, praten, dát is de maizena van een goede relatie. Het is zowat mijn levensdoel geworden om dat uitgelegd te krijgen aan jongens (lacht).»

HUMO Op wat voor type val je?

Van den Steen «Een grote man met donker haar, en een baardje is ook altijd meegenomen. En humor, hè: hij moet mij aan het lachen brengen én toegeven dat ik soms grappiger ben. Dat ligt nog altijd moeilijk bij mannen, een vrouw die geestig is. Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk dat hij mijn scheten naar waarde schat.»

HUMO Weer een illusie armer: ook Julie Van den Steen doet aan flatulente uitingen.

Van den Steen «O ja, en ik kan ook echt trots zijn op zo’n goeie luide, melodieuze scheet. (Ernstig) Ik ben opgegroeid met Disneyfilms als ‘Anastasia’: poezelige sprookjes met perfecte prinsessen. Dat is gelukkig aan het veranderen. In een film als ‘Frozen’ bijvoorbeeld zijn de prinsesjes niet meer alleen mooi en lief en elegant. Ik ben blij dat dat beeld bijgesteld wordt.»

HUMO Heb je thuis het goede voorbeeld gekregen als het over de liefde gaat?

Van den Steen «Mijn ouders zijn nog altijd samen. En toch weet ik niet zeker of ik geloof in een partner voor het leven. Ik denk het niet, eigenlijk. Veertig of vijftig jaar met dezelfde man: hoe bewaar je dan de passie? Ik ben voorlopig nog op zoek naar meer dan gewoon een goeie verhouding en wederzijds begrip. Ik wil de ‘ik kan niet eten want ik ben verliefd’-sensatie. Blozende wangen! Klamme handjes! Voortdurend aan die ene denken! Ik hou van het fenomenale gevoel van verliefd zijn – het is mijn drug.»

undefined

'Gratis drank werkt altijd. Bied me iets aan, en ik aanvaard het in dank'

HUMO Maar je gelooft toch nog een beetje in de lange liefde?

Van den Steen «Ik ben niet zo’n vrijgevochten vrouw die luid roept dat ze geen man nodig heeft. Ik wil liefde en tederheid. Maar ik ben ook geen hopeloze romanticus die elke zaterdagavond met een pot Ben & Jerry’s zit te wachten tot de prins op het witte paard aanbelt.

»Ik geloof ook niet in het romantische idee van versmelting. Mensen die plots niet meer over ik maar over wij spreken: de gruwel! Ik ben zeer gehecht aan mijn vrijheid – aan mezelf kunnen zijn. Iemand mag aanvullend zijn in mijn leven, maar niet noodzakelijk. Onmogelijk zonder iemand kunnen leven lijkt me niet zo gezond.»

HUMO Wacht tot je die ene grootse, overrompelende liefde tegenkomt.

Van den Steen «Misschien, maar dat is dus nog niet gebeurd. Ik kan wel impulsief zijn en gekke dingen doen, hoor – er zit nog steeds een 14-jarige in mij. Maar ik zal mezelf niet snel verliezen in iets. Ik bescherm mezelf, dat is het eigenlijk: ik ben bang om gekwetst te worden, en metsel dus een muurtje om me heen. Misschien komt het daardoor dat ik nog geen lief heb?»

Franse furie

HUMO Is er een karaktertrek van je die je duidelijk kan linken aan je ouders?

Van den Steen «Zeker: de furie heb ik van mijn mama. Als ze vroeger in het Frans begon te roepen, wisten mijn zus en ik: ze is boos. Ik word op dezelfde manier kwaad. Schel roepen, niet uit mijn woorden komen.

»Mijn moeder is geboren in Congo – mijn grootouders waren kolonialen. Op haar 12de is ze naar hier gekomen. Ze heeft nooit veel over Congo verteld, maar het was alleszins een goeie tijd. De narigheid kwam pas achteraf.»

HUMO Hoezo?

Van den Steen «Mijn opa was een West-Vlaming, mijn oma een Française. Mijn moeder was in Congo in het Frans opgevoed, en toen ze naar hier verhuisde, moest ze dus Nederlands leren. Dat is goed gelukt, maar ze spreekt het met zowel een West-Vlaams als een Frans accent. Daardoor wordt ze in het boerendorp waar ze woont nog altijd als een soort van allochtoon beschouwd – een fundamentele buitenstaander. En op de speelplaats werd ik gepest met die moeder met haar komische accent. Er waren zelfs ouders die hun kinderen zeiden dat ze niet met mij mochten spelen. Echt absurd. En dan had ik ook nog eens flaporen: dat hielp ook al niet echt. Uiteindelijk heb ik me eraan laten opereren.

»Ik heb dus al op heel jonge leeftijd geleerd dat mensen meedogenloos kunnen zijn voor elkaar. Toen vond ik dat vreselijk, nu ben ik er blij om. Het heeft me veel geleerd over mezelf.»

HUMO In welke zin?

Van den Steen «Ik zocht als kind al naar een publiek. Ik vond het heerlijk als ik iets voor de klas mocht doen, als ik met onnozele moppen een groep aan het lachen kreeg. Ik kreeg daar doorgaans lof voor van mijn leerkrachten, maar er waren ook klasgenoten die het niet konden verdragen. Dat heeft me lang heel onzeker gemaakt. Ik heb altijd het gevoel dat iedereen mij tof moet vinden. Zodra ik voel dat dat niet zo is, word ik bevangen door die onzekerheid. En dan heb ik de dwingende neiging om het mensen naar de zin te maken: ‘Wat is er? Wat kan ik doen opdat je mij wél tof zou vinden?’

»Ik heb dat heel lang meegedragen, maar sinds ik voor MNM werk, wéét ik dat niet iedereen je leuk kan vinden. En dat dat ook niet erg is. En nu ben ik wel blij dat die klasgenoten van toen niet lachten met mijn moppen in de klas, en op de speelplaats kwamen zeggen dat ik een aandachtshoer was. Dat zorgt er immers nog altijd voor dat ik kwetsbaar en onzeker ben, en die kwetsbaarheid en onzekerheid overwinnen is een fantastische drive. Ik wil voortdurend aantonen dat het toch goed is wat ik doe, dat ik toch relevant ben. Dat is heel goeie brandstof.»

HUMO Glij je voor het overige makkelijk door het leven?

Van den Steen «Ja, omdat ik het vermogen heb om intens gelukkig te worden van kleine dingen. Uit de studio komen met grote honger, en dan een stuk brood eten: verrukkelijk! Luisteraars die ‘Dag Peter en Julie’ zeggen als ze bellen, in plaats van gewoon ‘Dag Peter’: hemels! Maar het allergelukkigst word ik misschien nog wel van poepverwarming in de auto. Je krijgt eigenlijk al het positieve van in je broek plassen, maar dan zonder de viezigheid. Echt: poepverwarming maakt gelukkig.»