Marc Didden: 'Is 'De Patrick' de beste Vlaamse film van het jaar?'
‘Films regisseren wordt zwaar overschat!’ zei de schrijver van leesbare boeken onlangs tijdens een vraaggesprek of twee. Een boude uitspraak, dat wel. In mijn ervaring is eerder het tegenovergestelde waar. Onderschatting alom.
Acteurs, actrices, schilders, schrijvers, scenaristen, monteurs, choreografen: allemaal denken ze diep vanbinnen weleens dat zij het beter weten dan de lul die daar vooraan ‘Cut!’ staat te roepen. En zodra ze een beetje macht verworven hebben binnen het metier, gebeurt dat ‘zélf filmen’ ook geregeld. Het leidt in de regel tot matige, tot slechte en zelfs zeer slechte films. Zielloze cinema vaak, geboren uit pure ijdelheid of de blinde dadendrang om iets te willen zijn wat men niet is: een filmregisseur.
Ik hoop echt dat de schrijver van leesbare boeken binnenkort eens naar een bioscoop stapt en daar een kaartje koopt om dan een goed anderhalf uur lang aandachtig naar ‘De Patrick’ te kijken. In de cinema waar ik ging, werd die film door de kassierster evenwel ‘Le Patrick’ genoemd. Ik heb het in beide gevallen over de eerste en zonder meer prachtige eerste langspeelfilm van Tim Mielants.
De liefdevolle benadering van zijn onderwerp, de zuiverheid waarmee hij zijn protagonist neerzet, de zorg waarmee hij zijn uitmuntende cast heeft samengesteld (wie meespeelt, schittert; de voorspelbare niet-gekozenen schitteren ook, precies door hun afwezigheid ), de schaarse maar puntgave dialogen die alleen gehanteerd worden als het al even merkwaardige beeld is uitverteld, tonen allemaal aan dat Mielants van meet af aan een echte en waardevolle cineast is.
Is ‘De Patrick’ de beste Vlaamse film van het jaar? You bet. Misschien is het wel de enige.
Marc Didden
