Marcel Vanthilt was volledig van zijn moloko door Stanley Kubricks 'A Clockwork Orange'

Best schrap zetten als u deze week ‘A Clockwork Orange’ in ‘Cinema Canvas’ meepikt, want het meesterwerk van Stanley Kubrick uit 1971 is nog steeds het equivalent van een keiharde peer tegen uw appel. Voor klachtenbrieven – bijvoorbeeld omdat u nimmer nog ‘Singin’ in the Rain’ kunt horen zonder te kokhalzen – één adres: Marcel Vanthilt, die de film uitkoos.

undefined

Marcel Vanthilt «Als Limburgse jongen kende ik vooral de films van Laurel & Hardy, Louis de Funès en Peter Sellers, dus toen ik op mijn 13de, 14de ‘A Clockwork Orange’ in de cinema zag, kwam dat aan als een mokerslag. ’t Was op alle vlakken mind-blowing: het verhaal, de kostuums, de interieurs én de muziek.

»Het gaat over een psychotische hooligan – een geweldige Malcolm McDowell – die met zijn vrienden zoveel mogelijk zinloos geweld probeert te bedrijven. Dat geweld was indertijd echt schrikken: bij ons in Leopoldsburg werd ook al eens een vuistslag uitgedeeld op de kermis of in het café, maar blijkbaar kon het allemaal nog véél erger. Soit, die gast wordt uiteindelijk opgepakt en aan een gruwelijke experimentele genezingstherapie onderworpen die helemaal in de lijn ligt van de psychiatrie van de late jaren 60: dokters schreven patiënten vrolijk een lobotomie en elektroshocks voor. Ik ben pas later te weten gekomen dat het verhaal één grote aanklacht tegen die praktijken was. Hoe dan ook: ik was volledig van mijn moloko (lacht). Ik heb ’m ter voorbereiding opnieuw bekeken, en wat mij betreft blijft hij overeind.»

HUMO Dat geldt ook voor de soundtrack, zoals je zelf al zei. Ik kan geen Beethoven of Rossini meer horen zonder te denken aan scènes waarin onschuldige burgers in elkaar getrapt worden.

Vanthilt «Ja! In mijn wereld was klassieke muziek trouwens zoals een kerkhof: ik wist dat het bestond, maar ik bleef er zo ver mogelijk vandaan (lacht). Maar dankzij ‘A Clockwork Orange’ kwam ik te weten dat klassiek ook rock-’n-roll kan zijn: die statige symfonieën van Beethoven gaan perfect samen met het geweld in de film, en sindsdien ben ik een fan.»

HUMO In 1971 was ‘A Clockwork Orange’ ronduit choquerend, maar dik 45 jaar later is het extreme geweld nog altijd lastig verteerbaar.

Vanthilt «Ik ga ervan uit dat de Canvas-kijker héél ruimdenkend is, maar ik ben toch een tikje benieuwd naar hoevelen er aanstoot aan zullen nemen. Schrijver Anthony Burgess (die de gelijknamige roman schreef, red.) vond Kubricks film trouwens ook veel te heftig. Kubrick is zijn film later zélf afgevallen, na een paar copycatgevallen – gasten die landlopers in elkaar sloegen terwijl ze ‘Singin’ in the Rain’ zongen en zo. In Engeland mochten film én soundtrack daarom jarenlang niet verkocht worden.

»Er zijn veel fantastische verhalen en anekdotes in de periferie van de film, maar dit is m’n favoriet: één van de supportersploegen van Juventus F.C. noemde zichzelf de Drughi, een Italiaanse verbastering van de Droogs, de geweldenaarskliek in ‘A Clockwork Orange’. Geen idee wat hun dresscode was, maar ik stel me daar dan een troep van honderd hooligans bij voor, met een bolhoed en een wandelstok. En in gedachten begin ik alvast te rennen (lacht).»