Marianne Faithfull - Negative Capability
Cervantes wist het in 1605 al: wie zingt, huilt een leven lang. Hier is Marianne Faithfull in 2018, 71 jaar oud, alleen wonend in Parijs, huilend sinds The Rolling Stones-manager Andrew Loog Oldham haar in 1964 de Jagger/Richards-compositie ‘As Tears Go By’ liet zingen.
undefined
Ze brengt het op haar nieuwe plaat opnieuw, en met het gewicht van de jaren in de nek vallen de tranen harder. 17 toen, 71 nu: hartverscheurend spiegelbeeld van dezelfde song. ‘It is the evening of the day / I sit and watch the children play / Doing things I used to do / They think are new / I sit and watch as tears go by’.
‘Negative Capability’ is zo’n plaat waarvan je na beluistering moet herstellen en weer overeind krabbelen, maar die je toch met veel plezier weer opzet. Als het al niet haar allerbeste is, dan toch haar beste sinds ‘Broken English’ (1979), waarvan ze hier ‘Witches’ Song’ herneemt. Een dreun van een lied dat, omgeven door de rest op ‘Negative Capability’, zowaar een zekere vluchtigheid meekrijgt, en als rustpunt halverwege het verhaal dient.
‘Negative Capability’ is geen donkere plaat, wel een doodeerlijke, die schaamteloos gaat over oud worden, eenzaamheid en tot de laatste snik snakken naar liefde en connectie. ‘I know I’m not young and I’m damaged,’ zingt ze in ‘In My Own Particular Way’, alvorens zichzelf in de markt te zetten: ‘But I’m still pretty, kind and funny / And I’m ready to love’.
Aan een val in 2013 hield Marianne Faithfull een beschadigde ruggenwervel over. Een jaar later brak ze een heup en de prothese die werd ingeplant, raakte geïnfecteerd. Een schouder moet nog deze herfst vervangen worden en artrose heeft haar linkerhand, haar schrijfhand, grotendeels verlamd. Faithfull voelt het einde naderen en vinkt intussen de namen van gevallen vrienden af. In november 2016 overleed haar gitarist Martin Stone, in juni vorig jaar ging Anita Pallenberg heen, hartsvriendin en in de jaren 60 medemuze van The Rolling Stones. ‘Don’t Go’ is voor Martin, ‘Born to Live’ voor Anita. Te beluisteren als u er klaar voor denkt te zijn.
Ik moet u nog vertellen dat de helpende handen op ‘Negative Capability’ toebehoren aan volk dat even groots is in de schaduw als in de schijnwerpers: Nick Cave (in die prachtige single ‘The Gypsy Faerie Queen’) en Warren Ellis van The Bad Seeds, Ed Harcourt, producer Rob Ellis, gitarist Rob McVey, en Mark Lanegan (in de 21ste-eeuwse deltabluessong ‘They Come at Night’, over de aanslagen in de Bataclan).
Hoogtepunten op een plaat die er bol van staat: ‘It’s All Over Now, Baby Blue’ van Dylan in de mooiste versie aller tijden, en de samen met Harcourt geschreven afsluiter ‘No Moon in Paris’: ‘There’s no moon, no moon, in Paris / And it’s very lonely here tonight / What can I do but pretend to be brave / And pretend to be strong when I’m not / There’s no moon in Paris / And that’s all I’ve got’. Mooier heeft Marianne Faithfull nooit gezongen, en het weer en de tijd van het jaar zullen er wel voor iets tussen zitten, maar ik zweer dat ik Lou Reed, David Bowie, Prince en heel in de verte zelfs Elvis heb horen meezingen. Plaat van het jaar? Hier voorlopig alvast wel.
