Marilyn Manson (AB)
Misschien is het een kwestie van 'When the going gets weird, the weird turn pro'. Ik dacht dat ik vier vette sterren voor aanwezigheid ging geven aan Marilyn Manson, en één klein sterretje voor wat hij in mijn ogen muzikaal tot nog toe is geweest: een reclamefilmpjesdoorslag van Alice Cooper. Maar zijn concert in de AB was gewoon wat het moest zijn.
In een week waarin er veel suspens hangt rond de A's van Adele en Abdelhamid Abaaoud is de dubbele M van Marilyn Manson een voetnoot. In de Brusselse Anspachlaan staat iedereen geduldig in de lange aanschuifrij. 'Tenez votre sang-froid', zegt een oude man die voorbijwandelt. A l'aise, mijnheer, dit is metalvolk, en dat is geboren met ijswater in de aderen. De security is vriendelijk, maar doortastend. Op het podium spots in het blauw-wit-rood van de Franse vlag. Ze zijn van de AB zelf, en ze schenen de dag ervoor dus ook bij Anthrax en Slayer. Goed! Vooraan één fan met een Franse vlag, met MM in het midden. De intro komt in drie delen. 'Satan Is Real' is een oude countrysong van The Louvin Brothers. 'The Devil Is a Lie' is een recente hiphopschijf van Rick Ross. De 'Amen fugue' is uit Mozarts 'Requiem' gehaald. En dan, als de helrode rook rond het podium is verdwenen, begint de nieuwe song 'Deep Six'. De gitaar is hard. In de tekst niet alleen iets met zes vadem diep, maar ook: 'Love is evil / Eros is sore / Sin is sincere'. De ontlading is groot.
Marilyn zelf draagt tien keer meer kleren dan de laatste keer dat ik 'em op een podium aan het werk heb gezien. Er komen weinig songs uit de nieuwe plaat 'The Pale Emperor'. In ruil zijn er veel greatest hits. 'Disposable Teens' zit voorin. 'The more that you fear us / the bigger we get' is wat onnozel. Maar 'Survived abortion / A rebel from the waist down' vind ik een goeie grap. Eén die in een notendop uitlegt wie Marilyn is. In 'mOBSCENE' draagt Manson heel even een gangsterhoedje, de woordspeling uit het refrein luidt 'Be obscene, baby, and not heard.' In 'No Reflection' hangt er plots een slagersmes aan 's mans microfoon. 'Cupid Carries a Gun' wordt ingeleid door de Bon Jovi-tekst 'Shot through the heart / and you're to blame / You give love a bad name'. Het motto van de tour - 'Better pray for hell not hallelujah' - zit hier ook ergens verstopt. 'Sweet Dreams (Are Made of This)' komt op stelten en krukken. Tijdens 'Angel With the Scabbed Wings' verschijnt achter de groep een sepiabeeld van de Calvarieberg uit Mansons verbeelding. Er komt nu ook veel rook uit de Manson-Machine; in dat verband stonden buiten twee trucks met een doodskop erop, en daaronder in grote letters 'Veranstaltungstechnik'.
'Tourniquet' is fantastisch. Van 'Irresponsible Hate Anthem' (tekstfragment: 'I am totalitarian / I've got abortions in my eyes') heb ik ooit gedacht: dit is van naald tot draad van Scraping Foetus Off The Wheel gepikt, maar vandaag doet dat soort pietepeuterigheid er niet toe. Na 'The Dope Show' kruipt Manson voor 'Antichrist Superstar' op een kansel; ik moet aan 'The Hunger Games' denken.
Tussen alle songs zitten zo'n lange pauzes dat het na 'The Beautiful People' amper opvalt dat we al richting bisnummer trekken. Manson omgordt geen akoestische gitaar om iets hoopvols stijl 'Keep on Rockin' in the Free World' te zingen. Hij kiest evenmin voor de Marseillaise. Hij wuift ons uit met 'Coma White', een zelfmoordsong. 'A pill to make you numb / A pill to make you dumb / A pill to make you anybody else / But all the drugs in this world / Won't save her from herself'. Mijn monologue intérieur in de regen naar huis die vanuit deze song begint bespaar ik u. Paris valait bien une messe, en ik had er één nodig. 'I'm glad you're all here', zei Marilyn ergens. Ik ben ook blij dat u present gaf, meneer Manson.
