Marilyn Manson - Eat Me, Drink Me
Stel u even voor dat u een zestienjarige uit een godvergeten gat in de Amerikaanse midwest bent: op het verkiezingsbord in de tuin van de buren staat 'Vote Bush'. Het journaal zien je ouders alleen op Fox News, waar ze het patriottisme er dag na dag inrammen.
Op school leren ze dat Darwin onzin is, en dat de wereld een schepping van God is. Alles wat met seks te maken heeft moet stiekem gebeuren - zeker als je homo bent. Het schoonheidsideaal van je buren, ouders en klasgenoten heet Jessica Simpson.
undefined
En dan zie je Marilyn Manson. Manson is net als jij lelijk, maar probeert die lelijkheid niet te verbergen, maar vergroot ze integendeel extra uit. Manson veegt - letterlijk - zijn gat af met de Amerikaanse vlag. Manson heeft het openlijk over porno en seks - bij voorkeur met gehandicapte groupies, of met filmsterretjes, of met allebei tegelijk. Manson zingt over verminking. Manson verscheurt tijdens een concert in Salt Lake City de mormoonse bijbel, en Anton LaVey benoemt hem tot reverend van The Church of Satan. Begrijpt u nu waarom honderdduizenden, vooral blanke en Amerikaanse, tieners Manson volgen? Omdat Manson onmiskenbaar een spannend personage is. Spannender dan Bono. Spannender dan Chris Martin. En zéker spannender dan Jessica Simpson.
Ook wij vinden Marilyn Manson geweldig. Tenminste: het fenomeen Marilyn Manson, én de ontregelende theatermaker Marilyn Manson - de soundtrack die hij bij dat theater verzon vonden we helaas altijd al een heel stuk minder. In het beste geval bestond die uit een slim bij elkaar gejatte melange van gothic, glamrock en metal, en op zijn slechtst een vormeloze geluidsbrij (herinner u zijn vorige passage op Pukkelpop), en op zijn nieuwe 'Eat Me, Drink Me' is dat nog steeds zo: in opener 'If I Was Your Vampire' klinkt Manson meer dan ooit als Andrew Eldritch van de Sisters of Mercy. 'Putting Holes in Happiness' en 'They Said Hell's Not Hot' zijn au fond heel erg klassieke Amerikaanse mainstream rock, en 'Just a Car Crash Away' is in wezen zelfs een heel ouderwetse trage - 't zou de openingsdans op het trouwfeest van een stel vleermuizen kunnen zijn. Toch bizar dat iemand die op ongeveer alle andere vlakken van choqueren zijn sterkte heeft gemaakt, vaak zo gewoon is als het om de muziek gaat.
Blijft over: enkele lappen uitermate meebrulbare Gary Glitter-glam, met op kop 'Mutilation is the Most Sincere Form of Flattery', een song waarin Manson de egotripperij tot kunst verheft: 'If you want to be me, then stand in line like the rest', zingt hij. En: 'I sell my shadow to those who are standing in it.' 'Are You the Rabbit?' en 'You and Me and the Devil Makes Three' zijn van hetzelfde laken een pak: op maat van stadions vol puistige outsiders geschreven meebrullers.
Met 'Eat Me, Drink Me' heeft Manson ons weer niet van onze oorspronkelijke mening over hem kunnen afbrengen: zijn intelligente interviews en zijn grand guignol shows zijn nog steeds stukken sterker dan zijn muziek.
Vorige cd's van Marilyn Manson kunt u voorbeluisteren via
