Marion Bloem - Lust en liefde
Houdt zich teleurstellend braaf aan wat er op de verpakking staat: ‘Lust en liefde’ (Arbeiderspers), de nieuwste van Marion Bloem.
Vooral die eerste component wordt door de Nederlandse auteur tot in de kleinste details onder de loep genomen. Normaal zijn we voor die meticuleuze aanpak wel te porren, maar ‘Lust en liefde’ blijkt al snel te baden in het soort pseudorealisme waar soapregisseurs zich graag aan vergrijpen. Bloem blijft maar inzoomen op het geplamuurde gezicht van haar hoofdrolspeelster, de goddelijk mooie Eva, en dat van haar man, de iets minder goddelijke Adam. Of beter: op hun geslachtsdelen. Veel gebeurt er niet in ‘Lust en liefde’, maar als er iets gebeurt, is het seks. ‘Er zijn duizend-en-één soorten ontrouw’, laat Eva zich ergens ontvallen. Wel, in Bloems roman krijgt u ze bijna allemaal voorgeschoteld.
En wel op zo’n directe, ranzige wijze dat we nu en dan ongelovig van ons blad moesten opkijken. Zit Bloem hier nu nadrukkelijk naar de Bad Sex Award te solliciteren of niet? ‘Ook haar darmen ontspanden zich en ze opende zich als een waterlelie voor zonlicht.’ Of die scène waarin Adam bij het scheren down under per ongeluk ‘de krans van zijn anus openhaalt’. Vervelend, dat wel, maar wij hoeven dat echt niet te weten.
Niet dat er tussen al die vortige klap geen mooie zinnen te bespeuren vallen: ‘Als je zo lang samen bent, word je elkaars geheugen.’ Het is helaas zoeken naar de zeldzame klaproos in een veld vol pisbloemen. Kom terug, E.L. James, alles is vergeven!
