Marion Cotillard over Matthias Schoenaerts: 'Ik heb overal rondgetoeterd hoe fantastisch hij was'

Nu vrijdag op Canvas: 'Blood Ties', een keihard misdaaddrama van de Franse regisseur Guillaume Canet. Canet castte behalve Clive Owen en Billy Crudup (ze spelen respectievelijk een net uit de gevangenis gerolde moordenaar en zijn broer, een ambitieuze flik) ook z'n levensgezellin Marion Cotillard, alsook haar tegenspeler uit 'De rouille et d'os', ene Matthias Schoenaerts.

– Heeft Matthias Schoenaerts zijn eerste Hollywoodrol aan jou te danken?

Marion Cotillard «Nee. Guillaume was net als iedereen zwaar onder de indruk van zijn vertolking in ‘Rundskop’, en hij had hem een paar keer ontmoet op de set van ‘De rouille et d’os’. Toen we die film draaiden en in de maanden erna toeterde ik overal rond hoe fantastisch het was om met Matthias te werken, dus hij wist wel een beetje waar hij aan toe was. Hij heeft me voor de vorm nog eens gevraagd of ik dacht dat Matthias ook in ‘Blood Ties’ zou passen, maar ik wist dat het tussen hen goed zou klikken.»

– Je speelt geen hoofdrol, maar aan je personage Monica zit wél veel vlees.

Cotillard «Toen ik het script las, stal ze meteen m’n hart: Monica is een verslaafde prostituee, maar ze is tegelijk moeder, en ze is verliefd op een man die haar liefde niet beantwoordt. Ondanks alle tegenslagen probeert ze te overleven en haar kinderen een zo goed mogelijke opvoeding te geven.»

– Monica spreekt Engels, maar met een Italiaans accent. Om jouw Franse accent te verdoezelen?

Cotillard «Nee hoor. Het leek me gewoon goed bij haar te passen. Een Amerikaanse met Italiaanse roots in het Brooklyn van de seventies: perfect, toch? Maar ik was vergeten hoe lastig het is om een accent aan te leren. Je kunt niet zomaar een beetje brabbelen, je moet de taal ook echt onder de knie krijgen. Ik had het al eens eerder geprobeerd, en het was compleet mislukt: een zeer traumatische ervaring (lacht). Deze keer ging het beter, ook al omdat ik besefte dat ik me ook in de cultuur moest verdiepen: zo leer je meer bij dan alleen wat grammatica.»

– Was het moeilijk om geregisseerd te worden door je partner?

Cotillard «Helemaal niet, eigenlijk: Guillaume was altijd lief en professioneel. Of je nu met je man of een vreemde samenwerkt: uiteindelijk wil je toch dat hij aan het einde van de dag tevreden is over wat hij heeft gezien, hè? Het enige lastige was dat ik me alles heel erg aantrok in zijn plaats: op zo’n grote set loopt er natuurlijk voortdurend van alles in het honderd, en als hij daar dan gefrustreerd over raakte, voelde ik dat dubbel zo hard. Ook al omdat ik wist dat hij er ’s avonds nog een uur over zou doorgaan (lacht). Maar kom: het is hem uiteindelijk toch allemaal gelukt.»

– Het moet gezegd: het New York van de jaren 70 ziet er bééldig uit.

Cotillard «’t Was heel spannend om daarin te mogen ronddartelen, ook al omdat mijn lijstje nu compleet is: de seventies waren het enige decennium sinds de jaren 1920 waarin ik nog níét had rondgelopen. En nu ik ze allemaal kan vergelijken, kan ik met een gerust hart beweren dat de jaren 1970 toch een tikje speciaal zijn. De lichaamstaal was helemaal anders dan vandaag, mede door de kledij die de mensen droegen, en verder hing er een speciaal soort energie in de lucht: in de sixties waren de mensen bevrijd geraakt van allerhande jukken, in de seventies plukten ze daar volop de vruchten van.»