Marissa Nadler - Strangers
Van Albert Camus tot Don Draper: het thema van l’étranger, de contactgestoorde, de einzelgänger, de excentriekeling, de eenzaat, de weirdo… blijft een vruchtbaar onderwerp. Als Marissa Nadler haar zevende plaat ‘Strangers’ noemt, zegt ze zoveel als ‘bye-bye aan de autobiografie’ en kruipt ze met haar donkere droomfolk in de huid van de outsiders, de verworpenen, de nuttelozen van de maatschappij.
Het universum op ‘Strangers’ is er één vol zulke, naar verlossing hunkerende creaturen, midden in een dystopische wereld en één langgerekt apocalyptisch toekomstvisioen: ‘Last I heard, in the end / The waves were scraping city streets’, klinkt het in opener ‘Divers in the Dust’. Nadler zit moederziel alleen achter de piano, maar de vloedgolven reiken nog niet helemaal tot over de drempel van onze hartkamer.
Ook elders blijkt de tsunami in Nadlers fantasie aan deze kant slechts een bescheiden Noordzeebriesje – zie ‘Skyscraper’, ‘Hungry is the Ghost’ en ‘Shadow Show Diane’: Nadler – die intussen getrouwd, én gelukkig blijkt te zijn – klinkt zélf een beetje vervreemd van haar verhakkelde, gebroken, gedesillusioneerde personages.
Ze zet wel gedurfde stapjes in het onbekende, en voegt hier wat synths toe, daar wat reverbgitaartjes. Maar zelfs in de beste songs (‘Katie I Know’, ‘Janie in Love’ en ‘All the Colours of the Dark’) missen we de eenvoud, directheid en leegheid van haar beklijvende en intieme werkstukje ‘July’ uit 2014 – aPlaten van het Jaar.
‘Strangers’ is duidelijk de moeilijke tweede in Nadlers tweede carrière – twee jaar geleden was ze immers van plan om voorgoed met muziek te kappen – en een poging om songs te schrijven zonder zo diep in haar ziel te graaien als tevoren. Anders gezegd: de wanhoop in haar songs is niet langer de hare, maar helaas ook niet langer de onze.
