Mark Coenen: ‘Rock monsieur’

Zowat iedereen begint zijn laudatio voor Guy met een tijds- en plaatsbepaling: waar en wanneer en hoe laat hebben we Guy voor het eerst ontmoet?

Want zo’n stuk moet natuurlijk minstens evenveel over onszelf gaan als over de jarige: anders is er geen zak aan en gaat hij met alle eer lopen en wie denkt die smalle van Mol wel dat hij is?

Waar hebben we hem leren kennen?

Belangrijker is de vraag die daaraan voorafgaat: wie kent Guy Mortier?

Ik kan daar kort over zijn: niemand.

Zelfs Marleen, die hem al een jaar of 60 van nabij meemaakt, heeft er het raden naar.

Soms meent ze een glimp van zijn eenvoudig gebleven briljantie op te vangen, maar dat blijkt achteraf een bliksemschicht geweest te zijn die de de straat in lichterlaaie zette.

Guy is niet te kennen.

Ook de man zelf breekt zich er nog dagelijks het hoofd over, al dan niet in select gezelschap: wie ben ik eigenlijk in godsnaam?

En vooral: waarom?

Daarbij kijkt hij graag melancholisch door het dichtstbijzijnde raam, in smarten verzonken.

Zijn disgenoten, allemaal heren van stand en leeftijd, zijn zich te buiten gegaan aan dure spijzen en vele glazen Pouilly-Fumé om de almaar weerkerende tirades van de goede man te doorstaan en knikken slaperig.

Tot er eentje van zijn stoel dondert en Guy, altijd in voor een geintje, met zijn bekende zwarte stift een snorretje op ’s mans bovenlip tekent.

Die mag vervolgens de rekening betalen, waarop Guy zich, zoals altijd in strak zwart pak met wapperende zwarte cape, monter naar huis begeeft, met voor elke voorbijganger die uit eerbied voor hem zijn pet afneemt een goed woord.

De man is zo populair in zijn buurt dat het eenvoudige ophalen van zijn krant uit de brievenbus door de band al drie kwartier duurt.

Nog dagelijks passeren bussen met fans uit Dessel, Minderhout en Mol voorbij de eenvoudige arbeiderswoning – die al in 1970 centrale verwarming had – waarin het gezin Mortier woont.

Hoe leerde ik Guy kennen?

Iedereen weet dat Marleen gaten in beide handen heeft als het over nieuwe sjakossen van Dior gaat, en daarom moest Guy in de jaren 90 in het weekend bijschnabbelen.

Hij begon als kelner in de Ancienne Belgique aan de De Keyserlei, maar dat waren lange dagen en iedereen bleef maar vragen of hij Elvis Presley écht kende.

Voor een bescheiden bedrag maakte hij dan maar een programma voor Studio Brussel: op zaterdag, vlak voor ‘Het Leugenpaleis’.

Omdat ik daar toch al was, mocht ik de zaak producen.

Stel u daar niet veel bij voor, maar het betaalde goed omdat het weekend was.

Guy wankelde elke keer een kwartier voor uitzending hologig maar perfect in het pak de studio binnen, met altijd dezelfde driedubbele verzamel-cd van oude rockers onder de arm.

Daaruit koos hij er 12 die ik, al half hysterisch wegens het vergevorderde uur, in de verkeerde volgorde op het programmablad van ‘Rock Monsieur’ – want zo heette het echt – typte voor de technici.

Nooit zal ik de eerste uitzending vergeten: Guy was sinds 1962 niet meer in een radiostudio geweest en wist niets van de ingewikkelde manier van communiceren met de technici, die achter glas van een meter dik zaten te wachten op zijn instructies.

Die niet kwamen.

Geheel blind varend raakten we ternauwernood en met zúkke okselvijvers aan het einde van het uur, en toen moest ‘Het Leugenpaleis’ nog beginnen.

Een ambulance bracht mij achteraf naar huis.

Na 6 weken hield Guy het gelukkig voor bekeken, want ik was 16 kilo afgevallen en had een kwalijke hoest.

En voor wie mij niet gelooft: hieronder Guys programmavoorbereiding.

Guyweldig