Mark Kozelek - The Finally LP
U kent Mark Kozelek misschien van wijlen Red House Painters, en van de hartroerende liedjes die hij maakte in het land waar Neil Young koning is en Raymond Carver hofdichter. Wij kenden hem nérgens van, tot Last.fm (hemelse onlineradio) ons vorige herfst ongevraagd zijn nieuwe band Sun Kil Moon serveerde, en wij gevloerd waren. Een wijnbespatte nacht later wisten we wel zeker: hun tweede langspeler 'April', toen een halfjaar oud, was een meesterwerk. Sindsdien is onze stereo een schrijn voor Kozeleks talent.
Weinigen zingen zo meeslepend over liefde en verlies als Mark Kozelek: zonder omwegen en zonder het vangnet van versleten metaforen verstrengelt hij tekst en muziek tot een onpeilbare diepte opdoemt (Elliott Smith is een geestverwant). Meer nog: deze bedwelmende bariton kan dat ook met het werk van ánderen. Dat bewees hij in het verleden al door volledige elpees met nummers van AC/DC en Modest Mouse uit te brengen, en dat bewijst nu 'The Finally LP', die acht akoestische covers verzamelt die hij de voorbije jaren opnam voor (vooral) tribute- en benefiet-cd's - in- en uitgeleid door sprankelende, dromerige instrumentaaltjes.
Coverplaten zijn vaak nare bedoeningen die geuren naar hoogmoed en gemakzucht, maar da's buiten Kozelek gerekend, die in de huid van de originals kruipt, in hun ziel knijpt tot alleen de ruwe pit overblijft, er zijn gitaar bijhaalt en ze opnieuw uitvindt. Ook de materiaalkeuze is verrassend, met obscure prachtsongs als 'Finally' van folkie Kath Bloom en rake covers van vrienden als Low en helden als Bob Mould - blijkt dat in de hardcorepunker die in 1984 'Celebrated Summer' opnam zowaar een tedere dude schuilging. Je gaat je afvragen: verrek, wie is hier het origineelst?
En zo is 'The Finally LP' niet alleen een pretentieloos eerbetoon aan collega's, maar ook een ode aan het meesterschap van de maker. Samen met Pink Floyds 'Atom Heart Mother' onze favoriete schijf met koeien op de hoes.
