Mark Lanegan Band - Blues Funeral
Kurt Cobain: dood. Jeffrey Lee Pierce: dood. Layne Staley: dood. Cobain, Pierce en Staley waren drie goeie vrienden van Mark Lanegan, en gezien diens al even drieste gebruik van verboden substanties, leek hij lange tijd heel erg hard op weg om zijn kameraden aan de andere kant te gaan vervoegen.
Gelukkig voor ons is God soms tóch barmhartig: niet alleen leeft Lanegan nog, hij is nu zelfs volledig clean, én heeft – acht jaar na zijn meesterwerk 'Bubblegum' – een geweldige nieuwe plaat gemaakt: 'Blues Funeral'.
'The Gravedigger's Song' legt de lat meteen torenhoog: 'With piranha teeth I've been dreaming of you' krast Lanegan, terwijl op de achtergrond een donderende electrobeat voortdavert. Een lovesong, jazeker, maar dan eentje zoals alleen Lanegan 'm kan bedenken en brengen – hij schakelt zowaar zelfs even over op roestig Frans ('Je t'aime, mon amour, comme j'aime la nuit').
Een ronduit magistrale opener dus, en de rest van de plaat doet daar niet veel voor onder. Hoogtepunten te over: 'Harborview Hopital', bijvoorbeeld, dat muzikaal gezien zowaar wat weg heeft van U2 ten tijde van 'Achtung Baby', al heeft Lanegan uiteraard wel iets andere demonen uit te drijven dan Bono: 'All around this place I was a sad disgrace' zingt hij, over zijn donkerste drugsdagen in de Capitol Hill-wijk van Seattle (waar Harborview Hospital gevestigd is).
Muzikaal nog veel onverwachter maar al even sterk is 'Ode To Sad Disco': Lanegan die over een vette discobeat heen zingt, op papier klinkt het krankzinnig (en dat is het eigenlijk ook), maar verdomme: het wérkt. Hoorden we in die 'Ode To Sad Disco' overigens ook nog een muzikale verwijzing naar New Order, of was dat just my imagination?
Nauwer aansluitend bij voorganger 'Bubblegum' is dan weer het briljante trio 'Bleeding Muddy Water', 'Phantasmagoria Blues' en 'St. Louis Elegy': drie broeierige, duistere, dreigende tracks, door Lanegan voorzien van pakkende beelden ('If tears were liquor, I would have drunk myself sick' zingt hij in 'St. Lous Elegy').
Voor wie nog altijd heimwee heeft naar zijn periode bij Screaming Trees staan er ook twee rockers op deze plaat, 'Riot In My House' en 'Quiver Syndrome': twee keer opwindend, uitstekend spel, mede dank zij de hulp van de zijn duivels ontbindende Josh Homme.
Ook extreem mooi: 'Deep Black Vanishing Train', een ballad waarmee Lanegan bij ons nog eens 'Field Songs' in herinnering bracht, één van zijn andere prachtplaten. En om af te sluiten is er nog het ruim zeven minuten durende psychedelische vaarwel 'Tiny Grain of Truth': 'What's done is done is done now.' Zo is dat.
Het aantal superlatieven dat we mogen gebruiken is ondertussen allang opgebruikt. Kunnen we dan ook besluiten met u gewoon te zeggen dat we 'Blues Funeral' een grootse plaat van een zeer groot artiest vinden?
