Martin van Creveld, zionist en militair historicus

Martin van Creveld (63) is Israëliër, zionist, internationaal gerenommeerd militair historicus en geen doetje. Ik spreek met hem over zijn plusminus twintigste boek, 'Oorlogscultuur' (Spectrum). We doen dat in het Amsterdamse Ambassadehotel en in het Nederlands, want Van Creveld heeft Nederlandse wortels: hij is in Rotterdam geboren en op zijn vierde naar Israël verhuisd. Gelúkkig spreken we Nederlands, want Van Creveld zegt wel eens wat waarvan je je afvraagt: heb ik dat nu echt gehoord?

Het volledige interview leest u vanaf dinsdag 24 maart 2009 in Humo 3577

Enkele opmerkelijke uitspraken van Martin Van Creveld

«Ik ben in 1964 wel opgeroepen, maar afgekeurd vanwege mijn gesplitste gehemelte. Dat was een grote teleurstelling. Ik heb nog aangedrongen, maar ik kreeg te horen: 'Oké, maar alleen als u ondertekent dat wíj niet verantwoordelijk zijn voor wat er met uw gezicht kan gebeuren.' Daar heb ik op geantwoord: 'Leck meinen Arsch!'»

«Ja, ik ben er al láng van overtuigd dat vechten de grootste bron van vreugde is - het leukste wat je kan doen met je broek áán, zoals iemand het eens zei.»

«Abu Ghraib was alleen maar dom. Je had daar een stel zielenpoten - drie van de zeven Amerikaanse veroordeelden waren vrouwen, dat vond ik interessant - die alleen maar een beetje speelden, daar had niemand wat aan. Ik ben tegen elke vorm van martelen. Je kan mensen dwingen om te zeggen dat ze seks gehad hebben met de duivel of wat je maar wil, maar de waarheid kom je met martelen niet te weten.»

«Ik ben historicus, ik heb zachte handen, ik heb nooit in een leger gediend. Ik heb wel een paar keer onder vuur gelegen, maar dat was toevallig, en niet zo heel gevaarlijk. Ik heb zeer weinig vechtpartijen meegemaakt, de laatste is wel veertig jaar geleden. Er zijn mensen die zeggen: 'Die Van Creveld, die praat alleen maar, die zit de hele dag voor zijn computer.' Maar ik kan me geen activiteit voorstellen die meer macho is dan zo'n boek te schrijven als 'Oorlogscultuur'. Omdat de hele menselijke geschiedenis je tegenstander is. Het is jouw taak de geschiedenis, de wereld te vernietigen en een tegenwereld op te bouwen. Vergelijk het met metaal smelten en dan met een geweldige hamer weer vormgeven: daar komt ontzettend veel agressie aan te pas.»

«In Israël proberen ze mij, als bekend historicus, wel eens te mobiliseren in de krijgstocht tegen homoseksuelen in het leger. Dat heb ik altijd geweigerd, en daar is men zeer teleurgesteld om. Mensen hebben het vaak moeilijk met mij omdat ze me niet in een vakje kunnen duwen - zelf ben ik daar helemaal niet ontevreden over. 'Hoe kan je een echte conservatief zijn en toch vóór de homoseksuelen?' vragen ze dan. Met Luther zeg ik: hier sta ik, ik kan niet anders.»

«Het grootste gevaar voor Israël komt niet uit Gaza: daar kunnen ze nog wel eens een raket afschieten, en dat is onaangenaam, maar ook niet meer dan dat. Ik heb Sderot bezocht (het Israëlische stadje dat vaak het doelwit is van Hamas-raketten, red.), die dagen vielen er gelukkig geen raketten (lacht), maar ik zag er nauwelijks schade: die wordt heel snel en efficiënt gerepareerd. Het werkelijke probleem voor ons is de Westelijke Jordaanoever. Daar wonen een paar miljoen Palestijnen die ons niet willen, en ik wil hen ook niet. Dus: eruit! Eruit!»

«Je wint oorlogen door disproportioneel te handelen. Hoeveel Amerikaanse burgers zijn er in de Tweede Wereldoorlog door Japan gedood? Niet één. Hoeveel Japanse burgers zijn er door de Amerikanen gedood? Ongeveer negenhonderdduizend, één procent van de bevolking. Moet ik daaruit besluiten dat Japan het recht aan zijn kant had? Nee toch.»

«Het is waar dat we niet veilig wonen, maar in al die jaren dat er raketten uit Gaza worden afgeschoten, zijn er ongeveer twintig Israëli's omgekomen: dat is evenveel als er in een paar weken tijd verkeersslachtoffers zijn. Als ze ons nodig hebben, al die Joden in het buitenland - die mannen zonder pit! - dan komen ze wel terug: 'Help! Help!' (Opgewonden) Dat zijn nietsnutten! Lafaards! Mensen die aan de vleespotten van Egypte vastkleven. Ik heb zo'n neef die altijd heel boos is op Israël. Hij kan naar de pomp lopen, wat mij betreft.»

«Ik kom vaak in Duitsland en ik hoor daar wel eens zeggen: 'Doordat jullie Joden je zo en zo gedragen, wakkeren jullie het antisemitisme alleen maar aan.' 'Kijk,' zeg ik dan, 'u bent hier thuis, ik woon in het Midden-Oosten. Voor mijn part wordt u zo antisemitisch als u wil, mij kan het niet schelen, dat is uw probleem. Bitte schön. Ik kan me verdedigen: als u wat te dichtbij komt, zoals in 1940, dan krijgt u een waterstofbom op uw kop.' Ik kan dat zeggen, maar Philip Roth niet, want hij is een Jood in Amerika. En doodsbang. Want ik ken veel Amerikaanse Joden die doodsbang zijn dat de volgende holocaust in Amerika plaatsvindt. Er zijn daar genoeg mensen, organisaties, groepen, die heel erg antisemitisch zijn. Godzijdank zijn ze nog ver van de macht verwijderd.»