Mary Gauthier - Between Daylight and Dark
Kijk eens wie we hier hebben: Joe Henry (producer)! Loudon Wainwright III (backingvocals)! Van Dyke Parks (piano)! Greg Leisz (gitaar)!
Zes jaar geleden werden we, backstage op het Blue Highways-indoorfestival in Utrecht, door Buddy Miller aan Mary Gauthier voorgesteld. Bij wijze van groet kregen we van het rauwe opdondertje een stevige por tussen de ribben. De oud-junkie, -kruimeldievegge en -bajesklante en voormalig restaurateur had net een beklijvend optreden gegeven en zou de weken nadien diepe indruk blijven maken met 'Drag Queens in Limousines', de cd die ze ons haastig had toegestopt. Het was haar tweede, met één van de benauwendste drinking songs aller tijden erop: 'I Drink'. Bob Dylan zou het later in één van zijn Theme Time Radio Hour-uitzendingen niet ontkennen.
Vandaag ligt plaat nummer vijf in de rekken, en met deze schemerduistere 'Between Daylight and Dark', haar beste, komt Mary Gauthier in de buurt van 'Car Wheels on a Gravel Road', het meesterwerk van ziels- en Lost Highway-labelgenote Lucinda Williams. Eén uitglijer hebben wij genoteerd: het wat al te nostalgische en clichématige 'Last of the Hobo Kings'. Voor de rest: grofkartelige country noir, geblutst & bekrast als een Fiat Punto na een vrijdagavondje Napolitaans spitsverkeer; gezongen met die bekende lijzige southern drawl, en door Joe Henry met zeer veel gevoel vastgelegd. Uitschieters: 'Can't Find the Way', over de overstroming die New Orleans blank zette, en 'Before You Leave', een lament over een geliefde die weggaat. De pijn van het zijn: het is aan Mary Gauthier (spreek uit: Go-chee) welbesteed.
