Mastodon - Crack the Skye
Duizend bommen en granaten! Zo kan je het slagwerk van Brann Dailor nog het best omschrijven. Zijn razende roffel is de motor van Mastodon, de meest opwindende hardrockgroep van het moment. Hoewel alom geprezen, was hun vorige plaat, 'Blood Mountain', nog heel hardcore en hermetisch. 'Crack the Skye' zou dat niet zijn, werd ons vorig jaar beloofd. 't Zou classic rock worden, met meer melodieën. Easy listening, werd zelfs gefluisterd.
En toen topproducer Brendan O'Brien - bekend van Springsteen, Pearl Jam en de laatste AC/DC - werd ingehuurd, hielden fans van het eerste uur hun hart vast.
Ze mogen het loslaten. 'Crack the Skye' is alles geworden wat hierboven staat, en veel meer. Een meesterlijke mix van veertig jaar metal. De erfenis van Black Sabbath, Rush, Iron Maiden, Metallica, Alice in Chains, Tool en Queens of the Stone Age. En toch klinkt het als onvervalste Mastodon.
Zelfs de clichés van het genre worden zo gulzig en met zoveel goesting gerecycleerd dat je je gaat afvragen waarom er ooit meewarig werd gedaan over geairbrushte eenhoorns, de dwarsfluit van Ian Anderson, draagbare synthesizers of Tjenne Berghmans. Alles kan in mondo Mastodon. Alles klópt ook, en ondanks de vele virtuoze gitaarsolo's blijft het altijd strakker dan Bart De Wever in skinny jeans.
'Divinations' is daar een mooi voorbeeld van, net als opener 'Oblivion' - de groezeligste grunge sinds Layne Staley zich neuzelend afvroeg: 'Would?'. 'Quintessence' is een intergalactisch gevecht met de duivel, gedreven door duellerende gitaren. Het episch centrum van de plaat heet 'The Czar': elf minuten verdeeld in vier hoofdstukken. En dan moet 'The Last Baron' nog komen, de hoekig rockende afsluiter die afklokt op dertien (!) minuten. Beide marathons vervelen geen seconde.
Voor wie Mastodon liefst vroeg op de dag aan het werk ziet, is deze zomer (met Graspop en Rock Werchter) die van de laatste kans. Volgend jaar staat deze supergroep bovenaan de affiches, let op onze woorden.
