Matteo Simoni: ‘Mijn vrienden gingen op Pukkelpop hulp halen. Toen ze terugkwamen, stonden er honderd mensen en twee politiebusjes om me heen’

Rond Matteo Simoni (35) lichten mensen op als lampionnen. Onmogelijk om in zijn buurt uit je hum te raken. En toch moet het zijn dat er in Limburg’s finest evengoed een venijnig klootzakje schuilt. Kijk maar naar ‘Zillion’: in die langverwachte, groots opgezette, pompende, bruisende, in drank en pillen zwelgende Robin Pront-film over de op- en ondergang van Vlaanderens vochtigste danstempel vertolkt Simoni niemand minder dan Dennis Black Magic – de pornokoning van België. Ook op deze bladzijden geeft hij zich, om in de branche te blijven, bloot. ‘Toen ik na een slechte trip wakker werd in het ziekenhuis, wist ik dat ik mijn leven moest omgooien.’

Dennis Black Magic was geen rol voor Simoni, het was een roeping: niet één, maar twee keer – corona kwam dag zeggen, in de soep pissen en de productie een jaar uitstellen – viel hij 10 kilo af. In het hotel van afspraak kampt hij, oog in oog met het ontbijtbuffet, nog altijd met de naweeën van zijn ketodieet. We delen, zoals dat bij een gesprek over de Zillion betaamt, een shotje – gember-bieten, maar voor een maandagochtend mag dat volstaan.

MATTEO SIMONI (kijkt liefdevol naar het halve puntbroodje dat hij met de nauwkeurigheid van een Zwitserse horlogemaker belegt) «Zo’n vettige zalm, dat is goed! Ik heb voor deze rol kilo’s zalm gegeten, en ik ben het nog altijd niet moe. Maar een half broodje vind ik nog altijd genoeg. Met een eitje erbij heb je ook gegeten, hè, en je komt er geen gram van bij.

»Mijn gezonde periodes komen en gaan. Zes maanden doe ik alles juist, ban ik elk boterhammetje en de minste sliert pappardelle. Zodra ik de teugels laat vieren, word ik een regelrechte ramp. Dan moet al die opgekropte woede uit m’n lijf en eet ik als het moet drie pastaschotels per dag, met nog een uit de kluiten gewassen zak chips op de bank voor de zekerheid. Het is alles of niks bij mij.»

HUMO Zo ben je altijd in je werk: als je jezelf er niet in kunt verliezen, is het de moeite niet waard.

SIMONI (lachje) «Voor mezelf kan ik die discipline niet opbrengen, raar genoeg. Gezonder leven, minder drinken: als het niet voor een rol is, blijft het een groot gevecht. Het heeft er, volgens mij, vooral mee te maken dat ik mezelf niet belachelijk wil maken. Ik wist dat in ‘Marina’ (de biopic van Stijn Coninx uit 2013 waarin hij Rocco Granata speelde, red.) honderdduizenden mensen mij Italiaans zouden horen spreken, dus ik ben toen een paar maanden naar Calabrië getrokken, om mijn accent te oefenen. Op de toneelschool zeiden Dora van der Groen en Frank Focketyn: ‘Als je de moeite neemt om mensen naar je te laten kijken, kun je er maar beter van genieten en ervoor zorgen dat de dingen die je doet waardevol zijn.’ Ik moet er, met de kansen die ik krijg, het beste van maken. Dat zit er zo ingebakken.»

HUMO En dan moet je dus ook maandenlang rondlopen met dat bespottelijke ringbaardje van Dennis Black Magic.

SIMONI «Verschrikkelijk! En ze hebben mijn haar uitgedund. Als je er gel indeed, zoals in de jaren 90 wettelijk verplicht was, kon je mijn schedel zien. Uitzonderlijk lelijk.

»Mijn vriendin deed geen vreugdedans toen ze me met dat baardje door de deur zag komen, maar ze heeft toch vooral afgezien door mijn dieet. Die laatste weken, toen ik echt diep moest gaan, waren zwaar voor mijn gezin. Niet te onderschatten: je trekt alle gezelligheid uit je momenten samen, omdat je voortdurend met je plastic potjes in de weer bent. Door de ontbering werd ik ook nog eens kort van stof, terwijl ik weldoorvoed al zo’n vervelende mens ben (lacht). Dat zijn niet mijn mooiste kantjes. Als ik ziek ben, ben ik ook het prototype van de stervende man, die heel de wereld op de hoogte denkt te moeten houden van zijn agonie.»

VRIJEND VOLKJE

HUMO Wat wist je, voor de rol op jouw pad kwam, over Dennis Black Magic?

SIMONI «Dat hij de pornokoning van België was, of toch de enige Belgische regisseur in het genre naast Eddy Lipstick. En dat hij een paar keer in de gevangenis had gezeten. Meer niet. Maar hij heeft mij als acteur altijd mateloos gefascineerd, door het ontegensprekelijke, halfverloederde aura dat rond hem hangt. Lang voor er sprake was van ‘Zillion’ vroeg een journalist eens wie ik het liefst wilde spelen. Mijn antwoord: ‘Dennis Black Magic!’ Toen Robin Pront de film begon te casten, gaf hij me een tik: ‘Wat voor paljas ben jij, eigenlijk? Nu móét ik jou wel kiezen!’ (lacht)

»Mijn grootste rollen – Rocco Granata in ‘Marina’, Smos in ‘Safety First’, Devon in ‘Callboys’ – zijn allemaal jongens met wie je in alle luwte een koffie zou willen gaan drinken. Ideale schoonzonen, kerels die geen vlieg kwaad doen. Maar daar had ik het op den duur wel mee gehad. Als Dennis Black Magic een ideale schoonzoon is, ben ik een scampi.»

HUMO Pas op, hij is ondertussen verloofd met zijn 22-jarige vriendin. ‘Voor één keer ben ik zelf op de knieën gegaan,’ zei hij.

SIMONI (lacht) «Ik moest hardop lachen toen ik dat hoorde: typisch Dennis.

»Dennis zit op de grens van het toelaatbare, in de schemering tussen wat mag en niet mag. Hij staat op de lijn en gaat na waar hij er een teen, een voet of een been over kan zetten. Zulke figuren wil je spelen, toch? Wat ben je met personages waar alle ruwe kantjes van zijn afgevijld?

»Het is bovendien een bijrol, de comic relief in plaats van de focus van het verhaal. ‘Zillion’ blijft in de eerste plaats de film van Frank Verstraeten (de oprichter van Zillion, red.), en dus van de absoluut fenomenale Jonas Vermeulen die hem vertolkt. Ik mag daar zowat tussen chargeren.»

HUMO Heb je veel gemeen met de genaamde Dennis Burkas?

SIMONI «We zijn in de eerste plaats allebei Limburgse johnny’s (lacht).

»Ik ben een paar keer bij Dennis thuis geweest. Zijn moeder heeft voor me gekookt. We hebben uren samen aan de keukentafel gezeten, rookten honderden sigaretten. De verhalen stromen uit hem zoals water uit een kraan. Dan zegt hij opeens, pakweg: ‘Ik heb ooit nog naar een cameraploeg geschoten.’ (lacht) Ze wilden niet naar hem luisteren, en dus haalde hij zijn schietijzer boven om de lens aan flarden te knallen. Als hij zichzelf zo meesleept in zijn eigen universum, is het alsof je naar Joe Pesci in ‘Goodfellas’ zit te kijken, een personage dat zo uit een gangsterfilm is weggelopen. Dat larger than life-imago cultiveert hij graag.»

HUMO Hij is een ijdele man. Ik kan me voorstellen dat hij het geweldig vindt dat jij hem vertolkt.

SIMONI «Dat heeft hij me zelf ook al een paar keer gezegd (lachje). Ik ben blij dat hij blij is.

»Ik wilde hem doorgronden: zien wie hij is, hoe hij beweegt, hoe hij de ruimte inpalmt. Hij is graag de grote man die iedereen met iedereen in contact kan brengen, de fixer. En hij kent écht veel geheimen van bekende Vlamingen, heb ik gemerkt. Of ze allemaal waar zijn, dat is iets anders (grijnst). Tegelijk voelt hij zich het best onder de vleugels van zijn moeder.»

HUMO Peter Boeckx, die een Streamz-documentaire over hem maakte, maakt een onderscheid tussen Dennis Black Magic en Dennis Burkas, tussen ‘de badguy en het hulpeloze moederskindje’. Het eerste wat de pornokoning deed toen hij vrijkwam uit de gevangenis, was met zijn moeder naar zijn favoriete film kijken: ‘Dumbo’.

SIMONI «Zo is hij: de grote man én het kleine jongetje.

»Het was niet altijd gemakkelijk om in mijn vertolking het juiste evenwicht te vinden. Het mocht geen totale karikatuur worden – qua looks is Dennis, met zijn blauwe zonnebrilletje en zijn zwarte leren jas, al karikaturaal genoeg.»

HUMO Serieuze vraag: heb je ter voorbereiding van de rol ook ’s mans oeuvre bestudeerd?

SIMONI «Dennis heeft me twee dvd’s opgestuurd, en die heb ik weleens aan een intertekstuele analyse onderworpen, ja (lacht). De eerste was een dure productie, vol ridderkostuums, paarden en middeleeuwse jonkvrouwen: net ‘De bende van Jan de Lichte’! De tweede was de limited edition van een seksfilm die hij destijds had gemaakt in de Zillion. Tijdens de beruchte Zundays, de erotische feestjes in de discotheek, liep hij met zijn camera tussen het vrijende volkje. Ik heb dat nagespeeld. Bloedserieus, met de sigaret strak tussen de lippen, liep ik langs allerlei naakte, met fluoverf besmeurde figuranten. Ik gleed op mijn rug tussen de benen van een vrouw en liet de camera intussen zoveel mogelijk rondtollen, voor het artistieke effect.»

HUMO Was het een goeie film?

SIMONI (lacht) «Onze film over de Zillion is toch beter, eerlijk gezegd.»

GELDDOUCHE

HUMO ‘The Wolf of Wall Street’, een waargebeurde film waaraan ‘Zillion’ meer dan eens doet denken, kreeg kritiek omdat het hoofdpersonage, de door Leonardo DiCaprio vertolkte fraudeur Jordan Belfort, zou worden verheerlijkt. Loopt ‘Zillion’ het risico om Frank Verstraeten en Dennis Black Magic, toch ook niet de meest koosjere jongens, tot volkshelden te verheffen?

SIMONI (twijfelt) «Frank en Dennis zijn vooral iconische figuren van de jaren 90: mannen met een verhaal dat leest als een filmscenario, mannen die de gekste dingen hebben meegemaakt. Moet je als maker achter alle keuzes van zulke figuren staan om hun leven te kunnen verfilmen? En maken we nu bewonderenswaardige helden van hen? Ik vind van niet.

»Eigenlijk zijn we allemaal voyeurs, hè. Het is leuk om dingen te zien die je eigenlijk niet mag zien. En in de Zillion is véél gebeurd wat je niet mag zien (lachje).»

HUMO Ik maak me toch de bedenking: jij bent zó goed dat mensen niet anders zullen kunnen dan van Dennis houden. Terwijl hij meermaals is aangeklaagd voor verkrachting en andere zedenfeiten met minderjarigen: dat is niet zomaar wat deugnieterij in de jaren 90.

SIMONI «Maar daar gaat de film niet over. Ach, ik weet niet wat ik aanmoet met de controverse die altijd rond de figuur van Dennis zal hangen. Dat is het enige eerlijke antwoord dat ik daar op dit moment op kan geven.»

HUMO De Zillion zelf was ook een vuige keet: er hing een aura van rauw gevaar rond.

SIMONI «Voor de buitenwereld was het misschien een oord van verderf, maar voor de meeste bezoekers was het een droom, een vlucht, een wonderlijke wereld. Ik vraag me af: zou de jeugd van tegenwoordig nog in een keet als de Zillion geïnteresseerd zijn? Jonge mensen zijn nog wel te vinden voor een bacchanaal op tijd en stond, dat geloof ik wel, maar ze stellen zich ook veel meer vragen. Alles kon in de Zillion, en altijd achter gesloten deuren. Vandaag zouden die deuren open moeten.

»Voor mij heeft het mysterieuze, het verbodene van die club iets heel aantrekkelijks. Het was toch het volste recht van de mensen die daar toen gingen feesten om totaal de vernieling in te lopen, uit de kleren te gaan, roekeloos het stinkende nachtleven in te duiken? Ik denk dat ze in de Zillion de tijd van hun leven hebben gehad.»

HUMO Vrouwen stonden in watertanks te friemelen met een slang rond hun nek, de danseressen droegen laserbeha’s... In café De Vuile Was hebben ze dat niet.

SIMONI «Wat een ongelofelijke tijd moet dat zijn geweest... Frank was de eerste die ervoor zorgde dat de beats samenvielen met de belichting, dat er op de climax letterlijk geld vanaf het plafond naar beneden werd gegooid. Zoiets bestaat niet meer. (Mijmert) Ik wou dat ik dat ook had kunnen meemaken.»

HET CRUCIALE FILMPJE

HUMO Hoe is het nog met jouw uitgaansleven gesteld?

SIMONI «Ik ga eigenlijk al een tijdje niet meer uit. (Pauzeert en betrapt zichzelf) Wacht, wat zeg ik nu? Ik heb deze zomer letterlijk élk festival gedaan, van WECANDANCE over Tomorrowland tot Pukkelpop en alle varianten op Rock Werchter (lacht). Man, ik heb zó’n fijne zomer gehad. Ik denk dat iedereen dat gevoel had: het is lang geleden, maar nu is het aan mij! Opgaan in het gewoel, vieren onder de zon, daar gaat toch weinig boven. Ik ging alleen met mijn vriendin de wei op, maar al snel stonden we met een groep van bijna vijftig man te keuvelen: allemaal toevallig bij elkaar gewaaid, vanuit alle windrichtingen. Heerlijk, toch? En dan ga ik wel all the way. Zolang ik maar niet op handen en voeten naar huis hoef te kruipen. Ik moet er nu eenmaal rekening mee houden dat ik een bekende kop heb.»

HUMO Je hebt eens gezegd: ‘Ik kan heel erg opgaan in het nachtleven. Dan ben ik weleens baldadig en kan al de rest me gestolen worden.’

SIMONI «Vrienden zullen dat graag beamen (lacht). En ‘baldadig’ vind ik een mooi woord.»

HUMO In welke periode van je leven was je het hevigste feestbeest?

SIMONI «Van mijn 16de tot mijn 21ste. Je weet dat mijn oudere broer Rafaël op zijn 21ste overleden is. Ik was toen 15 jaar. Als reactie op zijn dood ben ik als een wildeman in het nachtleven gedoken. Tot groot verdriet van mijn ouders. Daar verontschuldig ik me soms nog voor. De gezondheid van hun kinderen was hen zo dierbaar, maar ik was ermee aan het spelen. Ik wilde het leven uitdagen! Als een kind dat een wespennest port, gewoon om te zien wat er dan gebeurt. Ik ging op zoek naar het experiment, naar die baldadigheid. Tot ik op een dag – dat durf ik nu, op mijn 35ste, wel toe te geven – in het ziekenhuis wakker werd.»

HUMO Niet, neem ik aan, vanwege acute appendicitis?

SIMONI (lacht) «Nee. Het was een wake-upcall, een niet mis te verstane boodschap: ik moest mijn leven omgooien.»

HUMO De Zillion was een drugscentrum ter grootte van de Antwerpse haven. Ervaring met harddrugs kan je inleving alleen maar geholpen hebben.

SIMONI «Toen ik daarnet zei dat ik het experiment opzocht, wilde ik het nog wat vaag houden, maar... Ja, natuurlijk (lacht).

»Zal ik dat ziekenhuisverhaal maar gewoon vertellen dan? Op één van mijn wildste avonden was ik in de Boiler Room op Pukkelpop beland. Ik was al vrij ribbedebie toen ik opeens een plastic fles cola in mijn handen geduwd kreeg van iemand die ik nu ook weer niet zó goed kende. Ik heb die fles, zonder ze eerst naar het laboratorium te sturen voor een analyse, enthousiast leeggedronken.

»Wat volgde, heb ik alleen van horen zeggen. Ik huppelde naar buiten, en daar begon ik naar de grond te duiken, als een torpedo richting denkbeeldige onderzeeërs. Mijn vrienden werden bang en gingen hulp halen. Toen ze terugkwamen, stonden er honderd toeschouwers om me heen plus twee politiebusjes: ik was aan het rondspartelen op het gras als een vis op het droge.

»’s Morgens werd ik wakker in het ziekenhuis. Mijn toenmalige lief, Charlotte Timmers, die in ‘Zillion’ on-ge-lo-fe-lijk goed is als de Miss België die het lief wordt van Frank Verstraeten, is me komen halen. We zijn met de brommer onmiddellijk terug naar de Pukkelpop-wei gereden, want mijn andere broer, Marco, trad op in de sindsdien ter ziele gegane Wablief?!-tent. Ik had amper last van de vorige avond, het was alsof er niets was gebeurd.

»Tot een week later bleek dat een kennis met zijn chique Sony Ericsson-gsm – het was de tijd vóór de smartphones – een filmpje had gemaakt. Pas nadat ik dát filmpje had gezien, van die zielige flapperende vis, heb ik mezelf herpakt. Het was een echte eyeopener: ik móést mijn leven beteren.»

HET MOOISTE ANKER

HUMO De energie die tot dan naar hedonistische zelfdestructie was gegaan, begon je nu te richten naar...

SIMONI «... de passie voor mijn vak. En dat is een belangrijke reden waarom mijn werkethiek zo maniakaal is. Waarom ik het zo doorgedreven góéd wil doen. Na die destructieve periode besefte ik: tijd komt nooit meer terug.

»Pas op, destructief... Vooraleer ik dat hele tijdperk herleid tot een soort trauma dat me kapotmaakte: het was vooral ook een toptijd, hè (lacht). De tijd van mijn leven, zelfs! Ondanks de donkerte en het verdriet beleefde ik de wildste avonturen aan de zijde van mijn allerbeste vrienden: die mannen betekenen alles voor mij, nog altijd. Zij hebben mij erdoor getrokken, we hebben samen de wereld binnenstebuiten gekeerd. En tijdens die fantastische ervaringen sijpelden er levenslessen door. Dat noemen ze dan volwassen worden, zeker? (lachje)»

HUMO Ben je vatbaar voor verslavingen?

SIMONI «Nee, en dat is mijn grote geluk geweest. En toen toneel in mijn leven kwam en ik in Antwerpen ging studeren, werd dát meteen (knipt met zijn vingers) vele malen belangrijker. Acteren was een redding, een veilige cocon waarin ik mezelf op een andere manier kon leren kennen. Daaraan ben ik misschien wél verslaafd.»

HUMO Bij het uitgaan liep je weg van jezelf, in het toneel moest je jezelf in de ogen kijken.

SIMONI «Exact! Als je het nu aan mijn vrienden vraagt, zullen ze zeggen dat ik een seut geworden ben. En dat zal wel kloppen. Het nachtleven belemmert mijn werk. Na een avondje uit kan ik de volgende dag niet spelen. Dat gaat niet! Ik heb één keer op de set gestaan met een kater: nooit meer! Ik wil scherp zijn, gefocust, en in het reine met mezelf, zodat ik kan genieten van de leukste job die er is.»

HUMO Wat je ook doet, het moet voor de volle 100 procent zijn: je hebt iets monomaans.

SIMONI «Helemaal waar. Als ik acteer, wil ik in mijn personage verdwijnen. Als ik plezier maak, moet het zweet van de muren druipen. Mijn vriendin vraagt soms: ‘Waarom moet het altijd zo extreem zijn? Waarom probeer je nooit eens de middelmaat op te zoeken?’ En soms probeer ik dat. Maar het ritme van mijn leven is niet consistent genoeg.

»Het goede nieuws is dat mijn schip al wat minder de neiging heeft om van z’n thuishaven weg te dobberen: ik heb met mijn dochter namelijk het mooiste anker ter wereld. Als ik de rust wil opzoeken, dan wel bij haar en mijn vriendin.»

HUMO Je hebt wel iets aan die roerige periode overgehouden: je luistert nog altijd naar techno.

SIMONI (lacht) «Als ik vandaag die muziek opzet, wil ik dansen maar borrelt evengoed de nostalgie op. Ik word er zelfs emotioneel van. Omdat het de link is met wie ik vroeger was, toen ik mezelf nog bij elkaar aan het puzzelen was. De link naar een fantastische tijd die onherroepelijk voorbij is, zoals dat nu eenmaal gaat. Nogmaals: tijd krijg je niet terug.

»De mooie strik rond het hele verhaal: Rafaël was een Zillion-ganger. Hij kwam altijd met de gekste verhalen thuis. Zijn kleren stonken naar sigaretten, en hij droeg van die afzichtelijke New Rock-schoenen, met blinkende gespen en stalen punten, die ik toen onmetelijk vet vond. Hij was het die me de liefde voor techno heeft bijgebracht. Afijn, niet bewust: ik ging gewoon zijn Zillion-cd’s pikken wanneer hij er niet was (lacht). En zijn Zillion-sleutelhanger ook, daar heb ik nog jaren mee rondgelopen.

»Als amateur-dj had hij twee platenspelers van Technics op zijn kamer staan. Die werken nog altijd: Marco en ik hebben er elk eentje. Dat maakt het zo mooi: ‘Zillion’ zal altijd verbonden zijn aan mijn broer.»

HET GAT IN DE MARKT

HUMO Intussen zijn de tijden veranderd en is de pornokoning zijn kroon kwijt. PornHub en OnlyFans hebben Dennis Black Magic ingehaald, en hij heeft zich uit de industrie, euh, teruggetrokken.

SIMONI «Ik denk niet dat hij het mist. Ik denk dat hij blij is dat hij uit de schijnwerpers is, dat er eindelijk wat rust in zijn leven komt. Hij heeft hard genoeg geleefd, hè. Wrok voelt hij niet, denk ik, wel nostalgie naar de goede dagen. Ik geloof dat hij alles, gevangenisstraffen incluis, zo opnieuw zou doen.

»Hij heeft het weleens over hoe de dvd en het internet de porno hebben kapotgemaakt. Dat is een frustratie. Maar hij heeft nog altijd zijn eigen merk, dat hij verkoopt via zijn website: kledij, attributen, boeken... Hij zal altijd wel iets aan de man brengen, ploeteren en sjacheren. Dennis Black Magic: eeuwig op zoek naar – pun not intended – het gat in de markt.»

HUMO Wat brengt de toekomst voor jou? Heb je weleens aan de mouwen van je maatjes Adil en Bilall getrokken om je mee te nemen naar Hollywood?

SIMONI «Zachtjes, maar je wilt ook niet díé acteur zijn, hè. Als ik hen in een project van dienst kan zijn, zullen ze wel aan me denken. Ik heb hen eergisteren toevallig gezien: er is sprake van een ‘Patser’-sequel. ‘Patsers’, zou die gaan heten, zoals de sequel van ‘Alien’ ook ‘Aliens’ heet (lacht). Ik dacht dat Adil en Bilall nooit meer terug zouden komen, nu ze Amerika onder hun voetzool hebben, maar ze willen blijven afwisselen tussen hier en daar. Noteer: ik zou er veel zin in hebben.

»Het zijn zulke projecten waar ik het nog altijd voor wil doen. Doordat ik een dochter heb, ben ik nog strenger geworden in mijn keuzes. Voor een project ben ik vijf maanden weg – dan mis ik vijf maanden nieuwe woordjes. Ik vraag me weleens af: is het dan wel de moeite waard geweest? Ik heb nog nooit met een zucht of een geeuw op de set gestaan, en ik ben dat ook niet van plan. Dus kies ik voor dingen die gemaakt zijn vanuit noodzaak, niet vanuit gemak.

»Tegelijk wil ik op sommige vlakken minder streng worden. Ik heb mezelf altijd zo goed mogelijk proberen af te schermen – mij zul je niet snel in een panelshow zien – omdat ik niet wilde dat mensen mij te goed zouden kennen. Maar nu denk ik: het kan geen kwaad om mezelf af en toe eens te laten zien.»

HUMO Bedoel je dat letterlijk? Want er is een scène in ‘Zillion’ waarin jij in je bloot gat ondersteboven uit het dak van een auto bengelt: ben jij dat echt?

SIMONI (glundert) «Zéker ben ik dat. Goeie billen?»

HUMO Niks op aan te merken.

SIMONI (lacht) «Ik zat midden in de nacht naakt, in kikkerhouding, op het dak van een auto – er stond zestig man rond – klaar om te springen. Ben je al eens door het dakraam in een auto gedoken? Geen sinecure! Ik moest oppassen voor mijn nek. Dan was het aangenamer toen de auto eenmaal begon te rijden, met mijn kont vrijuit in de frisse lucht.

»Door ‘Zillion’ te maken, ben ik me nog eens acuut bewust geworden van mijn bevoorrechte positie. Ik kan doen wat ik het liefst doe: de onnozelaar uithangen aan de zijde van mijn beste maten. Als ik weleens puf of klaag over mijn werk tegen vrienden die niet in deze business zitten, dan lachen ze mij uit: ‘Wélk werk, Smos?’ En dan zwijg ik, want ze hebben gelijk.»