Mauro in de mist: 'Aanbod'

Uiteindelijk zet ik gewoon voor de miljardste keer 'Immigrant Song' op

'Uiteindelijk zet ik gewoon voor de miljardste keer 'Immigrant Song' op'

Nu men elke klankopname ter wereld overal en altijd kan beluisteren, grotendeels gratis dan nog, zou je geloven dat een fanatieke liefhebber als ik de hele dag door muziek heeft opstaan. Dat is dus niet zo. Ik luister er niet meer of minder naar dan toen ik enkel een doos cassettes, de radio en een overzichtelijke stapel elpees tot mijn beschikking had. Wat vergeleken met vandaag onwaarschijnlijk beperkt aanvoelt. Alsof je in pre-internettijden alleen toegang kreeg tot je lievelingsliedje via Radio Mi Amigo, tijdens een wekelijks verzoekprogramma op zondagavond, uitsluitend te bellen vanuit één telefooncel, geplaatst op de top van de Paektusan (hoogste berg van Noord-Korea). Maar erover klagen deed je niet, want je wist gewoon niet beter.

Maar in de overgang van een beperkt naar eindeloos liedjesaanbod zijn bepaalde gewoontes ook weer helemaal niet veranderd. Want als het erop neerkomt, zet ik net als vroeger toch altijd weer dezelfde paar afgezaagde oude nummers op. Opnieuw en opnieuw.

Het patroon herhaalt zich. Eerst check ik de afdeling nieuwe releases op Spotify. Eens kijken. Hmm. Alweer een hoop interessante nieuwigheden deze week. Chance The Rapper, Clare Maguire, een Die Antwoord-mixtape, Jonathan Harvey, Brodka, een duo dat zich The Allergies noemt – haha, waar halen ze het. Thomas Cohen, Drake. En meer. Veel meer. Ik begin te zappen en scrollen en ja hoor: allerlei klinkt weer hoogst interessant deze week. Hier en daar misschien wel iets té interessant naar mijn zin. Op naar ‘aanbevolen voor jou’ dan maar. Gil Scott-Heron, Skip James, Conlon Nancarrow, Christopher Cross, Siouxsie And The Banshees, The Dead C., Dorothy Ashby, Zanger Rinus. Allemaal top. Maar er komt nog steeds geen muziek uit mijn bluetoothspeaker. Het is al een hele tijd stil in huis en daar geniet ik feitelijk nog het meeste van. Uiteindelijk zet ik gewoon voor de miljardste keer ‘Immigrant Song’ op. Voilà. Daarna is het weer aan de stilte en ga ik over tot de orde van de dag, wat die ook mag zijn.

Soms lees ik zelfs liever iets over muziek dan dat ik ernaar luister. Niks zo ontspannend als het doorbladeren van magazines als RifRaf, Mojo, The Wire, Iron Fist, Ugly Things, Shindig!, Terrorizer en noem maar op – ik lees ze allemaal.

Een uitgebreid interview in Ugly Things met de Hollanders van sixties beatgroep The Fallouts (‘Hartstikke Dood’)? Ik geraak er totaal van in de ban. ‘Around ‘65 we entered a Belgian competition for best bands which was named De Gouden Micro. The winners went to the grand final at Het Sport Paleis (the Sport Palace). The whole thing was organized by the Belgian tabloid paper Het Zondags Nieuws (The Sunday News).’ Wat kan ik zeggen? Dit soort lectuur is mijn ‘Lord of the Rings’, mijn ‘Harry Potter’, mijn ‘Kronieken van Narnia’. Op Cosplay Conventies loop je mij weleens tegen het verklede lijf als de drummer van The Fallouts. Terwijl ik ‘Immigrant Song’ aan het airdrummen ben.

Totaal nuchter.