Mauro in de mist: 'Blijven lachen'
Sanitair ongemak is sowieso een thema met eeuwigheidswaarde.
Het is een fenomeen dat even zeldzaam is als hedendaagse kunst waarvan men diep ontroerd raakt: satirische liedjes die echt grappig zijn. Wie moet er bijvoorbeeld nog lachen om iets als ‘Bobby Brown’, nota bene de enige song van Frank Zappa die op de radio wordt gedraaid? Misschien is-ie ondertussen wel aan vervanging toe, zoals de distributieriem van je wagen na 100.000 kilometer (niet vergeten, mensen!). Een goed alternatief uit Zappa’s repertoire zou ‘In France’ kunnen zijn. Dat nummer lijdt alvast wat minder aan zijn gebruikelijk toontje van: ‘Mag ik u er even aan herinneren dat de mens dom is?’ En het wordt gezongen door de altijd funky én komische Johnny Guitar Watson. ‘When you go ka-ka, they make you stand up, down in France’. Sanitair ongemak, sowieso een thema met eeuwigheidswaarde.
Eén van de meest hilarische songs blijft voor mij toch ‘Short People’ van Randy Newman. Ik hoorde het onlangs nog eens op Radio Nostalgie, terwijl ik in een stilstaande file stond, neuspeuterend achter het stuur. En het regende nét niet hard genoeg om het tergende gepiep van mijn versleten ruitenwissers te stoppen. Een situatie die hopelijk wordt overgeslagen wanneer de film van je leven voorbijflitst. Maar toen zong Randy Newman opeens dat zinnetje: ‘They got little cars that go beep, beep, beep’. Wel, ik moet er nu weer even hard om lachen. Zo goed.
Humor is natuurlijk een kwestie van smaak, zoals de crackverslaafde predikant zei op het geloofscongres, na zijn mop over de oude hoer met haar glazen oog (die het thema van ‘F.C. De Kampioenen’ kon fluiten tijdens de fellatio, zij het alleen in het donker). Iets wat ik geleerd heb in het derde middelbaar, op een klasfeestje. Dat van die smaak dus, niet de truc met het fluiten. Elke leerling mocht toen zijn of haar favoriete liedje meebrengen op cassette, waar om de beurt naar werd geluisterd. Ik koos voor ‘Lady Sniff’ van Butthole Surfers. Klinkt te goed om waar te zijn, ik weet het, maar zo was het wel degelijk. Terwijl het nummer werd afgespeeld, stond ik daar in mijn naïef enthousiasme ieders aandacht te trekken voor wat mijn favoriete momenten waren. (‘Wacht, haha... Nu komt het!’) Het bleken allemaal kots-, rochel-, boer- en flatulentiegeluiden. Wég sfeer. Zelfs de jongens keken even weg. De klastitularis mompelde iets als: ‘Interessant’, en zette de volgende tape op. Sinsdien leef ik dagelijks met het grootst mogelijke wantrouwen tegenover het verschijnsel mens. Maar goed, blijven lachen is de boodschap. Als u er ook zo over denkt, kan ik u van harte ‘The Hard Times’ aanbevelen, een satirische punknieuwssite (‘BREAKING: Straight Edge Clothing Lines Now Outnumber Straight Edge Kids’). Wisten jullie trouwens dat er een gps-app bestaat met de stem van Henry Rollins? Waarin hij constant benadrukt hoe moeilijk het wel niet was in de jaren 80 om als hardcoreband op je bestemming te raken. Of wist je dat Anonymous recentelijk een lijst heeft vrijgegeven van meer dan 1.000 vermoedelijke punkposeurs? Hoor je weer niks van in de mainstream media. Een regelrechte schande.
