Mauro in de mist: 'Bon appétit, losers'
GG Allin was de ultieme rock-'n-rollextremist. Zijn optredens eindigden niet in totale chaos, ze begonnen ermee.
Waarschijnlijk ontmasker ik mezelf hiermee als een hopeloos burgermannetje, maar ik kom er toch voor uit: ik ben geen fan van mensenstront. Contact met andermans kaka mijd ik zo veel mogelijk (die van hulpeloze kindjes niet meegerekend). Dierlijke drollen charmeren me evenmin, maar dieren zijn dieren, die weten niet beter. Wegens te stom – of te lui? – om te evolueren tot ordentelijke wezens kunnen ze niet anders dan alles onderschijten met het je-m’en-foutisme van een nihilist op kroegentocht.
Dus ik resumeer: dames en heren, hou die kakelverse, met tranen in de ogen gebaarde bolus maar mooi in de buurt van jezelf, dankjewel.
Daarom ben ik niet rouwig om het feit dat ik GG Allin nooit live heb meegemaakt. Een volslagen gedegenereerde punkartiest die zijn show weleens onderbrak om ter plekke zijn gevoeg te doen. Helemaal live. En als het moment weer daar was, kon je maar beter een hyperalerte ninjahouding aannemen, want het zaakje kon weleens in het publiek worden gesmeten. Tenzij hij alles snel even opat, want hoe gaat dat? Men staat langdurig energiek te performen, krijgt daar een appelflauwte van, en de cateringsdienst blijkt al te zijn gesloten. In geval van nood kan men dan nog altijd een energiereep uit zijn hol persen. Bon appétit, losers.
GG Allin was de ultieme rock-’n-rollextremist. Zijn optredens eindigden niet in totale chaos, ze begonnen ermee. Vanzelfsprekend stond de man daar allesbehalve nuchter op te treden. En dan hebben we het niet over iemand met een bourgondische blos na het achteroverslaan van een paar abdijbieren. GG Allin zat op een streng regime van alcohol en heroïne, en ‘alle dope die hem verder werd aangeboden’. Zijn shows verliepen volgens een min of meer vast stramien. 1. Starten met de obligate zelfbevuiling en -kastijding. 2. Knokken met toeschouwers. 3. De boel vroegtijdig afronden wegens alles naar de kloten. 4. Vluchten voor de gendarmes die waren opgebeld door een onthutste concertpromotor. Zo komt het alvast over als je de verschillende beelden bekijkt. Een nogal bijzonder filmpje is ‘GG Allin’s Last Day Alive’. Rechtreeks van een geheel volgens plan verlopen, perverse performance rent hij de straat op, enkel gekleed in schoeisel, bloed en vuiligheid. De politie is er al. GG kijkt schichtig om zich heen en improviseert een vluchtplan. Een schare fans loopt met hem mee, als devote apostelen nemen ze hun obscene held annex martelaar in bescherming. Er loopt natuurlijk ook een cameraman mee. Niet echt de beste camouflage om je geperverteerde zelve onzichtbaar te maken in een drukke stad bij daglicht. Maar goed, GG krijgt wat kleren aangereikt en wordt in een taxi gestoken. En zo ontsnapt hij eindelijk aan een zelf aangestoken rel. Later op die dag zal hij zich een fatale overdosis heroïne toedienen. Hij is dan 36 jaar.
Wie het jammer vindt dat het spektakel hier eindigt, kan altijd kijken naar ‘GG Allin’s Funeral – The Final Hellride’, postuum uitgebracht op VHS videocassette. In een open kist ligt GG’s lijk opgebaard, gestyled in leren jekker en een onderbroek waarboven in grote viltstiftletters ‘EAT ME’ staat geschreven. Er is veel volk komen opdagen. Zijn broer Merle Allin, tevens bassist van GG’s band The Murder Junkies, ontvangt de gasten.
Merle is zowaar een nog opvallendere verschijning dan GG. Over hem kom je meer te weten in de fascinerende documentaire ‘Hated: GG Allin and the Murder Junkies’ van Todd Phillips, regisseur van onder andere ‘The Hangover’-trilogie. ‘‘Hated’ makes ‘Cocksucker Blues’ look like ‘Bambi’’ volgens het gerenommeerde Screw Magazine. ‘Cocksucker Blues’ is een beruchte Stones-film en de bewering klopt, want ‘Hated’ is één lange aaneenschakeling van heftige scenes. Nu ja, vergeleken met recente nieuwsbeelden valt het nog best mee. Niemand wordt gebombardeerd, onthoofd of van een gebouw gesmeten. Het blijft hier eerder allemaal wat hangen in een hoop vunzige punklol. Enkel de situatie waar zatte GG uit pure frustratie een vrouw begint te molesteren, is officieel foute boel. Het gebeurt tijdens één of andere uitsloverige soloperformance waarin hij het publiek alweer met veel lawaai staat te beloven zichzelf op een dag van kant te maken tijdens een optreden, ‘nee echt mensen, ik meen het, let maar op, jullie hebben nog niks gezien, etc.’ Waarop de dame in kwestie droogweg vraagt waarom hij dat feitelijk nog steeds niet heeft gedaan. Die zat.
Oh ja, even iets over zijn muziek: die is best oké. Het verschil met duizend andere punkbands zit ’m hier in de keitoffe titels. ‘Bleedin’, Stinkin’ & Drinkin’’, ‘Needle up My Cock’, ‘Assface’, ‘Sleeping in My Piss’, en mijn favoriet: ‘You Give Love a Bad Name’. Je kijkt ernaar, schudt eens met je hoofd en wandelt rustig verder. Vrijheid blijheid. Voor altijd houden zo. Minus de kaka, dat wel.
