Mauro in de mist: 'Detroit'
Nu had ik recentelijk iets gelezen over Detroit dat erg interessant was. Alleen weet ik niet meer wat. ‘Hier valt een mooi stukje over te schrijven,’ dacht ik nog. Maar helaas, ik ben het vergeten. Tja, wat doet een mens in dat geval?
Toch iets over Detroit schrijven, maar dan zonder dat erg interessante. Ja, zo ben ik wel. Evengoed tevreden met minder. Een karaktertrek die men gerust mag zien als mijn bijdrage aan een betere wereld. Wat zegt u? Onprofessioneel? Ik zal u het volgende zeggen: het zijn de strebers die alles naar de verdoemenis helpen. Zoals Saruman. Of Hitler. U vindt het verkeerd van mij om die laatste er weer eens bij te sleuren? Aha! Nu komt de aap uit de mouw. Misschien bent u wel gewoon een racist? Ik wist het!
Maar oké, Detroit dus.
Ik ben er eens een dag geweest. Het was even indrukwekkend als schrijnend. Stadsdelen met niets dan verlaten wolkenkrabbers. Boulevards zonder verkeer. Daklozen die bij valavond massaal uit struiken en onder putdeksels vandaan kwamen gekropen, net als in een zombiefilm. Eén van hen, een bejaarde Afro-Amerikaan met een grote grijze krullenbaard, stelde zich non-stop roepend aan ons voor als ‘Papa Smurf’. Een nare sfeer. En ik ondertussen maar denken aan alle geweldige muziek die uit die contreien komt: Motown, The Stooges, Funkadelic, Madonna, The White Stripes, Underground Resistance, Wolf Eyes – te veel om op te noemen.
Van een bevriend koppel kreeg ik voor mijn verjaardag ooit een kookboek cadeau van het Detroitse rockicoon Ted Nugent: ‘Kill It & Grill It’. De titel geeft het al een beetje weg: het boek verhoudt zich tot vegetariërs als de taliban tot een naturistische gezinsvakantie. Op de achterflap wordt het aangeprezen door Charlton Heston: ‘Ted Nugent is, beyond argument, one of the good guys.’ Joe Perry, de gitarist van Aerosmith, prijst er een andere literaire bestseller van Nugent aan: ‘God, Guns & Rock ‘n’ Roll’. Gezelligaards onder elkaar. Naast gerechten staat er voornamelijk lyrische jagersporno in het boek: ‘Drifting dust was gently parachuting back to the Good Mother Earth from the recoil of my 7mm Magnum rifleshot, and the beautiful echothump of 175 grains of copper-jacketed lead punching hard flesh and bone at 3000 feet per second pumped back to me like an Ali jab to the gut.’ Geef die man de Gouden Boekenuil en hij zou hem nog van zijn eigen trofeeënkast schieten. Gekleed in camouflagepak vanachter zijn canapé.
Dan liever zijn platen. Daar zitten een paar bonafide hardrockclassics tussen, zoals ‘Stranglehold’. Beetje een seventiesversie van Queens Of The Stone Age, met dat vleugje je-ne-sais-quoi dat enkel van een militant NRA-lid kan komen. Verder heeft hij met zijn oude band The Amboy Dukes een paar uitstekende platen opgenomen, zoals ‘Call of the Wild’ en ‘Tooth, Fang & Claw’ (op het DiscReet Records-label van Frank Zappa). Ze staan in mijn kast tussen andere frisse right-wing rockers als ZZ Top, Ramones, Eric Clapton en Elvis. Ted Nugent was zelfs twee keer te gast bij ‘The Simpsons’, toch wel de eer der eren.
Daar speelde zich het volgende fragment af. Nugent: (enthousiast) ‘Wie heeft er zin in eland?’ Lisa: ‘Aaaah!’ (loopt weg van de tafel) ‘Marge: ‘Mijn dochter is vegetariër.’ Nugent: ‘Geen probleem. Ze kan wat op het gewei knabbelen. Daar zit geen vlees in.’ God bless Amèèèrica.
Nog een zotte ouwe rocker – heden born-again Christian – uit Detroit is Alice Cooper. Opgegroeid als mormoon, dan uitgegroeid tot zowat de eerste shockrocker die de hitparades haalde. Maakte vroeger het ene briljante nummer na het andere (o.a. ‘Elected’, ‘No More Mister Nice Guy’, ‘How You Gonna See Me Now’ en vooral ‘School’s Out’), maar is nu al een tijdje op zijn retour. Staat algemeen bekend als een fijne kerel, in tegenstelling tot asshole Nugent. Toch is ook hij bijlange niet altijd halal omgegaan met dieren.
Alice Cooper, live in Toronto 1969. Tijdens een lang freak out-stuk, dat klinkt alsof de bandleden al hun instrumenten hebben vastgebonden aan een kudde galopperende buffels – zeer goed, met andere woorden – haalt mijnheer Alice plots vanuit de coulissen een levende kip tevoorschijn. Hij gaat vooraan op het podium staan, begint heftig met de kip te schudden en gooit haar vervolgens ver het publiek in. Dit staat nog allemaal mooi op YouTube. Wat erna gebeurt, en niet meer in de clip te zien is, wordt verteld in ‘Supermensch’: een recente documentaire over Alice Coopers toenmalige manager. Het publiek, door het dolle heen, rijt de kip levend uiteen en gooit het in stukjes een beetjes terug het podium op. Hier een poot, daar een hoofd, ginds een vleugel...
Een man die geloofde dat hij een regenworm was, wordt ontslagen uit het gekkenhuis. ‘Ben je er klaar voor?’ vraagt de dokter. ‘Ik wel,’ antwoordt de man, ‘maar zijn de kippen op de hoogte gebracht?
