Mauro in de mist: 'Kindsterrenstress'
In de wereld van de kindsterren lijkt menig feit onwaarschijnlijker dan een door de Coen brothers gescripte aflevering van 'Bassie en Adriaan'.
‘My name is Justin. This is how I drum.’ Zo begint het filmpje van een zogezegd tweejarige Justin Bieber die bij een stoel staat en er dan met zijn peuterhandjes een strakke breakbeat op begint te meppen.
Allemaal mooi om te zien, maar hoe kwam ik nu weer op dit gedeelte van YouTube terecht? Tien minuten geleden zocht ik nog iets van de experimentele filmmaker Kenneth Anger, bekend van zijn homo-erotische en satanische meesterwerken. Maar voor je het goed en wel beseft, zit je voortdurend verder te klikken naar andere filmpjes – het begin van een bodemloze afdaling langs de overbodige informatiekelders van het verschijnsel mens.
God sta me bij: ik kijk nu naar ‘Selena Gomez Is Super Jealous of Justin Bieber Getting Touchy with Other Girls’. Het begon allemaal met een fragment van Kenneth Anger als kindacteur in een Hollywoodfilm uit de jaren 30, wat me inspireerde tot een reis door the weird and wacky world van kindsterretjes. Een wereld waarin menig feit onwaarschijnlijker en verder gezocht lijkt dan een door de Coen brothers gescripte aflevering van ‘Bassie en Adriaan’.
De ontdekker van het iconische smartlapzangertje Heintje (‘Mama, je bent de liefste van de hele wereld’) heette Addy Kleijngeld. Componist, tekstdichter, talentscout, winkelier en met zijn ‘elektronische wonderaccordeon’ zelf een succesvolle artiest. Toen Heintje zijn eerste hit behaalde, schonk Kleijngeld hem een pony, die ze Addy noemden.
Heintje’s eerste bioscoopfilm was ‘Hurra, die Schule brennt’. Een titel die ‘Rock ‘n’ Roll High School’ doet klinken als een moralistische parabel over een bende seuten.
De gloriejaren van Heintje kwamen ten einde toen hij eind jaren 70 de baard in de keel kreeg. Tot overmaat van ramp stierf Kleijngeld in diezelfde periode aan een hartaanval, op weg naar zijn vakantiebestemming.
Heintje had destijds een vrouwelijke tegenhanger: Wilma. Haar grootste hit was een duet met Vader Abraham: ‘Zou het erg zijn lieve opa’ (‘als je gauw dood zou gaan / als de zee nu voor altijd verdwijnt’ – djeezes, da’s H.P. Lovecraft-horror op schlagermuziek!). Vlug daarna ging het helaas bergaf met Wilma. Ze belandde in een kindertehuis, werd gearresteerd wegens inbraak en voelde zich – wellicht niet onterecht – geëxploiteerd. Op haar Wikipedia-pagina vernemen we enkel meer droevigheden: ‘In 1994 haalde Wilma nog even de kranten omdat haar huis afbrandde. Bij deze calamiteit gingen al haar gouden platen verloren. De comebackpogingen ‘Het leven is oneerlijk’, ‘Recht op een beetje geluk’ en ‘Waarom heb ik je nodig?’ leverden ondertussen niet het verhoopte succes. In 1995 keerde Wilma de showbizz definitief de rug toe.’ Misschien moet men in de finale van ‘The Voice Kids’ een verplichte Wilma-cover inlassen, als eerbetoon aan alle verdoemde kindzangers uit het verleden en de toekomst.
Toch is het niet altijd kommer en kwel in kindershowbizzland. Jordy van ‘Dur dur d’être bébé!’ speelt tegenwoordig gezellig wat Franse punk, en won op zijn 21ste een rechtzaak tegen zijn oude platenfirma, met bijbehorende smak geld.
Kindsterretjes, weird and wacky indeed.
