Mauro in de mist: 'Perfectie sucks'
Van Morrison blijft onverminderd briljant – zelfs als hij moedwillig de boel begint te verzeiken.
Leonard Cohens gretig geciteerde ‘There is a crack in everything / That’s how the light gets in’ wordt volgens mij niet helemaal juist begrepen. Volgens de meeste luisteraars verdedigt hij hier de imperfectie der dingen, en daarmee is de kous af. Maar dan onderschatten ze hem toch een beetje.
Cohen bedoelt dit veel diepzinniger en stouter dan zijn fans, doorgaans deftige mensen, durven te denken. Kijk, de man is allesbehalve een idioot. Noch een pedante brompot. Integendeel. In zijn interviews komt hij altijd over als een wat ingetogen lolbroek. Een speelse heer van stand, oprecht grappig en charmant. Net daarom geloof ik dat hij het woord ‘crack’ (spleet) eerder gebruikt in de betekenis van ‘the area between the ass cheeks’. Wat hij verkondigt is dus feitelijk: ‘Het Ware Licht is Goddelijk, ergo onbereikbaar. Daar kan niemand bij. De paus niet, de kalief niet, de elektricien niet, ouwe Leonard niet en u, lieve fan, zeker niet. Toch denkt iedereen dat het licht uit zijn of haar kont schijnt, en dat de wereld van hen is. Waardoor alles uitsluitend bekeken wordt vanuit het kop-in-reet-perspectief. Het kan zijn dat dit klinkt als het gebral van een punker. Dan is het maar zo. Oi! Tot zover deze spirituele dienstmededeling.’
Now that’s some deep shit indeed.
Wat hebben we vandaag geleerd? 1. Perfectie is van den hond. 2. Sommige zaken klinken gewoon beter in het Engels.
Toch wordt van artiesten – de briljantste mensen op aarde – verwacht dat ze perfect zijn. Zo las ik een tijdje geleden in Dag Allemaal een schrijnend verslag over Vlaamse zangers die zich niet altijd gedroegen volgens de eisen van hun fans, met bloedstollende gevolgen. Weigeren om de chronische simpático uit te hangen, al was het maar voor een moment, leverde je een vervloeking naar de negende kring van de hel op. Die zingende gladjanussen hebben het natuurlijk allemaal zelf gezocht, ik weet het. Maar toch, het ontspoorde daar tot ruige toestanden. In die mate dat de week nadien steunbetuigingen van paracommando’s in de brievenrubriek van het populaire horrormagazine verschenen.
Maar goed, perfectie blijkt puur tijdverlies. It sucks balls (zie les 2 hierboven). Het is beter te genieten van andermans falen. Luister maar eens naar de cd-reeks ‘Celebrities at Their Worst’. (Uit de Amazon Editorial Review: ‘More unbelievable scientific evidence that celebrities are as stupid as we are.’)
Het effect dat deze verzameling bloopers en uitschuivers op mij had, was dat ik meer sympathie ging voelen voor de betrokkenen. Zo gaat Barry White, die ik sowieso hoog inschat, serieus over de rooie vanwege zijn eigen versprekingen tijdens een radiocommercial. De bedoeling was dat hij een optreden van zichzelf zou aankondigen. Maar na elke mislukte poging verliest hij zijn zelfbeheersing een beetje meer. Om uiteindelijk te eindigen bij iets als: ‘Hi, this is Barry White, to invite you to a beautiful weekend in Waco, Texas. (...) This gala weekend will include the Welcoming Celebrity Reception, the Barry White concert with The Love Unlimited Orchestra and the Post-Concert Reception to suh... see... mah...mah... FUCK THIS SHIT, MAN! This asshole fucked these words up, man. I mean, he’s got words that he don’t even need!’ Ik heb het al zoveel keer beluisterd, en blijf er hard om lachen. Zijn laatste twee zinnen zouden trouwens prima van toepassing kunnen zijn op zowat alle geschreven woorden, van gedicht tot wettekst.
Maar wat als een artiest bewust een compleet waardeloze indruk wíl maken? Moedwillig de boel begint te verzeiken? Een vervelende zaak, neem ik aan. Doch niet als je Van Morrison heet. In dat geval blijf je onverminderd briljant.
In 1967 had Van Morrison, zoals dat nu eenmaal gaat, ruzie met zijn platenmaatschappij. Geeuw. Hij wou dringend van zijn contract af, maar was het label nog een album verschuldigd. Dus improviseerde hij ter plekke een plaat bijeen, met enkel stem en akoestische gitaar. De opname werd al snel berucht onder de naam ‘revenge songs’ of ‘contractual obligation album’ – en klinkt van begin tot eind zeer geslaagd. Een keuze uit de songtitels: ‘The Big Royalty Check’, ‘Ring Worm’, ‘Blow in Your Nose’, ‘Nose in Your Blow’, ‘Freaky If You Got This Far’, ‘Twist and Shake’, ‘Shake and Roll’, ‘Stomp and Scream’, ‘Scream and Holler’, ‘Jump and Thump’, ‘Walk and Talk’, ‘Wobble and Ball’. (Wie deze uitgebreide opsomming totaal overbodig vindt, moet maar terug naar het verleden reizen om me tijdens het typen bewusteloos te komen slaan.)
Mijn uitgesproken favoriet is ‘You Say France and I Whistle’. God, ik kan er onmogelijk naar luisteren zonder helemaal vol te schieten. ‘You say France and I’ll whistle (2x) / I’ll whistle and you say France / No you say France and I’ll whistle / No no you whistle and I’ll say France (fwiet!) / No no you say France...’
Helemaal perfect.
