Mauro Pawlowski: 'I Am the Blues' van Memphis Slim

Elke week diept Mauro één plaat uit zijn uitgebreide verzameling op. Deze week: ‘I Am the Blues’ (2002) van Memphis Slim.

Hola! Ik ontdek net dat ik als 16-jarige op Blues Peer Memphis Slim blijkbaar nog live heb gezien. Mijn pa bracht me er toen naartoe en kwam me ’s nachts weer oppikken. Ik liep er de hele dag alleen rond maar verveelde me geen moment. De blues was destijds voor mij helemaal het van het. En ik bleek best wel iets van een purist te zijn geweest. Zo stond ik vooraan het podium toen een mij onbekende artiest opkwam met een funky sound die me dadelijk enorm verveelde, wegens geen echte blues. Dus trapte ik het na een paar minuten af. Die artiest was Curtis Mayfield. Nondedju, wist ik veel. Memphis Slim, ja, dat was natuurlijk pas echte muziek. Ik zie me er al staan genieten met mijn donssnor. Nu is Memphis Slim ook wel degelijk the real thing: speelde in de jaren 30 in honky-tonks en gambling joints, vormde een duo met Big Bill Broonzy en werkte samen met onder anderen Willie Dixon, Sonny Boy Williamson en Washboard Sam. Kortom: 100 procent blues royalty. ‘I Am the Blues’ is naast een coole titel ook een uitstekende verzameling om deze legende te ontdekken, met songs als ‘Strange, Strange Feelin’’, ‘Only Fools Have Fun’, ‘Gone Again’, ‘A Long Time Baby’ en ‘Everyday I Have the Blues’ dat gecoverd werd door – diepe ademhaling – onder meer B.B. King, Ray Charles, Eric Clapton, Ella Fitzgerald, Jimi Hendrix, Carlos Santana en Lou Rawls. Nooit zal ik de blues beu raken. Curtis Mayfield trouwens ook niet.