Mavis Staples - We'll Never Turn Back
Mavis Staples: u zou nederig moeten knielen bij de naam alleen al. Mevr. Staples was zangeres bij het familiebedrijfje The Staple Singers, waarin verder ook broer Pervis, zussen Cleotha en Yvonne en vader Roebuck 'Pops' Staples zetelden.
Pops was een grote fan van de Heer, met Martin Luther King (Dr. Martin voor de Staples) als goeie tweede. Dus liet Pops zijn kroost de gospel zingen, in multicolor. Meer bepaald: in zwart en blank.
undefined
Eind jaren zestig tekenden The Staple Singers een deal met het legendarische Stax-label en gingen ze platen opnemen met huisband Booker T & The MG's. Om te hebben en nooit meer weg te geven: 'Soul Folk in Action' en 'We'll Get Over' (beide uit '69). Mavis en Pops begonnen ook soloplaten te maken, maar daarvoor bleek gaandeweg steeds minder interesse te bestaan. De hele familie deelde in de malaise, die eind jaren tachtig een triest dieptepunt bereikte toen Mavis haar auto van de hand moest doen om alle rekeningen te kunnen betalen.
Enter wilde weldoener Prince, dan op het toppunt van zijn roem, die met Mavis twee platen opnam: 'Time Waits for Noone' ('89) en 'The Voice' ('93). Geen sléchte platen, maar haar Oldsmobile verdiende ze er niet mee terug. Prince liet de zwaar religieuze Mavis dingen zingen als 'God is coming like a dog in heat' en smeet haar in gedachten voorwaarts over het mengpaneel. De rest verzint u zelf maar; feit is dat Prince (heden getuige van Jehova) destijds veel te geil was voor Mavis, die zich hoorbaar op haar ongemak voelde in Il Piccolo's teksten.
Enter Ry Cooder en zijn adressenboekje. We schrijven 2006, en we zijn nog eens twee mislukte herlanceringen van Miss Staples' carrière verder. Cooder, dan volop bezig aan zijn sociaal bewogen prachtplaat 'My Name Is Buddy', meent te weten wat er al twintig jaar schort aan Mavis' oeuvre: boodschappen. Inleving. Vuur. Ry belt Mavis, Mavis belt The Freedom Singers, datums worden geprikt, en drummer Jim Keltner en bassist Mike Elizondo (zij die wij ook gebeld zouden hebben) zeggen al hun andere afspraken af. Nauwelijks tien zonsondergangen na de eerste opnamedag is de klus geklaard, en heeft Cooder gepresteerd wat zelf Prince in topvorm niet kon: de carrière van Mavis Staples nieuw leven inblazen.
'We'll Never Turn Back' bulkt van de sociaal bewogen traditionals die Mavis, zevenenzestig intussen, met het grootste gemak deze nog niet helemaal zindelijke eeuw in zingt. 'Eyes on the Prize' (die Cooder kan een férm stukje slidegitaar spelen), 'We Shall Not Be Moved' (die gospelbackings van The Freedom Singers!), 'Jesus Is on the Main Line' (te vaak gehoord, dachten wij; wij dwaalden), om er maar enkele te noemen. Twee songs zijn helemaal nieuw: 'My Own Eyes', waarin Mavis haar verhaal vertelt zoals wij het nooit zouden kunnen, en 'I'll Be Rested', de getoonzette belofte pas te zullen rusten als het de Heer belieft.
Als hidden track neemt Pops Staples, overleden in 2000, een allerlaatste keer de Fender Jaguar ter hand, draait de reverbknop op tien en speelt uit de losse pols een goedkeurend, laag brommend slotakkoord. Het zou kunnen dat wij ons dat laatste hebben ingebeeld.
