Maxon Blewitt - When the Moon Winks
Op de hoes van 'When the Moon Winks' , de tweede van Maxon Blewitt , staart een wolf likkebaardend een roodborstje aan. Panklaar, zo lijkt het. Maar wie iets langer kijkt, krijgt het gevoel (die ijzige blikken die heen en weer flitsen! die bad boy -attitude van het borstje!) dat deze strijd nog lang niet is beslist. Dat dubbele sfeertje ondersteunt meteen de hele plaat. Het gros van de teksten gaat over afgesprongen relaties - van zilte tranen doordrenkte love letters worden bevingerd op dorpels die lang niet meer zo uitnodigend lijken als ze eens waren, u kent dat - maar in de muziek krijgt het sentiment een schop onder de kont, en in de vrijgekomen plaats nestelt zich een door een moddervette ritmesectie gestutte cool .
Geen idee of er al singles zijn gebaard, maar 'Don't Follow Me', 'Bye Bye Girl' en 'Shangri-La' lijken ons prima keuzes: lillende brokken sfeer die, vrolijk op en neer stuiterend, steeds een andere richting lijken te kiezen. En élke keer de juiste! Björn Eriksson (in het verleden al medeverantwoordelijk voor 'About the Successful Emotional Recovery of a Gal Named Maria', één van de lekkerste krenten uit de Zita Swoon-catalogus) toont zich een rijpe songschrijver die, bij gebrek aan meezingdeuntjes, rauwe bluesrock van een erg goed jaar uit zijn gitaar schudt.
Titeltrack 'When the Moon Winks' brandde een indrukwekkende film noir op ons netvlies ('Monday nights are great for killing'), en in het holst van 'Ay Evol I' ontspoort een bezwerend voodooritme tot een Americana-fest dat ons keer op keer weer naar de repeatknop deed grijpen. Vorige week zei Eriksson in Humo dat de plaat zich laat beluisteren als een lange vrijpartij: het hoogtepunt ligt rond nummer negen ('Ay Evol I'), en daarna blijven de geliefden nog even in elkaar haken. En de laatste vier nummers kunnen daadwerkelijk minder boeien: goeie wil te over, maar de fut is er een beetje uit. 'Moon Winks - Part Whatever' levert nog wel enkele good vibes, maar het hóéft allemaal iets minder. Hele mooie plaat, doorsnee-einde; beslis vooral voor uzelf of u een potje bloedhete rumpy-pumpy laat liggen omdat het naknuffelen enigszins te wensen overlaat.
