Melanie De Biasio op fluistertoon: 'In stilte zitten evenveel klanken als in een symfonie'

Vorig jaar schonk Melanie De Biasio ons ‘Blackened Cities’. Een plaat van één song, maar dan wel een monumentale: 25 minuten lang, rijkelijk georkestreerd, een nummer als een panorama. Zo breed als ze het toen liet hangen, zo klein rolt ze zich nu op in ‘Lilies’.

Dat laatste klinkt misschien etherisch, en op de hoes van ‘Lilies’ (die ze zelf ontworpen heeft) zweeft ze ook al in het ijle, maar de Melanie De Biasio die in het [PIAS]-hoofdkwartier in Brussel met een Coke Zero komt aangehuppeld, staat met beide voeten op de grond. En dus kan het geen kwaad om te beginnen met een compliment.

HUMO Het is van James Blake geleden dat een plaat zo mooi níks deed: stilte speelt een belangrijke rol.

Melanie De Biasio «Bedankt! ‘Blackened Cities’ was een vól nummer, met een groots geluid en weinig stem. Maar ik was op het punt gekomen dat ik met die grote sound niet meer verder kon. Ik had ermee gedaan wat ik wilde doen. Intussen werd ik alweer geprikkeld door iets anders: doordat ik de ene visie voleindigd had, begon er een andere open te bloeien.

»Na ‘Blackened Cities’ wilde ik iets kleins. Een karige opstelling, een studiootje met weinig materiaal en nog minder volk erbij. Iets waarmee ik (houdt haar handen als een schelp voor haar mond) de subtiliteit van een ademtocht kon vangen, de nuances van een zucht – iets vochtigs, iets intiems, iets dat je met een groot orkest niet kunt horen. Als je dus veel stilte hoort in ‘Lilies’, dan is dat niet omdat ik weinig klank wilde, maar wel omdat ik het hele spéctrum aan stilte wilde vangen. In stilte zitten evenveel klanken als in een symfonie.»

HUMO Je zou je voor de opnames opgesloten hebben in een kleine kamer zonder ramen, waar je niet kon zien of het dag of nacht was. Klinkt een beetje als een isoleercel: niet echt gezellig.

De Biasio «Néé, integendeel! Het was een kelder met daarin een thuisstudio vol slecht materiaal. Er was inderdaad amper licht, maar het voelde net góéd aan, alsof ik in een buik zat: knus, geborgen, warm. Alhoewel, dat laatste nu ook weer niet, want er was geen verwarming (lacht). Maar het was wel de perfecte plaats om de plaat op te nemen.»

HUMO Eén van je credo’s is: muziek moet leven.

De Biasio «Natúúrlijk! Als muziek niet leeft, dan speel je maar gewoon iets na. Terwijl het mijn missie is om in het moment te zijn, in tune met alles en iedereen. Ik wil iedereen rúímte geven. Je de mogelijkheid gunnen om tot jezelf te komen, om antennes te ontvouwen waarmee je kunt onderzoeken hoe je je verhoudt tot het leven, de liefde en alles daarrond.»

HUMO Maar als muziek moet leven, kun je ze dan wel vangen op plaat?

De Biasio «Ja. Weet je wat belangrijk is? De nummers op ‘Lilies’ zijn stuk voor stuk één enkele take, er is nergens in geknipt. Omdat je moet vóélen wat er toen in die opnameruimte gebeurde. Meestal gebruik ik zelfs de allereerste opname. Omdat die het mééste leven bevat.

»Ik besteed ook veel tijd aan het voorbereidingswerk. De juiste woorden, het juiste tempo, de juiste akkoorden. Al die elementen samen creëren een ruimte, en in die ruimte – binnen die parameters – laat ik de muziek het overnemen.»

HUMO Live doe je dat ook: geen twee shows klinken hetzelfde.

De Biasio (knikt) «De band en ik hebben enkele vaste kleuren om mee te werken, we weten alleen niet hoe het schilderij er uiteindelijk zal uitzien. En zo gaat het elk optreden opnieuw: best opwindend.»

HUMO Stresserend ook: je geeft de controle uit handen.

De Biasio (wuift weg) «Schoonheid komt voort uit ongelukjes! En mensen komen naar een concert om net díé schoonheid te zien, om er deel van uit te maken. Ik wil geen performance bieden, wel een ervaring.

»Het blijft een risico, natuurlijk. Ik ben op zoek naar iets fragiels en dat vind je niet altijd. Ik moet goed nadenken: in welke zaal speel ik, hoeveel volk is er, hoe is het geluid? Als band moeten we van mekaar precies horen wat er gespeeld wordt, omdat we op voorhand niet weten waar we naartoe gaan. Als je niet ziet welke kleuren je bandleden gebruiken, probeer dan maar eens blind een mooi schilderij te maken!»

HUMO Bijkomende moeilijkheid: voor deze tour is je vaste drummer Dré Pallemaerts weggevallen.

De Biasio (knikt) «Hij moest kiezen tussen zestig touroptredens met mij en studeren aan het conservatorium in Parijs. Hij koos voor dat laatste. Het doet pijn als levens verschillende richtingen uitgaan, maar tegelijk was het voor mij een kans om nieuwe mogelijkheden aan te boren. Zo heb ik een Zwitserse drummer leren kennen die werkt op basis van microgeluiden. Hij richt zijn microfoon op geluidjes zoals dit (wrijft haar mouwen tegen elkaar aan) en vergroot ze uit. Met die geluiden maakt hij dan samples die hij gebruikt wanneer hij live drumt. Zo komen die kleine geluidjes, die je met het blote oor nauwelijks kunt opvangen, met een enorme kracht uit zijn boxen: van micro naar macro. Net wat ik ook doe in ‘Lilies’ met mijn mond en mijn adem!»

HUMO Heb je al veel van ‘Lilies’ live gespeeld?

De Biasio «Een beetje. Enkele maanden geleden stond ik in het Koninklijk Circus met een kamerorkest: daar hebben we drie nieuwe nummers gespeeld en dat was (houdt haar adem in) amazing! Nu ja, daarmee bedoel ik vooral dat ík er enorm van genoten heb (lacht).»

HUMO Pascal Paulus is coproducer van ‘Lilies’. Hij is op amper één nummer afwezig: ‘Sitting in the Stairwell’. Toevallig ook het enige dat niet in Brussel maar in Parijs is opgenomen. Een speciaal geval?

De Biasio «Toeval, eerder (lacht). Vorig jaar zat ik op m’n eentje in een prachtig appartement in Parijs. Ik klapte mijn laptop open, startte GarageBand en nam toen een paar regeltjes op. (Buigt naar het opnemertje, zet haar handen tegen haar mond en zingt) ‘I’m sitting in the stairwell…’ Op deze manier, met mijn hoofd tussen mijn knieën (lacht). Dat was de allereerste take, en zoals zo vaak heb ik beslist om díé versie uit te brengen.»

HUMO Heb je ook andere takes geprobeerd?

De Biasio «Ja. Op een bepaald moment kwam ik John Parish tegen (de beroemde muzikant-producer, vooral bekend van zijn samenwerking met PJ Harvey, red.). Toen ik hem de plaat liet horen, zei hij: ‘Breng het uit! Het is af, go for it!’ Om er dan aan toe te voegen: ‘Maar dat ene nummer zou ik toch nog eens opnieuw opnemen.’ (lacht) Omdat het John Parish is, heb ik zijn raad opgevolgd. Maar het klópte niet: ik ben naar de eerste versie moeten terugkeren. Nu, op het moment dat hij het hoorde, was de plaat nog niet definitief gemixt en gemasterd, dus ik ben benieuwd wat hij er nu van vindt… Ik moet hem maar eens bellen!»

HUMO Doe hem de groeten. Je hebt nog wel meer fans onder de groten der aarde. Wat is het compliment dat je het meest is bijgebleven?

De Biasio (denkt lang na) «De grootste eer is wanneer mensen mij komen zeggen dat ik een verschil heb gemaakt in hun leven. Als ik voor iemand echt iets kan betekenen – als ik licht kan brengen in donkere tijden – dan vind ik dat een waanzinnig compliment.»

HUMO Dus wanneer de legendarische dj en labelbaas Gilles Peterson op je afstapt, of iemand van Radiohead, dan betekent dat niet méér?

De Biasio «Nee. Dat zijn ook maar mensen. Al blijft het wonderbaarlijk wanneer zo’n klasbakken zich aangesproken voelen door je muziek. Dan voelt het alsof je deel uitmaakt van een grote familie (lachje).»

HUMO Iets anders: je wordt in de releasetekst vergeleken met Don Quichot. Met welk fictief personage identificeer jij je zélf?

De Biasio «Je zult er misschien mee lachen, maar: met Forrest Gump! Eén van mijn helden (lacht). En met Jimi Hendrix! Oké, die is niet fictief, maar toch.»

HUMO Verklaar je nader.

De Biasio «Jimi vanwege zijn libido. Want wat is libido anders dan ongebreidelde creativiteit en vrijheid? Seksualiteit is heilig (lacht). En hij zat altijd helemaal in het nú, hij was één met zijn gitaar. Dat bewonder ik.

»Forrest Gump heeft dat ook. Hij is het vleesgeworden instinct. ‘Ik moet mijn mandje neerzetten en rennen!’ Hup, en hij is weg! Er is geen filter, hij rént gewoon. Op een bepaald moment ontdekt hij dat hij een zoon heeft. Wat doet hij? Hij gaat zitten en observeert ’m. Hij laat het kind naar hem komen. Zo mooi! De meeste volwassenen beginnen meteen babygeluiden te brabbelen, de aandacht op te eisen. Forrest geeft rúímte (glimlacht). Ja sorry, ik weet dat hij een beetje cheesy is, maar ik hou van die film.»

HUMO Nog even over de ‘Lilies’-cover: hoe is die ontstaan?

De Biasio «Die van ‘No Deal’ was een gezicht, die van ‘Blackened Cities’ een horizon. Nu wilde ik een beweging vatten. Een beeld waar een bries door waait, iets dat bloeit – iets met libido (lacht).»

‘Lilies’ is uit bij [PIAS].