‘Men vroeg zich bezorgd af hoe donker de huid van de baby van Harry en mij zou zijn.’ Hoe het racisme aan het Britse hof Meghan Markle nekte

Wat ging er vooraf aan de breuk van prins Harry (37) en zijn eega Meghan Markle (40) met het Britse koningshuis? In ‘De Palace Papers’, dat vandaag wereldwijd verschijnt, schetst Tina Brown, die eerder het klassiek geworden ‘De Dianalegende’ publiceerde, het verhaal van de Windsors. De omgang van de Queen en haar entourage met minder witte medemensen is een, euh, zwarte bladzijde in deze biografie, zoals Meghan Markle moest ondervinden toen ze als verloofde van Harry haar opwachting maakte in het Huis van Windsor. Een exclusieve voorpublicatie.

Het is een kunst binnen de koninklijke familie om er voor te zorgen dat je privacy krijgt. Prins Philip had vroeger de gewoonte om voor een bezoek aan vrienden de stad in te rijden achter het stuur van een zwarte taxi, die hij had klaarstaan voor gelegenheden waarbij hij onder de radar wilde blijven. En de koningin kon dankzij haar paardenhobby discreet op bezoek gaan bij haar Amerikaanse vrienden William en Sarah Farish op hun paardenfarm in Kentucky.

De sleutel om als lid van de koninklijke familie een privéleven te kunnen hebben is dat je dat ook echt wilt, en niet doet alsof. Dat betekent: oude vrienden die loyaal zijn, gezellige samenkomsten in huizen en niet in restaurants, een kring van getrouwen die nooit naar de pers zal lekken. Harry had veel van zulke vrienden uit zijn tijd aan Eton en bij de landmacht, maar toen hij trouwde, was er al een verwijdering met hen ontstaan. De vrienden van Meghan zaten in de VS of waren beroemd en nog maar kort met haar bevriend. Later zou Meghan tegen Oprah Winfrey zeggen dat ze haar vrijheid was kwijtgeraakt toen ze met Harry trouwde, en wat ze beschreef, klonk meer als een leven in het Huis van Saud dan in het Huis van Windsor: in lockdown nog vóór de lockdown, haar sleutels en paspoorten ‘ingenomen’. ‘Ik herinner me hoe vaak mensen binnen The Firm (de koninklijke familie en de entourage, red.) zeiden: ‘Tja, je kunt niet zus doen, want dan lijkt het net zus of zo.’ Als ik vroeg: ‘Mag ik met mijn vriendinnen gaan lunchen?’, dan klonk het: ‘Nee, nee, je bent al te veel in beeld geweest. Het zou beter zijn als je niet uit lunchen ging met je vriendinnen.’ En ik: ‘Maar ik ben niet... Ik ben al máánden het huis niet uit geweest.’’

Als uit lunchen met je vriendinnen betekent dat je naar Manhattan vliegt voor een vriendinnendag met Serena Williams en Jessica Mulroney in één van de duurste hotels van Manhattan, dan ben je inderdaad ‘overal’. Maar zelfs in Londen is het mogelijk om te verdwijnen. Is dat niet juist waar de privé-eetkamers bij Soho House voor zijn? Bij één pijnlijke gelegenheid, nog vóór de verloving, tijdens haar verblijf met Harry op Nottingham Cottage, was Meghan Kate tegen het lijf gelopen, die in dezelfde straat wilde gaan winkelen als zij, maar haar niet had uitgenodigd om met haar mee te gaan. De waarheid was echter dat ze elkaar nog maar pas kenden en misschien wilde Kate het perspandemonium vermijden dat ongetwijfeld zou ontstaan wanneer de twee meest besproken vrouwen van Groot-Brittannië samen de rekken afzochten. Zij is gewend om ongemerkt binnen te glippen en weer te verdwijnen.

De hertogin van Cambridge heeft jaren kunnen oefenen. Na meer dan tien jaar als royal heeft ze geleerd met de last van een leven dicht bij de kroon om te gaan. Vaak brengt ze haar kinderen George en Charlotte naar school in haar Range Rover, met haar beveiliger naast haar. Haar Spaanse nanny is getraind in defensief rijden en zelfverdediging voor het geval de kinderen ontvoerd dreigen te worden.

Om haar innerlijke leven te voeden gaat Kate er soms stilletjes in haar eentje vandoor naar musea en galeries, die dan speciaal voor haar vroeger opengaan. In de koninklijke paleizen wordt ze wel omringd door enkele van de waardevolste schilderijen en kunstvoorwerpen ter wereld, maar misschien bezorgen die haar nu meer koninklijke claustrofobie dan dat ze een lust voor het oog zijn. In 2012 was de gerenommeerde advocaat Jeremy Hutchinson, hoogleraar aan de Royal Academy Of Arts, daar om 8 uur ’s morgens een David Hockney-tentoonstelling aan het bekijken, toen een jonge vrouw naast hem op een bank kwam zitten om naar een schilderij te kijken. Hij vroeg haar hoe ze het voor elkaar had gekregen om al zo vroeg binnen te komen en zij antwoordde: ‘Ik moest gewoon in mijn eentje komen, dus ik heb gevraagd of er voor mij een uitzondering kon worden gemaakt. Ik mis de kunstgeschiedenis zo erg en ik krijg nooit schilderijen te zien... Dus dit doe ik om toch mijn portie kunst te krijgen.’ Terwijl Hutchinson een waakzame beveiliger in het oog kreeg, stak de mysterieuze ochtendbezoekster haar hand uit: ‘Ik ben Catherine,’ zei ze.

In hun parallelle Norfolk-wereld zijn de Cambridges er op ingenieuze wijze in geslaagd om een heel eigen, normaal leven op te bouwen. Als kind van ruziënde ouders is William getrouwd met een vrouw die begrip heeft voor zijn behoefte aan veilige huiselijke stabiliteit. Het stel is vaak te signaleren terwijl ze met hun kinderen zandkastelen bouwen op Holkham Beach, zich tegoed doen aan appelsap en koekjes in de plaatselijke tearoom, of de kinderen met verf laten spatten bij Mabel’s Paint Pot in het oude marktstadje King’s Lynn. ‘William en Kate hebben het heel goed gedaan hier,’ vertelde een lid van de burgerij in Norfolk me. ‘Ze krijgen hun privacy. Mensen hebben echt respect voor hen. Iedereen laat ze met rust. Ze hebben een plek gekozen waar ze betrekkelijk anoniem kunnen zijn.’

Dinosauriërs

Bij Harry en Meghan, hertog en hertogin van Sussex, liep het helemaal anders. Zeker ook omdat Meghan al snel af te rekenen kreeg met oordelen over haar afkomst en huidskleur. Kate werd in de pers vaak geeuwend afgedaan als de saaie hertogin, maar Meghan kreeg meer kwaadaardigheid over zich heen. Was Kate tijdens haar zwangerschap neergezet als een serene madonna die ‘teder de baby in haar buik wiegt’, dan kreeg Meghan de volle laag met een brutale Daily Mail-vraag: ‘Waarom kan Meghan haar handen niet van haar bolle buik afhouden? Deskundigen buigen zich over de vraag die het land bezighoudt: is het trots? Toneel? Of een newagetechniek om een band te vormen?’ Het had voor beide vrouwen een troost kunnen zijn als ze elkaar hadden gesteund tegenover de ongehoord seksistische campagne om hen tegen elkaar op te zetten. Maar het grote verschil in levenservaring tussen hen was sterker dan een mogelijk koninklijk zusterschap.

In theorie behoorde Kate tot een speciaal regiment van Windsor-echtgenotes (en één ex-echtgenote) die hun verhalen van het slagveld zouden kunnen delen met Meghan en haar een kaart van het moeilijke terrein aanbieden. Camilla, bijvoorbeeld, die naar het schijnt vriendschappelijk, huiselijk advies heeft aangeboden; Sophie Wessex, die in de jaren 90 onder de voet was gelopen in het fiasco van de nepsjeik; Andrews ex Sarah Ferguson, wier hele leven na de scheiding één grote excuses-reis was geweest; zelfs de veel bespotte ‘Führer’, prinses Michael van Kent. Maar afgezien van Kate en de bovennatuurlijk sterke Camilla hebben die vrouwen waarschijnlijk naar Meghan gekeken als soldaten die zelf op het slagveld waren uitgeschakeld. Allemaal waren zij door het paleis aan de schandpaal genageld nadat ze eerst jarenlang door de pers mishandeld waren.

Het overduidelijke, maar onaangeroerde probleem was dat geen van hen vrouwen van kleur waren. Illustratief is de hofdame die de koningin aan Meghan had aangeboden ter ondersteuning: wat had de 80-jarige Lady Susan Hussey in hemelsnaam te bieden kunnen hebben aan een 38-jarige biraciale Amerikaanse actrice die haar weg in het verraderlijke paleissysteem probeerde te vinden? Zij kwam uit het dinosauriërstijdperk van de hofetiquette en haar hulp was ooit ook al aan Diana aangeboden, die haar niet kon uitstaan.

Kate, Camilla en Sophie waren witte, in Groot-Brittannië geboren vrouwen, opgeleid aan dezelfde elitescholen en met uitgebreide, diepgewortelde sociale netwerken waarop ze konden steunen. Op dit moment is er één zwart lid van de Britse aristocratie tot wie Meghan zich had kunnen wenden, als ze haar had gekend: de 36 jaar oude Emma McQuiston. Het voormalige model en chef-kok en dochter van een Nigeriaanse vader en een Engelse moeder werd in 2020 de eerste zwarte markiezin van Engeland, toen haar toen 45-jarige echtgenoot Ceawlin Thynn de titel van achtste markies van Bath erfde. De oogverblindende Lady Bath heeft een manier gevonden om te gedijen in een leven dat verstikt had kunnen worden door de erfenis van haar echtgenoot en de openlijk geuite vooroordelen in de familie.

Anders dan de hertogin van Sussex is zij Brits opgevoed, haar vader is een oliemiljardair en zij heeft op Queensgate gezeten, dezelfde Londense eliteschool als Camilla Parker Bowles. Maar dat was nog steeds niet genoeg voor haar schoonmoeder. De echtgenoot van Lady Bath, een onstuimig Mr. Darcy-type, verbood zijn moeder op de bruiloft te komen nadat ze hem had gevraagd: ‘Ben je er wel zeker van wat je je vierhonderdjarige bloedlijn aandoet?’ Nu ze zelf twee zoons heeft, praat Emma liever niet over haar monster-schoonmoeder. ‘Er is geen gedragscode. Er is geen voorbeeld. Hoe zou dat ook kunnen?’ zei Emma tegen mij. ‘Onze kinderen, hun generatie, daar gaat het nu om en zij zijn de reden waarom ik zo sterk in positieve verandering geloof. Ik zie dat diversiteit de toekomst is, hier en internationaal.’

Hulp van de Obama’s

Misschien kwam de ervaring van Michelle Obama dichter bij die van Meghan. Ook zij is een Amerikaanse die door de raciale barrière van een machtig instituut brak, waar de gangen zijn behangen met olieverfschilderijen van uitsluitend witte voorgangsters, en zij kende de ‘stille, wrede nuances van er niet bij horen’, zoals ze het heeft genoemd, maar al te goed. Nadat haar echtgenoot tot president was gekozen, droeg zij de last dat ze overal waar ze binnenkwam de eerste zwarte first lady was. Ook toen nog werd zij ‘Barack’s baby mama’ genoemd door Fox News. Haar strategie tegenover dat alles was: ‘When they go low, we go high’: gaan zij laag, dan gaan wij hoog. Later heeft ze dat uitgelegd: ‘Hoog gaan betekent niet dat je de pijn niet voelt of dat je geen emotie mag hebben. Het betekent dat je antwoord de oplossing moet weerspiegelen. Ik probeer niet het debat te winnen. Ik probeer erachter te komen hoe ik jou kan begrijpen en hoe ik je kan helpen mij te begrijpen.’

Michelle, die tijdens de Invictus Games van 2016 een hechte verstandhouding met prins Harry heeft opgebouwd, schijnt Meghan in haar worsteling privéadvies te hebben aangeboden over hoe ze overeind kon blijven en haar koninklijke positie ten bate van het grotere belang zou kunnen aanwenden. En in een interview met Good Housekeeping in 2018, voor de bruiloft van de hertog en hertogin van Sussex, werd haar gevraagd welke goede raad ze de toekomstige hertogin zou willen meegeven. ‘Mijn belangrijkste raad zou zijn om even de tijd te nemen en geen haast te maken om iets te doen,’ antwoordde mevrouw Obama. ‘Ik zou zeggen dat er zoveel mogelijkheden zijn om goede dingen te doen als je over zo’n platform beschikt – en ik denk dat Meghan de grootste impact op anderen kan hebben en zelf ook het gelukkigst kan worden, als ze iets doet wat haar persoonlijk raakt.’

Een groot verschil met Meghan is dat mevrouw Obama met een man is getrouwd die acht jaar lang de machtigste leider van de wereld was, maar ook de uitgang van het Witte Huis kon nemen, naar een leven na het presidentschap. Meghan trouwde met de vijfde reserve voor de Britse troon, in de wetenschap dat koninklijke druk geen einddatum heeft.

Huilende zwarten

Het is de moeite waard om je voor te stellen hoe Meghan haar eerste ervaringen met Engeland zou hebben beleefd als ze tijdens de hoogtijdagen van het multiculturele Londen, van 2010 tot 2012, was aangekomen, of na de raciale afrekening in de nasleep van de moord op George Floyd in mei 2020. In de jaren 2016 tot 2019, direct na het EU-referendum, was Engeland geen gezellige plek om te vertoeven, zelfs niet voor een knappe hertogin. Het was een tijd waarin negatieve sentimenten het politieke klimaat en het maatschappelijke weefsel aantastten. Het debat op sociale media raakte steeds verder gepolariseerd, werd steeds bozer en vrouwvijandiger. Het was vaak antisemitisch bij uiterst links en racistisch bij uiterst rechts. De boze witte kiezers die een groot deel van de brexiteers uitmaakten, postten kwaadaardige aanvallen op vrouwelijke parlementsleden van het Remain-kamp. ‘Het werd heel persoonlijk,’ zei Nick Lowles, hoofd van de belangenvereniging tegen racisme Hope not Hate, tegen mij. En die haat richtte zich al snel op Meghan. ‘Zij was van gemengde afkomst en sprak zich uit tegen Trump en voor vrouwenrechten.’ Toen de hertogin van Sussex haar Twitter-account opende, liep die al snel vol met smerige scheldpartijen. In een onderzoek dat Hope not Hate op haar account uitvoerde, bleek dat van de vijfduizend woedende berichten die daar in januari en februari 2019 waren gepost, 70 procent afkomstig was van dezelfde twintig vijandig gezinde accounts.

Vóór de crisis rond Meghan had het paleis nooit een reden gezien om na te denken over het schamele niveau van diversiteit binnen de gelederen, en de mogelijke gevaren. Een paleisbron heeft tegenover mij iets toegegeven waarover de royals zelf en het personeel van de verschillende paleizen zich in publieke verklaringen nog steeds niet krachtig hebben uitgesproken. ‘Wij namen ras niet serieus genoeg,’ zei de bron. ‘Er werkten nauwelijks zwarte mensen in de hofhouding, en vrijwel nooit in hogere functies.’ Alleen al dat feit maakte hen ongevoelig voor negatieve berichtgeving en commentaren. Ze hadden contacten genoeg om zelf advies van zwarte leiders te vragen, maar kozen ervoor dat niet te doen. De koningin, wier betrokkenheid bij haar onderdanen altijd volmaakt onpartijdig is geweest en die nooit twijfel heeft laten bestaan over haar levenslange toewijding aan het Gemenebest, nam pas in 2017 voor het eerst een zwarte adjudant aan, Nana Kofi Twumasi-Ankrah, een landmachtofficier die geboren is in Ghana en lid van haar persoonlijke staf werd. En pas zestien jaar geleden werd Colleen Harris hoofd van het communicatieteam van prins Charles op Clarence House, als de eerste (en nog steeds enige) zwarte persvoorlichter. ‘We hebben een fout gemaakt als hofhouding,’ zei de paleisbron tegen mij.

Ook de familie was uitstekend in staat om fouten te maken, en deed dat ook. Voor hij verliefd werd op Meghan, was Harry een onverbeterlijke braller. ‘Ik was me er om te beginnen niet bewust van (van racisme, red.), maar mijn God, plots ben je je er opeens heel snel wel bewust van,’ zei hij tegen Oprah Winfrey. Hij had alleen maar even hoeven terug te denken aan al die gezichten in de Windsor-fotoalbums.

Er is natuurlijk een wereld van verschil tussen de jongere royals en het ancien régime. De koningin-moeder nam haar koloniale arrogantie mee het graf in. Prins Philip kon een uiterst bot gebrek aan respect vertonen, zoals die keer dat hij een Australische Aboriginal in 2002 vroeg of hij ‘nog steeds met speren gooide’. Van Philips beruchte flaters had een ongemakkelijk groot aantal een racistische component, wat doet vermoeden dat het niet echt onhandige vergissingen waren, maar dat ze onthulden wat hij echt dacht. In 1999 moest Philip zijn excuses aanbieden na een rondleiding in een elektronicafabriek in Edinburgh, toen hij opmerkte dat een stoppenkast die uitpuilde van de draden, eruitzag ‘alsof hij door een indiaan was geïnstalleerd’. Dat soort opmerkingen maakte hij vaak, maar er waren altijd wel genoeg koninklijke knipmessen in de buurt om gedrag glad te strijken dat hem, als hij de CEO van een bedrijf was geweest, zijn baan zou hebben gekost. ‘Prins Philip slaat weer eens de plank mis met iets waarvan hij dacht dat het een joviale terzijde was, maar dat meer mensen beledigt dan amuseert,’ zei de woordvoerder van de Schotse staatssecretaris van Binnenlandse Zaken, Lyndsay McIntosh, en daarmee bracht ze een excuus naar voren dat de belediging alleen maar versterkte. Een ‘joviale’ terzijde, bedoeld om te ‘amuseren’, betekent dat de enige mensen die beledigd zijn, geen gevoel voor humor hebben en waarschijnlijk van het ras zijn dat hij zojuist had beledigd.

Prinses Margaret is tot haar laatste snik een racist van de oude stempel gebleven. Penny Mortimer, de weduwe van toneelschrijver en advocaat Sir John Mortimer, vertelde me dat haar echtgenoot eens naast Margaret zat op een All Souls College-diner in Oxford. ‘Ik hoop toch zo dat mijn zuster bij me komt logeren in Mustique,’ verzuchtte Margaret. ‘Ze is zo moe na die verschrikkelijke conferentie van Gemenebest-premiers. Elke dag een andere blackamoor (zwarte, red.) die op haar schouder komt uithuilen, en weet u, zij is zo geweldig. Ze kent ze allemaal bij naam!’

Voddenkop

De veranderde houding bij de nieuwe generatie is niet aan William en Harry voorbijgegaan, maar de kans is klein dat iemand in de familie hen privé aan hun jonge koninklijke mouw zou hebben getrokken om te zeggen dat dit of dat nonchalante gebaar of commentaar racistisch was. Het is maar goed voor William (en voor hen allemaal) dat er op zijn 21ste verjaardag in 2003, gevierd met een ‘Out of Africa’-junglefeest op Windsor Castle, nog geen selfies en Twitter waren. De openlijk racistische opvattingen van de jonge troonopvolger worden samengevat in zijn opmerking ‘met een brede grijns’ tegen de Britse Press Association, voorafgaand aan de party: ‘Veel mensen zullen zich afvragen of we echt krokodil gaan eten, maar natuurlijk doen we dat niet.’ Pas toen Harry werd betrapt op een gelekte video uit 2009 waarin hij een medesoldaat plagend ‘my little Paki friend’ noemt en een andere ‘raghead’ (voddenkop, scheldwoord voor mensen met een tulband, red.), werd hij op de vingers getikt voor zijn racisme. Enkele dagen na dat lek werd onthuld dat prins Charles zijn in de Punjab geboren polovriend Kolin Dhillon liefkozend ‘Sooty’ (roetmop, red.) noemde. Loyaal en waarschijnlijk zelfs echt gemeend verdedigde Dhillon de prins van Wales door te zeggen dat die een man ‘zonder vooroordelen’ was. Daar zou Charles het ongetwijfeld mee eens zijn, want net als de meeste leden van zijn klasse is hij blind en doof voor de raciale nuances die urgent zijn geworden sinds Black Lives Matter de wereld wakker heeft geschud.

Klasse gaat boven ras in de verheven luchtlagen van het Britse establishment en heeft een verbindend effect. Van Wyndham Lewis is de beroemde uitspraak dat Engelsen geboren worden met een brandmerk op hun tong. Als je zwart maar van adel bent en het juiste accent hebt, is de kans klein dat racisme alleen je eronder krijgt.

Het aantal contacten van de royals met mensen van kleur is niet te vergelijken met bijvoorbeeld de ervaring van zelfs de meest achtergebleven Amerikaanse president. Koninklijke generaties worden gevormd binnen de eigen kringen en opgeleid aan dezelfde vrijwel uitsluitend witte elitescholen. Het is opmerkelijk dat Downing Street de afgelopen tien jaar door twee aan Eton opgeleide premiers is bewoond, al is Eton tegenwoordig een veel diversere omgeving dan in de tijd van Boris Johnson en David Cameron.

In een column in Daily Mail in 2016 die ze nu het liefst zou vergeten, schreef Rachel Johnson, de zus van Boris Johnson, dat Markles ‘exotische DNA’ het ‘waterig dunne blauwe bloed’ van de Windsors zou ‘verdikken’ en ze kwam ook met haar eigen versie van het spottende ‘Straight outta Compton’ over Doria Ragland (de moeder van Meghan, red.) als ‘een Afro-Amerikaanse dame met dreadlocks, afkomstig van de verkeerde kant van het spoor’. En Boris Johnson noemde in 2002, toen hij parlementslid was, in een column in The Daily Telegraph de enthousiaste menigtes van het Gemenebest ‘flag-waving picaninnies’ of met vlaggen zwaaiende zwartjes en had het over Afrikanen met een watermeloenlach. Maar hij werd toch tot burgemeester van Londen verkozen.

Voor Meghan, die gewend was aan het liberale discours in de kosmopolitische steden in de VS, als het om ras gaat, was niets zo vervreemdend als de gedachteloos gedeelde ideeën van de Britse upper class. Geen wonder dat ze korte metten maakte met zoveel oude vrienden van Harry. Twee keer Kerstmis vieren op Sandringham met die blaffende stemmen en knallende geweren moet gevoeld hebben als Hell Week bij de Navy Seals.

Wit bastion

En toch mogen we die iconische familiefoto niet negeren, het portret waarin zoveel hoop en betekenis lag, gemaakt op 8 mei 2019, toen de brave, 6 pond en 300 gram wegende Archie Harrison Mountbatten-Windsor officieel aan de wereld werd voorgesteld. Gewikkeld in een ivoorwitte wollen sjaal lag het eerste kind van de hertog en hertogin van Sussex behaaglijk in de armen van zijn moeder, met een extatische Harry naast haar op Windsor Castle. Op de foto kijken de koningin, gekleed in het gezellige blauwe vest van elke Britse oma, en de stralende 98-jarige hertog van Edinburgh vertederd naar hun achtste achterkleinkind. Naast hen staat de zachte, dolblije Doria. Meteen kwam de bruiloftsmagie terug, en de vervagende belofte van een divers Engeland en een koninklijke familie die eindelijk was geëvolueerd van het ultieme bastion van witte protestantse waarden naar een betere vertegenwoordiging van haar eigen veranderende volk. Patrick Vermont, een vooraanstaande zwarte activist en campagnevoerder, genoot ervan: ‘De aanwezigheid van de moeder is heel belangrijk, want die herinnert het publiek en de koninklijke familie eraan dat er zwart zit in de Union Jack.’ En journalist Grant Tucker van The Sunday Times sprak uit naam van velen met zijn tweet: ‘Toen deze koningin de troon besteeg, deden de laatste overblijfselen van het Britse Rijk velen op het Afrikaanse continent nog geweld aan. Vijfenzestig jaar later kijkt diezelfde vrouw neer op haar achterkleinzoon, naast zijn Afro-Amerikaanse grootmoeder.’

Daarom was het voor iedereen die bij deze historische babyfoto was opgesprongen van vreugde, een harde klap toen nog geen twee jaar later bij monde van Meghan in de Oprah Winfrey-special te horen was dat er ‘bezorgde’ gesprekken binnen de familie waren geweest – niet door de koningin of Philip, zo voegde ze er later haastig aan toe – over de vraag ‘hoe donker Archies huid zou worden’. En het was verbijsterend voor de Britten die op de hoogte waren van de koninklijke tradities, om haar te horen beweren dat ‘Archie het recht om prins te worden was ontzegd vanwege zijn huidskleur’. Haar echtgenoot wist heel goed dat volgens het door koning George V ingestelde protocol de Sussex-kinderen pas prins en prinses zullen worden genoemd nadat Charles de troon heeft bestegen.

Na een stomverbaasde koninklijke stilte antwoordde de koningin met een zorgvuldig doordachte, 61 woorden lange verklaring. Nadat ze eerst Harry, Meghan en Archie als zeer geliefde familieleden had erkend, kwam ze met de onvergetelijke afsluiter: ‘Soms worden dingen verschillend herinnerd.’ Nooit is de lijdende vorm zo prachtig dubbelzinnig gebruikt. Was de raadselachtige verklaring van Hare Majesteit een manier om te zeggen: ‘Het hangt ervan af aan wie je het vraagt’? Of was het: ‘Je hoort wat je wilt horen, je interpreteert onschuldige opmerkingen als racistisch als je zo bent opgevoed’?

En als het dat laatste is? Hadden de royals er dan niet voor moeten zorgen dat ze minstens voor een tijdje vloeiend de taal van ras en racisme leerden spreken, de taal die Meghan – opgegroeid in de Verenigde Staten met die heel andere geschiedenis – ‘sprak’ als haar eigen taal? Was het werkelijk haar taak lessen te geven over modern gedrag tegenover ras, alleen maar om met haar schoonfamilie te kunnen opschieten?

En had Meghan, aan haar kant van de kloof, moeten begrijpen dat door wit privilege bepaald gedrag in een duizend jaar oude monarchie niet van de ene dag op de andere zou veranderen?

Harry en de vrouw van wie hij houdt, hebben iets voor elkaar gekregen wat niemand hun meer kan afnemen: Doria Ragland en koningin Elizabeth als grootmoeders in dezelfde familie, een dubbele overwinning op vastgeroeste houdingen tegenover ras en klasse. Dus hou die foto vast! Twee jaar later was Philip er niet meer, waren de hertog en hertogin van Sussex gevlucht, voerden de broers oorlog en is het idee van een harmonieus geïntegreerde koninklijke familie een herinnering die stof staat te verzamelen in onze geestelijke Windsor-souvenirwinkel.

Tina Brown, ‘De Palace Papers’, Nieuw Amsterdam