Met 'Men in Black: International' is veel mis, maar de achillespees is het werkelijk bedroevende niveau van humor
Lichte paniek in Tinseltown dezer dagen. Producenten schuiven zenuwachtig heen en weer over hun ergonomische viltzittingen. In strakke pakken gestoken execs turen bevend naar de cijfertjes op hun desktops. In de hoofdkwartieren van de grote studio’s worden de marketeers op het matje geroepen, of liever: naar het hakblok.
De reden voor die onrust: sinds vorig weekend kunnen we met zekerheid stellen dat de start van het zomerse blockbusterseizoen op een zwaar fiasco is uitgelopen. ‘Dark Phoenix’ werd door de critici als een lammetje ter slachting geleid en kreeg aan de box office zwaar op haar wammes. ‘Godzilla: King of Monsters’: idem dito. ‘Men In Black: International’: van hetzelfde laken een broek. Wat is er aan de hand? Krijgt het grote publiek stilaan zijn bekomst van altijd maar weer die vermaledijde sequels, reboots en remakes?
Twijfelachtig: eerder dit jaar wisten ‘Avengers: Endgame’, ‘How To Train Your Dragon: The Hidden World’ en ‘John Wick 3’ de toeschouwers wél in groten getale naar de donkere zaal te lokken. We durven het bijna niet te opperen, maar zou het misschien kunnen dat de kwaliteit een bepalende factor vormt voor het welslagen van een film? Zelfs een mol kan zien dat ‘Avengers: Endgame’, ‘How To Train Your Dragon: The Hidden World’’ en ‘John Wick 3’ beter rocken dan The Ramones, terwijl zowel ‘Dark Phoenix’, ‘Godzilla: King of Monsters’ als ‘Men In Black: International’ harder sucken dan een pasgeboren geit die een uier vacuüm zuigt.
Waarom zou iemand 11,30 euro op tafel willen leggen voor een sequel waarrond een vreselijke buzz hangt, terwijl je gezellig thuis op je Ultra HD TV naar iets véél deftigers kunt kijken? Naar de oude ‘Men In Black’-films bijvoorbeeld, toen het nog Will Smith en Tommy Lee Jones waren die met hun onnavolgbare pokerfaces gestalte gaven aan de in het zwart gehulde agenten die zich ambtshalve bezighouden met het opsporen, vangen en eventueel verdelgen van illegaal op aarde verblijvende buitenaardse wezens. Hén zagen we graag bezig – zeker in ‘Men In Black 3’, toen het duo het gezelschap kreeg van die zalige Josh Brolin.
In ‘Men In Black: International’ zijn Smith & Jones vervangen door Chris Hemsworth en Tessa Thompson, maar de nieuwe wisselwerking slaat maar weinig gensters. Zo is het heel bizar om te zien hoe Hemsworth op werkelijk élk stukje dialoog, élke oneliner en élke repliek een glimlachje of een knipoogje laat volgen, en vaak zelfs tegelijk: een buitengewoon irritante tic die duidelijk maakt dat ‘Thor: Ragnarok’-regisseur Taika Waititi even de kluts kwijt was toen hij enkele dagen geleden op Twitter een kleine hype rond ‘MIB: International’ trachtte te creëren door de film te omschrijven als ‘Thor 4’.
Neutrale vaststelling: als onderdeeltje van het Marvel Cinematic Universe valt hij best te pruimen, maar steek hem in een andere franchise en Hemsworth is duidelijk níet de box office-magneet die Will Smith in zijn hoogdagen bijvoorbeeld wél was. Nu zouden we hier ook kunnen stilstaan bij het flauwe verhaaltje en de geesteloze actiescènes, maar dé achillespees van ‘Men In Black: International’ is het werkelijk bedroevende niveau van de humor.
Nog goed dat er een beetje tempo in de film zit en dat er af en toe iets explodeert, zoniet zou men na elke extreem flauwe oneliner een pijnlijke stilte in de zaal kunnen horen vallen. Na afloop wensten wij dat iemand een neuralizer op ons kon richten, ten einde dit debacle onmiddellijk uit ons geheugen te wissen. Overigens zal die slechte start van het blockbusterseizoen snel vergeten zijn. Volgende week komen er immers enkele oude vrienden langs die u wél zult willen terugzien, met name Woody en Buzz Lightyear.
