Met slechts zijn stem en gitaar kreeg Eddie Vedder het publiek in Vorst muisstil ★★★★☆
Eddie Vedder speelde een huiskamerconcert in Vorst Nationaal. Hij versleet 27 songs en slofte na 140 minuten met tegenzin van het podium.
Eddie Vedder (54) kwam gisteren voor een tweede keer zonder zijn groep Pearl Jam naar België en het optreden was ondanks de prijzige tickets hopeloos uitverkocht. Vedder zat in zijn eentje op een stoeltje in het donker in Vorst met nu eens een akoestische gitaar, dan weer een ukelele in de hand. Of zoals de grote poëet Tom Dice ooit sprak: ‘Just me and my guitar.’ Eddie liet zijn stem weergaloos mooi breken in de refreinen van ‘I Am Mine’, bezong gefaalde dromen in hoogtepunt ‘Elderly Woman Behind The Counter In A Small Town’ en schreeuwde vol overgave in ‘Indifference’: ‘I will scream my lungs out till it fills this room.’ Driemaal Pearl Jam, driemaal raak.
“Iek ben cheel blij om ier te sijn”, brabbelde Eddie terwijl hij een blad voorlas met enkele zinnen die hij op voorhand op Google Translate had ingegeven. “Iek spreech Vlaams zoals Mister Trump Engels spreecht.”
Vedder speelde een genereuze hoeveelheid songs uit de beroemde soundtrack van de door Sean Penn geregisseerde film Into The Wild. ‘No Ceiling’, ‘Far Behind’ en ‘Guaranteed’ volgden elkaar grandioos op. Een prachtig ‘Society’ kwam in de staart en hij sloot de reguliere set af met een euforisch ‘Hard Sun’: drums op tape, het aanwezige strijkkwartet en de Ierse bard Glen Hansard uit het voorprogramma als achtergrondkoor, en Vedder die energiek over het podium banjerde met een ronkende elektrische gitaar.
Vedder had een heleboel verhaaltjes mee in zijn denkbeeldige rugzak: “Ik heb slechts acht uur geslapen in de afgelopen zes dagen. Ik ga extra lang spelen en veel wijn drinken vandaag, in de hoop dat ik vanavond wél de slaap kan vatten.” Hij stak een tirade af over stemplicht en de komende verkiezingen in de VS – “Ik wil iedereen oproepen om te gaan stemmen!” – wat een beetje raar was. Hij deelde ondertussen bekers wijn uit aan mensen op de eerste rij.
Het mooiste verhaal ging over Nick Cave. “Ik hou van Rock Werchter: ik heb er al heel veel vrienden gemaakt. Vorig jaar heb ik aan de vooravond van ons optreden met Pearl Jam Nick Cave ontmoet. Ik moest giechelen toen ik hem voor het eerst zag. We hebben samen de lift genomen… Ik heb samen met Nick Cave de lift genomen!” Hij toostte op Cave en zette een doorvoelde versie van ‘The Ship Song’ in.
Een schamel puntje van kritiek: de setlist kon iets strakker. The Beatles’ ‘You’ve Got To Hide Your Love Away’ had veel weg van een kampvuurlied. Elke keer dat Eddie ‘Hey!’ zong, sprongen de zaallichten aan, zodat zelfs de achterlijkste mens begreep dat hij of zij ook ‘Hey!’ moest roepen. De verstilde George Harrison-cover ‘Isn’t It A Pity’ op orgel, de trouwe uitvoering van Bob Dylans ‘Girl From The North Country’, het fragment van ‘Brain Damage’ vanop Pink Floyds Dark Side Of The Moon en ‘Song Of Good Hope’ met Glen Hansard waren goed, maar we hadden er zijn eigen songs ‘Black’, ‘Wishlist’, ‘Corduroy’, ‘Daughter’ of ‘Lukin’ graag voor geruild.
De spontaneïteit van het optreden leidde ook tot enkele rommelige momentjes: één song geraakte niet afgewerkt, in ‘Indifference’ nam hij een valse start, en zijn toespraken waren niet altijd even samenhangend. Maar dat was een noodzakelijk offer: Eddie Vedder speelde namelijk niet op automatische piloot en koos voor ontwapenende oprechtheid. ‘Just Breathe’ was adembenemend. ‘Better Man’ eindigde in een geweldige singalong. Eddie bracht samen met Hansard een verslagen ‘Society’ en net voor het einde speelde hij de punkklassieker ‘Should I Stay Or Should I Go’ van The Clash op een – niet gelogen! – ukelele met zware distortion.
Er zijn weinig mensen die een grote zaal als Vorst muisstil kunnen krijgen met slechts hun stem en hun gitaar.
© Humo
