Meuris - Vigilant

Je kunt veel zeggen van Stijn Meuris, de Eyjafjallajökull uit Riemst bij Hasselt, maar niet dat hij lui is. Overal en op alle plaatsen: dat is hij. Geen podium, geen publiek is veilig. Hij kan ook bijzonder goed kwaad zijn op alles en iedereen en zichzelf. En schrijft daar dan superieure en scherpe songteksten over.

Je kunt veel zeggen van Stijn Meuris, maar niet dat hij naarstig voortwerkt aan iets wat men in andere kringen een heus oeuvre zou noemen. Je kunt veel zeggen over ‘Vigilant’, de nieuwe plaat van Stijn en de zijnen, maar niet dat ze slecht is. Meer nog: mocht het weed zijn, ik zou zeggen dat het fijn gerief is.

Vroeger waren Meuris’ songs als de schoten van Ronald Koeman, waarmee het Barcelona van Johan Cruijff zaliger ooit de Champion’s League won: verschroeiend en rechtdoor. Nu dansen ze als een bevlogen Hazard en halen ze hun beste mosterd bij de klanken uit de jaren 80. En het duurt vijf nummers, tot het beklemmende ‘Maraboet’, eer hij zijn scheur nog eens op de ouderwetse manier openzet: de rest van de plaat wordt er echt gezongen. ‘Bimbo van het jaar’ en ‘In de rij voor soep’ zijn bekend van de radio: krachtige kortverhalen over leegte en leed van deze tijd. ‘Truckstop’, met een klaterend Johnny Marr-gitaartje, gaat dan weer over de liefde. ‘Fonkeling’ is een soort van Echo And The Bunnymen en op ‘Als lemmingen’ verwacht ik elk moment dat Robert Smith van The Cure binnenkomt. En de trompetten uit ‘Wollef’ komen uit iets van John Cale. Top, allemaal.

Samengevat: Vigilant klinkt als iets waarop we vroeger in Den Atelier in Leuven deden alsof we dansten. Waar is de tijd?