Miami Vice

U wou Elvis de alligator terugzien? Het welbekende deuntje van Jan Hammer nog eens horen? U hoopte op een gastrol van Edward James Captain Castillo Olmos? Op flitsende begintitels vol roze flamingo's, zwaaiende palmbomen en geelblauwe kaketoes? Kortom: u had uw mocassins al klaargelegd?

Pech! Nostalgie, zegt regisseur Michael Mann, is voor watjes. De jaren tachtig zijn geschiedenis, en Mann kijkt niet achterom. Ja, Foxx en Farrell dragen nog wel coole outfits, en uit Crocketts Ferrari slaan nog steeds blauwe vonken, maar voor het overige herinnert eigenlijk alleen de titel aan de televisieserie. U krijgt zelfs géén begintitels: vlám, we zitten meteen in de nachtclub, en twee mannen, van wie we redelijkerwijs mogen aannemen dat het Crockett en Tubbs zijn (hun namen worden bijna nooit genoemd), banen zich een weg door de kokendhete mensenmassa terwijl hiphop uit de boxen spettert. Er worden geen thema's of personages geïntroduceerd, geen achtergrondverhaaltjes opgedist - Mann dropt je onmiddellijk in het hier en nu. Alsof we naar een rauwe reality-show zitten te kijken, volgen we twee verbeten flikken die infiltreren in een machtige drugsbende. En Mann, die de pastelkleuren en de uitgekiende look van de televisieserie volledig overboord heeft gegooid, zit hen met de camera dicht op de huid. Zijn ruwe, onsentimentele aanpak doet zelfs een beetje denken aan de cinema van de broers Dardenne. Net zoals de Dardennes heel vaak de dagdagelijkse handelingen van hun protagonisten in beeld brengen ('Zo leer je hen goed kennen'), zo focust ook Mann heel strak op de routinehandelingen van zijn personages (met dat verschil dat Mann geen schrijnwerker volgt die in de weer is met winkelhaken en drijfbouten, zoals in 'Le Fils', maar twee undercover-flikken die gebruik maken van laptops, straalvliegtuigen en raceboten). Noem Mann gerust de eerste high tech-nouvelle vague-cineast. Maar er is meer. We telden twee of drie opstoten van hondsbrutaal geweld, één machtige shootout (Manns handelsmerk), we hoorden opzwepende hiphop, de high definition-camera van director of photography Dion Beebe priemt door de nacht als een vleermuis op speed, en Farrell en Foxx bewegen zich als twee ultracoole katten door de gevaarlijke duisternis.

undefined

'Miami Vice' is een geweldige polar. Een film met allure. Met 'I Can Feel It Coming In The Air Tonight' op de soundtrack (al betreft het een cover). En met heel veel sokken.