Michèle Sioen en Tania Dekens, Managers van het Jaar. 'Als een vrouw er écht voor wil gaan, doet ze het vaak beter dan een man'

‘Mannen tonen zich ambitieuzer en zelfverzekerder. Wat soms ook op een gebrek aan zelfkennis wijst.’

'Als een vrouw er écht voor wil gaan, doet ze het vaak beter dan een man'

Tania Dekens waait met drie kwartier vertraging binnen. Ze moest vergaderen met de bevoegde Brusselse ministers over de hervorming van de kinderbijslag, die nochtans al in 2011 is gestemd. De federale dienst die ze leidt, zal verdwijnen. Voor het begeleiden van dat proces oogst Tania Dekens overal lof.

HUMO U zat in de jury die haar tot winnaar heeft bekroond, mevrouw Sioen.

Michèle Sioen «Ja, ik ben een grote fan van haar. Ze is direct, het moet vooruitgaan bij haar. Zulke vrouwen heb ik graag.»

Tania Dekens «Mijn mama heeft ook in de textiel gezeten, als bediende weliswaar, maar we hebben de neergang van die sector van nabij gevolgd. Ik bewonder mevrouw Sioen om de manier waarop ze haar bedrijf toch internationaal op de kaart heeft kunnen zetten. Ik vind het ook knap hoe ze als vrouw voorzitter van het Verbond van Belgische Ondernemingen is geworden, en hoe ze blijft pleiten voor de verankering van de industriële activiteit in België.»

HUMO Wat is het grootste verschil tussen managen bij de overheid of in de privésector?

Sioen «Is er wel zo’n groot verschil? Mensen maken het verschil: met talent en een goed team lukt het overal. Op het even welk niveau, in om het even welk statuut.»

HUMO Zeker, u zou ook graag zeven jaar lang proberen een beslissing uitgevoerd te krijgen, zoals mevrouw Dekens. Na een week loopt u briesend van frustratie met uw hoofd tegen de muur.

Dekens (lacht)

Sioen «Met mijn temperament valt dat niet helemaal uit te sluiten, maar ik wilde beginnen met iets positiefs te zeggen (lacht). In je eigen bedrijf heb je de touwtjes in handen en kun je dingen forceren. Mevrouw Dekens moet voortdurend een diplomatieke conferentie beheren.»

Dekens «Je moet een strategie hebben, een missie en de mensen om het mee waar te maken. Mevrouw Sioen kan haar medewerkers kiezen, en afscheid nemen van mensen met wie het niet meer gaat.»

HUMO Terwijl u werkt met een groep vastbenoemden die u in het beste geval niet tegenwerken.

Dekens «Net daarom moet je in de publieke sector nog meer investeren in het motiveren van mensen. Ze moeten weten waar ze naartoe werken. En dat is het tijdig en correct uitbetalen van de kinderbijslag in heel België, ook na de overname door de regio’s. Dus loop ik permanent tussen mijn mensen en praat ik met hen, want zij zijn het gezicht van Famifed. Zij beantwoorden de telefoontjes van ongeruste papa’s en mama’s.»

HUMO U zei bij uw aantreden wel dat u dacht in de middeleeuwen beland te zijn.

Dekens «Mijn voorganger heeft er 23 jaar gewerkt en heeft veel verdiensten, maar zijn generatie was niet echt mee met de digitalisering. Zijn secretaresse moest al zijn mails printen en daarop schreef hij zijn antwoord. Wij hadden ook groene en gele vakantiekaarten, en een chauffeur reed naar alle buitendiensten, van Eupen tot de kust, om die op te halen. In Brussel werden de kaarten overgeschreven, de vakantieaanvraag werd goedgekeurd of geweigerd, en daarna bracht de chauffeur de kaarten terug. Ik viel van mijn stoel toen ik dat zag.»

Sioen «O, maar in de privé hebben we die uitdagingen ook gehad, hoor. Je zou ervan opkijken hoeveel bedrijven nog met vakantiekaarten werken, of manueel bestelbonnen of facturen verwerken. Het idee dat alles in de privé perfect verloopt en in de overheid alles vierkant draait, klopt ook niet.»

HUMO U zit allebei in een uitstervende sector…

Sioen «Pardon? Helemaal niet akkoord.»

HUMO U bent één van de weinigen die de teloorgang van de textielindustrie heeft doorstaan en een succesverhaal heeft opgebouwd. Klinkt dat al beter?

Sioen «Dank u (lacht). Er zijn nog mooie bedrijven in de textielsector. Minder dan vroeger, maar wie heeft geïnnoveerd en zich heeft gespecialiseerd, heeft het wel overleefd. Ons bedrijf moest groeien met hetzelfde aantal werknemers, we moesten efficiënter worden, automatiseren en iedere euro omdraaien.»

Dekens «Wij hebben de uitbetaling van de kinderbijslag in de ambtenarij overgenomen. Vroeger bedienden we 250.000 gezinnen, nu 440.000 gezinnen, met maar 3 procent meer personeel.»

HUMO Maar u moet uw dienst nu zelf opdoeken. Dat is toch niet simpel?

Dekens «Eigenlijk ben je met een bedrijfssluiting bezig. Er komt wel een doorstart, maar hoe zorg je ervoor dat het kindergeld ondertussen elke maand op de rekeningen staat? Hoe motiveer je mensen om iedere ochtend te komen werken zonder dat ze weten waar ze later zullen terechtkomen? Veel Franstaligen zullen van Brussel naar Charleroi moeten verhuizen, en dat is niet altijd evident. Ook omdat ze een nieuw systeem moeten aanleren, dat de regio’s nu zelf aan het ontwikkelen zijn.»

HUMO Het is de allereerste keer dat twee vrouwen tot Manager en Overheidsmanager van het Jaar worden bekroond. Is dat goed nieuws? Of is het slecht nieuws omdat zoiets nog altijd nieuws is?

Sioen «Vooral goed nieuws, al heeft het inderdaad even geduurd.»

Dekens «Ik zie toch overal meer vrouwen in het management. Het is ook een kwestie van vrouwen vinden die het willen doen. Het is hard werken, het is geen nine-to-five job. Het stopt bijna nooit. Je moet ook bereid zijn om oplossingen te zoeken en creatief te zijn.»

HUMO Deden vrouwen dat dan slechter tot hiertoe?

Dekens «Nee, maar zo’n leven botst wel met een gezinsleven. Het klimaat verandert wel, en vrouwen organiseren alles ook anders. Ik beleg geen vergaderingen vóór negen uur of na vier uur, want de kinderen moeten naar school gebracht en afgehaald kunnen worden. We hebben glijdende uren en telewerk, en de prikklok is afgeschaft. Je merkt ook bij de jonge papa’s een mentaliteitsverandering: ze nemen vaderschapsverlof op, ze komen trots met hun baby in de maxicosi naar het werk. Dat was een generatie geleden ondenkbaar.»

HUMO Toch blijven vrouwen ondervertegenwoordigd aan de top. Is dat, zoals u zei, omdat ze eerst voor 90 procent zeker willen zijn dat ze een job aankunnen voor ze solliciteren, en mannen al hun vinger opsteken bij 50 procent?

Sioen «Dat klopt. Mannen tonen zich ambitieuzer en zelfverzekerder. Wat soms ook op een gebrek aan zelfkennis wijst (lacht). Als een vrouw er écht voor wil gaan, doet ze het vaak beter dan een man, is mijn ervaring. Bij prille dertigers heeft 51 procent van de vrouwen een universitair diploma, tegenover een kleine 41 procent bij de mannen. Maar hoe hoger in de hiërarchie, hoe zeldzamer vrouwen worden. Tussen 30 en 40 jaar verkiezen ze toch vaak hun gezin boven hun carrière, en geloven ze dat de combinatie onmogelijk is. Je hebt nu wel meer mannen die bereid zijn een grotere rol te spelen in het gezin en hun carrière op een lager pitje draaien, maar het blijven uitzonderingen. Al verandert ook dat, en gelukkig maar. Hopelijk zijn wij een rolmodel voor die vrouwen, want ook al is het soms lastig, op lange termijn zullen ze er geen spijt van hebben.»

HUMO Mevrouw Dekens, u bent bewust kinderloos. Wegens uw carrière?

Dekens «Onder andere. Toen ik mijn partner leerde kennen, waren we ouder dan 30. We hadden het goed met zijn tweetjes, je wordt wat ouder, en in Molenbeek, waar ik woon, zijn er zoveel kinderen in de buurt die je kunt helpen, dat ik er niet per se nog ééntje van mezelf bij wilde hebben. Wij hebben vijf pete- en metekinderen van verschillende leeftijden, van Belgische, Marokkaanse, Franse en Turks-Koerdische origine, en ik beleef er veel voldoening aan om voor die kinderen te zorgen. De oudste is bijna mijn dochter geworden. Haar mama is poetsvrouw en haar papa werkloos, en als ik haar meeneem naar het werk en ze ziet hoe een vrouw baas van zo’n dienst kan zijn, is dat voor haar een grote stimulans om het leven anders te bekijken. Ze doet nu een hogere studie, en ik ben daar superblij mee. Een kind moet je niet op de wereld zetten voor jezelf. Ik heb evenveel voldoening aan het geven van kansen. Zeker als je in Molenbeek woont, waar zoveel armoede en achterstelling is.»

undefined

'Ik beleg geen vergaderingen vóór negen uur of na vier uur, want de kinderen moeten naar school gebracht en afgehaald kunnen worden ''

HUMO Je zou ook quota kunnen hanteren om meer topvrouwen te krijgen.

Dekens «Daar ben ik geen fan van. Wij hebben bij de overheid een quotum van één derde vrouwen in hogere functies, maar wat heb je daaraan als het niet wordt opgevolgd? Ik neem gewoon de beste persoon, punt. En op dit moment heb ik meer vrouwen dan mannen in dienst. Zonder ooit één keer aan dat quotum gedacht te hebben.»

Sioen «Je kijkt toch eerst naar de competentie, niet naar het geslacht? Maak je producten voor de jongerenmarkt, dan ga je je management en je raad van bestuur niet vol zestigers stoppen. In een farmabedrijf zal een dokter van pas komen, en ga zo maar door. Veel vrouwen blijven hun carrière loslaten voor hun gezin. Als we hier morgen een financieel directeur nodig hebben, zullen geen tien van de honderd kandidaten vrouw zijn.»

Een gouden wieg

HUMO Jullie hebben allebei jullie vader verloren, en bijzonder sterke moederfiguren gehad. Ligt daar een verklaring voor jullie drive?

Sioen «Mijn vader is acht jaar geleden gestorven, maar ik had een sterke moeder- én vaderfiguur.»

Dekens «Mijn vader is twee maanden vóór mijn geboorte gestorven in een verkeersongeval, ik heb hem nooit gekend. Bij mij klopt het, de drive is door mijn mama meegegeven. Zij is als weduwe blijven werken, wat toen geen evidentie was, omdat ze vond dat ze me met een weduwepensioen niet voldoende kansen kon geven. Mijn oma van haar kant leidde het bedrijfje van opa, een smid en een fietsenmaker. Wroeten, voortdoen, nooit de schouders laten hangen: dat zit erin, ja.»

Sioen «Mijn ouders hebben het bedrijf samen opgebouwd, en moeder reisde veel naar de vestigingen in Indonesië en Afrika. Je neemt dat over. Ik zie mijn dochter nu haar eigen kledingbedrijf oprichten. En ook bij mijn zonen zit die ondernemingsdrive erin. Is dat opvoeding of genetisch bepaald, of beide? Ik weet het niet.»

undefined

undefined

'Michèle Sioen: 'Alleen werken voor het geld is een bijzonder slecht idee. Je zult daar nooit gelukkig van worden.''

HUMO Wel verschillend: mevrouw Dekens komt uit een bescheiden gezin, u uit een gouden wieg. Tekent zoiets iemand?

Dekens «We leefden bescheiden, maar ik ben nooit iets tekortgekomen. Wij waren ook met weinig tevreden. Ik bakte zandkoeken in de zandbak en verkocht die aan mijn buurmeisje, en mijn namiddag was fantastisch. Kinderen schieten vandaag heen en weer tussen de televisie en hun iPhone, ze moeten sprinten om op tijd te zijn voor de balletles of de sporttraining. Ze hebben liever twee spelconsoles dan één. Ik las een boek. En de wereld veranderde toen ik als 8-jarige naar de Nieuwen Bosch-humaniora in Gent mocht gaan – in de dorpsschool had ik de klas op stelten gezet omdat het niet snel genoeg vooruitging voor mij. Mijn moeder kreeg van de school de patronen en de stof om zelf mijn schooluniform te naaien. Ik heb me nooit ongelukkig gevoeld.»

Sioen «Ik heb waarschijnlijk meer kansen gehad, maar ik heb ook geleerd dat geld er alleen komt door hard te werken. We hebben met het bedrijf ooit in zwaar stormweer gezeten, we weten dat niets vanzelf gaat.»

HUMO Wat denken jullie, met die verschillende achtergrond, over de erfbelasting? Is dat een belasting op verdriet, of een belasting op het geluk om stomweg als kind van miljonairs geboren te zijn?

Dekens «Da’s een moeilijke.»

Sioen «Veel zelfstandigen hebben hun leven lang hard gewerkt om een reserve voor hun pensioen op te bouwen. Ze hebben zichzelf bijna geen salaris toegekend, en op het einde van de rit kunnen ze hun zaak door een erfbelasting niet doorgeven aan de kinderen… Dat is niet juist, ook al omdat ze op dat vermogen al belasting hebben betaald.»

Dekens «Mijn mama is geen miljonair, maar ze heeft altijd heel spaarzaam geleefd. Dus zal ze meer op haar spaarboekje hebben dan iemand die er alles heeft doorgejaagd. Daarom hoeft ze toch niet gestraft te worden?»

undefined

undefined

'Tania Dekens: 'In Molenbeek, waar ik woon, zijn er zoveel kinderen in de buurt die je kunt helpen, dat ik er niet per se nog ééntje van mezelf bij wilde hebben.''

HUMO Mevrouw Sioen, ik wil uw rekening niet maken, maar uw kinderen en kleinkinderen zullen nooit hoeven te werken als ze dat niet willen, omdat ze toevallig in uw wieg geboren zijn. Van het petekind van mevrouw Dekens kunnen we dat niet zeggen.

Sioen «Sommigen hebben de kans gekregen universiteit te doen, anderen niet. Sommigen hebben de capaciteiten en de middelen, anderen niet. Dat kun je toch nooit uitschakelen?»

Dekens «Zolang de kansen er zijn, is er geen probleem: ik kom uit een bescheiden gezin, maar ik heb een universitaire studie kunnen doen. Zolang er solidariteit is, hoeft er toch geen extra erfbelasting te komen? Mijn moeder heeft destijds een schadevergoeding van 50.000 frank gekregen voor de dood van mijn vader. Dat heeft ze gebruikt om een woning te kopen, die vandaag 150.000 euro waard is. Ze heeft een redelijk kapitaaltje, moet ze daar nu meer dan een kwart erfbelasting op laten vallen?»

HUMO Mevrouw Sioen, stel dat u een oudere broer had gehad, zou u dan op deze plaats zitten?

Sioen «De drie zussen Sioen hebben jongensnamen: Danielle, Pascale en Michèle. Dat zegt wel iets over de hoop van onze ouders. Maar vandaag neem je toch je eigen lot in handen, en als je iets wilt doen, dan ga je ervoor. En als je hier in België de kracht, de gezondheid en het verstand hebt, heb je heel veel kans dat je ook zult slagen.»

Kasteel van Fabiola

HUMO De eerste generatie bouwt iets op, de tweede breidt het uit en de derde maakt het op. Waarom blijft u bouwen?

Sioen «Ik doe het graag, ik heb nog nooit in mijn leven gedacht: ‘O, nee, het is maandag.’»

HUMO Dan is de vraag: waarom hebt u dat nog nooit gedacht?

Sioen «De kick om met een groep een bedrijf te laten groeien, het plezier van nieuwe producten te ontwikkelen, zien dat je groeit en resultaten boekt, de wetenschap dat je zoveel gezinnen werk geeft, en beroepstrots. Dat is toch veel leuker dan je geld zitten tellen?»

Dekens «Ik herken dat wel. Veel mensen begrepen niet dat ik mijn job als kabinetschef bij Monica De Coninck opgaf om administrateur-generaal van de dienst kinderbijslag te worden. Maar op een kabinet zit je in een virtuele wereld, en is het grootste succes dat één van je ideeën ooit misschien wet wordt. Hier werk ik met mensen, ik zorg voor de centen van mensen, interpreteer wetten en pas ze toe. Iemand met een opgelost dossier zien buitengaan geeft me meer voldoening dan in een werkgroep met cabinetards zitten.»

Sioen «Dingen in gang steken, dat geeft voldoening. Natuurlijk ben je blij dat het ook geld opbrengt, maar alleen werken voor het geld is een bijzonder slecht idee. Je zult daar nooit gelukkig van worden.»

Dekens «Wij hebben allebei het geluk dat we ons werk dolgraag doen. En ik heb het geluk dat ik veel kersverse ouders zie, dat zijn mensen die vrijwel altijd zeer gelukkig en stralend rondlopen. Dat duurt een paar jaar, daarna wordt het wat minder (lacht). Ik vermoed dat ze aan de pensioenloketten meer gezaag krijgen.»

HUMO Nog een gelijkenis: u bent allebei Brusselaars.

Sioen «Ik woon in Knokke.»

HUMO Maar u gaat met uw man Marnix Galle, CEO van vastgoedreus Immobel, eind dit jaar het kasteel van Stuyvenberg in Laken betrekken, de voormalige woning van koningin Fabiola.

Sioen «Dat is de bedoeling, ja. (Lacht) En?»

HUMO Mevrouw Dekens woont in vogelvlucht een kilometer verder, hartje Molenbeek, maar de werelden kunnen niet méér verschillen.

Dekens «Brussel is de enige stad in België. Met veel problemen, zeer zeker, maar het leeft en bruist, ook in het door de pers zo mishandelde Molenbeek. Er worden nieuwe parkjes aangelegd, ik zie allerlei burgerinitiatieven en culturele projecten ontstaan, noem maar op. Het is alleen jammer dat mensen die het wat beter krijgen, dan wegtrekken.»

HUMO Van de 5.500 leefloontrekkers in Molenbeek zijn er 2.500 jonger dan 25. Het is ook de gemeente van verloren generaties.

Dekens «Ja, het gaat vaak om jongeren van de derde generatie. Ze worden beter begeleid dan vroeger en volgen leertrajecten, en je ziet ook dat de jeugdwerkloosheid daalt, maar het blijft problematisch. Als je in een wijk woont waarin armoede bijna erfelijk geworden is, hebben kinderen geen rolmodellen meer. Ze vinden onderwijs zinloos en berusten in wat ze als hun lot beschouwen. Maar geef ze goede rolmodellen en je ziet wat voor onontgonnen talent er zit. Ons Molenbeekse tewerkstellingsagentschap dat hen ondersteunt en begeleidt, krijgt 50.000 euro subsidie van de gemeente, dat is minder dan 10 euro per leefloner. Ver ga je daar niet mee lopen.»

Sioen «Heel jammer, want het bedrijfsleven vindt geen mensen om alle vacatures in te vullen. Die mismatch op de arbeidsmarkt is heel spijtig. Alle bedrijven die ik ken, zoeken mensen en vinden ze niet. We moeten investeren in de begeleiding voor die openstaande vacatures. En in taal en integratie.»

Dekens «Ze moeten natuurlijk ook kansen krijgen, want niet iedere werkgever staat te springen om Belgen van vreemde origine aan te werven.

»Mag ik iets vragen? Nu u toch een buur van de koninklijke familie wordt, zou u niet kunnen vragen om een deel van de tuinen van Laken als park voor iedereen open te stellen? We hebben echt open ruimte en groen te weinig in de stad.»

Sioen (schatert) «Ik heb bijzonder weinig te vertellen aan de koninklijke familie, hoor.»

Leven met robots

HUMO Mevrouw Sioen, u hebt uw bedrijf naar de beurs gebracht. Veel familiale bedrijven schrikken daarvoor terug, omdat ze vrezen de slaaf te worden van aandeelhouders die ieder kwartaal groei willen zien.

Sioen «Wij hebben het wel gedaan, omdat het ons de middelen heeft gegeven om investeringen te doen. In het andere geval waren we nog altijd een behoorlijk grote kmo geweest, maar geen internationaal bedrijf. Het heeft ons ook naamsbekendheid gegeven, waardoor je goede mensen aantrekt, en bovendien hebben we 65 procent van de aandelen in de familie gehouden, zodat we ook de controle behouden. Er zijn de laatste tijd veel bedrijven van de beurs gegaan, omdat er almaar verplichtingen bij komen, maar in ons geval heeft het wel gewerkt. We hebben het goede van twee werelden: enerzijds een heel aanwezige familie in het bedrijf – ik ben CEO, mijn zus leidt de chemicaliënafdeling, de andere zus onderhoudt de contacten met de institutionele beleggers en we zetelen alle drie in de raad van bestuur – en anderzijds een beursnotering die je verplicht tot professionalisering en rapportering.»

HUMO Ziet u nog toekomst voor de industrie als u al die toekomstvoorspellingen leest over hoe de digitalisering en de robotisering onze jobs zullen vernietigen?

Sioen «Daar ben ik het volledig, maar dan ook volledig mee oneens. Je overleeft door te specialiseren. Het kan bij onze textielproducten niet ingewikkeld genoeg zijn, maar van die uitdagingen leven we. We maken de beste sportzeilen voor bootraces, de beste dekzeilen voor vrachtwagens, noem maar op. Robots zullen een deel van de productie overnemen, maar je zult altijd mensen nodig hebben. Misschien met andere vaardigheden, of om die robots te bedienen. Wij hebben onze arbeidsintensieve textielproductie in de jaren 80 gedelokaliseerd naar Tunesië. Dat heeft in België vierhonderd jobs gekost, maar als we het niet hadden gedaan, bestonden we niet meer. Ondertussen hebben we hier een gespecialiseerde confectiedivisie waar opnieuw vierhonderd mensen werken.»

Dekens «Je evolueert meer en meer naar een kennisindustrie, en robots zullen nooit nieuwe producten uitvinden en ontwerpen. Bij mijn administratie werken zevenhonderd mensen die alleen een humanioradiploma hebben, maar die hun job fantastisch doen. Die hebben ze bij ons geleerd, want er bestaat geen opleiding ‘kinderbijslag uitbetalen op een correcte manier’. Er is ook geen enkele aanwijzing dat mensen met een bachelor- of een masterdiploma dat beter of sneller zouden kunnen. Het idee dat alleen hoogopgeleiden nog een toekomst zouden hebben, is ook niet correct.»

Sioen «Vroeger gingen we met onze overschrijvingen naar de bank, vandaag doet iedereen, of zo goed als iedereen, dat thuis op zijn pc of smartphone. Daardoor heb je minder loketbedienden nodig, maar komt er ruimte voor andere functies.»

Dekens «Pas toch op met die digitale alfabetisering, hoor. Niet iedereen jonger dan 40 kan met een computer overweg. Bij ons kun je ook bijna alles digitaal aanvragen en volgen, maar iedere werkdag staan er driehonderd mensen aan ons loket in Brussel. Zij hebben hulp nodig bij hun aanvraag voor kinderbijslag of bij een veranderde gezinssituatie, zaken die je ook digitaal kunt regelen. Een heel deel van de bevolking is niet mee met de informatisering.»

undefined

undefined

'Tania Dekens: 'Er is een kleine groep rijkeren die het kindergeld niet echt nodig heeft. Maar als zij niets meer zouden ontvangen, waarom zouden ze dan nog bijdragen?''

HUMO In Nederland hebben ze vijfhonderd ambtenaren die de kinderbijslag uitbetalen, bij ons zijn dat er duizend.

Dekens «Ja, maar hun dienstverlening aan de bevolking is veel minder goed dan de onze. Iedereen krijgt er een even hoog bedrag uitbetaald, en de bijsturing volgens het inkomen, de gezinstoestand en speciale noden of behoeften wordt meer dan een jaar later geregeld via de belastingbrief. Daar zijn heel veel belastingambtenaren bezig met de kinderbijslag, bij ons geen enkele. Hun nieuwe IT-systeem is ook al een paar keer gecrasht en daarna afgevoerd.

»Onze dienst volgt de situatie van de gezinnen bijna maandelijks op de voet, zodat er geen plotse problemen opduiken. Als je pas na een jaar een aanpassing krijgt, kun je ondertussen werkloos of dakloos geworden zijn, nee?»

HUMO Wat men had kunnen doen bij de regionalisering van de kinderbijslag, is meer uitbetalen aan wie het echt nodig heeft. Mevrouw Sioen heeft in haar nieuw samengesteld gezin zes kinderen. Die zullen ook zonder kindergeld niets tekortkomen.

Sioen «Dat is zo, ja. Dat zijn politieke keuzes. Van mij mag er zeker een soort inkomensplafond komen waarboven je geen kindergeld meer krijgt.»

Dekens «Voor elk kind krijg je inderdaad een vrij hoog bedrag, onafhankelijk van het gezinsinkomen. Maar zeggen dat het allemaal naar de middenklasse gaat, en niet naar de armeren, klopt ook niet. Het gemiddelde gezinsinkomen in België bedraagt 3.000 à 3.500 euro netto per maand. Twee kinderen leveren 300 tot 350 euro kinderbijslag op, dat is 10 procent extra per maand. Dan komt het kindergeld echt wel van pas. Trouwens, 97 procent van de mensen zegt dat ze het kindergeld ook elke maand besteden aan uitgaven voor de kinderen. Dat is 6,4 miljard euro die direct terugvloeit naar de economie, en niet op spaarrekeningen belandt. Er is een kleine groep rijkeren die dat geld inderdaad niet echt nodig heeft, maar als die mensen niets meer zouden ontvangen van het systeem, waarom zouden ze dan nog bijdragen? Dat zij ook iets krijgen, versterkt het solidariteitssysteem.»

HUMO Tot slot, wat denken jullie over de #MeToo-beweging?

Sioen (lacht) «We wisten dat je dat zou vragen. We hebben zelfs vooraf overlegd, en we waren het heel snel eens.»

Dekens «Met een beetje gezond verstand is er toch weinig discussie? Natuurlijk kan dwang niet, natuurlijk mag je machtsposities niet misbruiken.»

Sioen «Die dingen kunnen echt niet door de beugel, maar laten we nu ook niet panisch worden bij ieder compliment of iedere flirtpoging. Zo moeilijk is het toch allemaal niet?»