'Inventing Anna'
‘Mij opsluiten was de enige manier om me te doen stoppen’: helaas, de echte Anna Sorokin is weer op vrije voeten
Oplichtster Anna Sorokin is sinds kort weer op vrije voeten - zij het met een enkelband. Of ze na haar gevangenisstraf haar lesje heeft geleerd, valt te betwijfelen: sinds haar vrijlating laat ze zich met zichtbaar plezier fotograferen door de pers, poserend in designeroutfits, zelfs op weg naar de rechtbank. De Russisch-Duitse oplichtster is vooral bekend door de Netflixhit ‘Inventing Anna’, dat laat zien hoe Sorokin jarenlang deed alsof ze de rijke erfgename Anna Delvey was. Ze leefde op grote voet, verbleef in luxehotels en organiseerde feestjes voor de jetset, terwijl de stapel onbetaalde rekeningen groeide. Toen de oplichtster in 2017 uiteindelijk werd gearresteerd, had ze haar vrienden, de banken en andere bedrijven bijna 300.000 dollar afhandig gemaakt.
(Verschenen in Humo in maart 2021)
Geld moet rollen, en als dat niet gebeurt, steek je de eigenaars een handje toe: dat moet Anna Sorokin (30) gedacht hebben toen ze de New Yorkse high society van hun fortuinen afhielp. Na vier wilde jaren in vijfsterrenhotels en luxeresorts vloog de oplichtster tegen de lamp. Ze heeft drie jaar in de cel gezeten, is weer op vrije voeten en heeft nergens spijt van: ‘Het zou wel erg dom van mij zijn als ik plots zonder geld zou zitten.’
Anna Sorokin ziet er onschuldig uit: babyface, blosje op de bolle wangen, af en toe gegiechel. Ze tuit haar lippen en schudt met haar haar als de fotograaf afdrukt. Ze komt net uit de gevangenis en is in haar element: ze wordt omringd door drukdoende assistenten en is van top tot teen in haute couture gekleed – en het heeft haar geen cent gekost. Plots verdwijnt ze, terug naar de make-upstoel voor een gratis knipbeurt. ‘Dieven blijven dieven,’ schimpt de styliste later. Ze heeft haar garderobe zorgvuldig geïnventariseerd vóór Sorokin binnenkwam.
Anna Sorokin zou er niet van onder de indruk geweest zijn als ze had geweten dat iedereen op de fotoshoot voor dit interview beducht was voor haar lange vingers. ‘Ik ga voor het grote werk. Ik wil me niet bukken voor wat kleingeld,’ zei ze me eerder.
Vier jaar lang kon ze de high society van New York een rad voor de ogen draaien: haar levensverhaal is één van de parabels van het Instagram-tijdperk. Ze kwam in 2013 vanuit Europa in Manhattan aan onder de naam Anna Delvey, en ontpopte zich tot een Gatsby-achtige figuur: een mysterieuze Duitse erfgename van een fortuin van 60 miljoen euro die fooien van 100 euro gaf, en foto’s van zichzelf postte waarin ze haar leven in de beau monde showde. Ze had ambitieuze plannen om een privéclub voor kunstliefhebbers te openen en het befaamde Soho House naar de kroon te steken. In werkelijkheid is ze de dochter van een Russische voormalige vrachtwagenchauffeur, en schreef ze ongedekte cheques uit. Ze logeerde in vijfsterrenhotels zonder te betalen en spendeerde het geld van anderen aan handtassen, schoenen, jurken, champagnediners, personal trainers, snoepreisjes en valse wimpers van 400 euro.
Sommige jetsetters roken wel onraad: Anna’s haar was te vaal voor een rijkeluisdochter, en het was verdacht hoe ze soms ergens binnenwaaide en alles cash betaalde. In 2013 had ze zelfs een tijdje gelogeerd in het hoofdkwartier van die andere beruchte Instagram-oplichter, Billy McFarland. Hij was het brein achter het rampzalige Fyre Festival in 2017, dat in complete chaos eindigde: vipgasten moesten in noodtenten opgevangen worden, en McFarland belandde in de gevangenis op beschuldiging van miljoenenfraude.
Anna Sorokins eigen sprookje spatte uiteen toen ze in datzelfde jaar werd gearresteerd omdat ze voor duizenden dollars aan rekeningen niet had betaald in twee chique hotels in New York en een restaurant. Ze werd opgesloten op Rikers Island, de beruchte stadsgevangenis die eerder al Harvey Weinstein, de rapper Tupac Shakur en Mark Chapman, de moordenaar van John Lennon, mocht huisvesten.
Tijdens haar proces in 2019 kwamen nog meer misdaden aan het licht. Ze had de City National Bank ervan kunnen overtuigen om haar 100.000 dollar te lenen – ‘wisselgeld’ dat de erfgename enkele dagen later zou terugbetalen, maar dat ze in geen tijd uitgaf aan kleren en schoonheidsbehandelingen. Ze had bankformulieren vervalst en een valse financieel adviseur in het leven geroepen om een lening van 22 miljoen dollar te kunnen krijgen voor de Anna Delvey Foundation, de privéclub die ze wilde onderbrengen in een pand aan Park Avenue South. Ze had vrienden, hotels en banken opgelicht voor een bedrag van 275.000 dollar, maar volgens de aanklagers lag het werkelijke bedrag veel hoger.
Sorokin werd schuldig bevonden aan acht klachten, en kreeg vier jaar cel. De dag na haar veroordeling zei ze tegen een verslaggever van The New York Times: ‘Ik zou tegen jou en tegen om het even wie liegen, zelfs tegen mezelf, als ik zou zeggen dat ik ergens spijt van heb. Ik heb er wel spijt van hoe ik sommige zaken heb aangepakt.’
In oktober vorig jaar klonk ze helemaal anders tegen de commissie die over haar vrijlating moest oordelen. ‘Ik wil zeggen dat ik erg beschaamd ben en erg veel spijt heb over alles wat ik heb gedaan,’ zei ze volgens een verslag dat de New York Post kon inkijken. Ze werd in februari onder voorwaarden vrijgelaten wegens goed gedrag, nadat ze meer dan drie jaar in de gevangenis had gezeten.
FRANK SINATRA
Enkele dagen later is ze bereid mij te ontmoeten in het kantoor van haar advocaat, Todd Spodek, in Manhattan. Ik laat haar ophalen aan het luxueuze The NoMad Hotel, waar ze haar intrek heeft genomen. Nu wordt de hotelrekening vooraf vereffend door één van haar advocaten, die ze betaalt met het geld dat ze van Netflix heeft gekregen voor de op stapel staande tv-serie over haar – alles samen 320.000 dollar, waarvan het meeste al is uitgegeven om de banken die ze heeft getild terug te betalen, en voorts nog aan boetes en advocatenkosten.
Anna Sorokin komt binnengewalst, ze draagt een zonnebril van Celine, een zwarte bontjas om de schouders, en een handtas van Rick Owens. Ze laat zich op de sofa vallen en zegt dat ze stress heeft. Ze verzet zich tegen de uitlevering aan Duitsland nu haar visum vervallen blijkt te zijn, er is een beroepsprocedure tegen haar veroordeling op til, en ze moet zich aan de bepalingen van haar voorwaardelijke invrijheidstelling houden. Ze mag haar woning niet verlaten tussen 9 uur ’s avonds en 7 uur ’s ochtends, ze mag geen lid zijn van een vereniging, geen drugs gebruiken en geen wapens bezitten.
ANNA SOROKIN «Ik kan ook geen bankrekening openen, tenzij ik daar de uitdrukkelijke toestemming voor krijg, maar daar nemen ze alle tijd voor.»
Todd Spodek had voor de rechtbank geargumenteerd dat er ‘iets van Anna in ieder van ons zit’. Hij vergeleek zijn cliënte met Frank Sinatra en citeerde een regel uit de evergreen ‘New York, New York’: ‘If I can make it there, I’ll make it anywhere’.
SOROKIN «Ik ken niet zoveel mensen die op mij lijken. Ik kan erg goed met stress om, geen idee hoe dat komt. Ik ben altijd zo geweest. Mensen die door het lint gaan en drama verkopen voor het minste, vervelen me. Ik probeer vooral zoveel mogelijk uit hun buurt te blijven.»
‘Ik denk dat dat een onderdeel van haar talent om te bedriegen is,’ zegt Spodek me achteraf. Voeg daar haar exotische charme, haar lef en haar intelligentie aan toe, en stilaan wordt duidelijk hoe de elite van Manhattan zich zo makkelijk in de luren liet leggen.
In 2015 raakte ze bijvoorbeeld bevriend met Gabriel Calatrava, de zoon van de gerenommeerde architect Santiago Calatrava, en ze kon hem overtuigen om haar privéclub te ontwerpen, waarvan ze de verbouwing en inrichting op 40 miljoen dollar had geschat. Ze besprak het project ook met hoteleigenaar André Balazs, die onder meer het Chiltner Firehouse in Londen en Chateau Marmont in Los Angeles tot zijn patrimonium mag rekenen.
SOROKIN «Het project werd almaar groter en groter. Het maakte me zó gelukkig. Ik kon nooit gewoon thuiszitten en iemands vriendin of echtgenote zijn.»
– Had je het gevoel dat je de controle over je plan gaandeweg was kwijtgeraakt?
SOROKIN «Ja, absoluut. Ik zou zelf nooit gestopt zijn. Ze moesten me wel opsluiten, het was de enige manier om me te doen ophouden.
»Maar goed, inmiddels heb ik door dat niemand op dit moment behoefte heeft aan nog een club. Ik heb een groter doel nodig, grotere dingen om aan te werken dan me te focussen op een stelletje mensen dat zich samen bedrinkt.»
HET ECHTE LEVEN
Anna Sorokins dromen zijn altijd groter geweest dan haar horizonten. Toen ze 15 was, verhuisde haar gezin van Domodedovo, een voorstad van Moskou, naar Eschweiler, een dorpje in het westen van Duitsland dat ze als kleingeestig en saai omschrijft.
SOROKIN «Ik keek naar die mensen en ik dacht bij mezelf: no way dat mijn leven er zo zal uitzien.»
Als tiener was ze dol op mode: ze verzamelde nummers van Vogue en deed niets liever dan haar dertien jaar jongere broertje piekfijn uitdossen. Ze behoorde tot ‘het gemene meisjeskliekje’ op school, vertelt ze trots. Toen ze afgestudeerd was, won ze een studiebeurs voor het gereputeerde Central Saint Martins College of Arts and Design in Londen, maar ze wilde ‘van het echte leven proeven’, treuzelde een jaar lang en is uiteindelijk niet gegaan. In plaats daarvan belandde ze in Parijs, waar ze stage liep op de redactie van het übertrendy magazine Purple. Daar doopte ze zichzelf om tot Anna Delvey.
– Waar had je die naam vandaan?
SOROKIN «Geen idee. Die kwam plots in me op en hij bleef hangen. Er stak geen groot plan achter.»
Ze begon tegen de rijken der aarde aan te schurken, en het aantal volgers van haar Instagram-account schoot omhoog. Maar Parijs was te saai voor haar.
SOROKIN «Alles gaat daar om zes uur ’s avonds dicht. Je kunt niet tegen iemand zeggen: ‘Je krijgt een half miljoen pond van mij, maar dan moet je nu wel iets doen.’ Het was altijd van: ‘Nee, sorry, nu moet ik naar huis, naar mijn gezin.’»
Ze hunkerde naar de drukte en bedrijvigheid van New York. In 2013 kon ze blijkbaar nergens anders terecht dan op het hoofdkwartier van Billy McFarlands schimmige creditcardbedrijfje Magnises in SoHo, dat millennials 250 dollar per jaar vroeg voor uitnodigingen voor exclusieve events.
SOROKIN «Ik ontmoette McFarland voortdurend op feestjes, en hij was onder de indruk van mijn contacten bij Purple.»
– Je zou vier maanden bij hem gewoond hebben zonder huur te betalen.
SOROKIN «Nee, dat klopt niet. Het was niet meer dan een paar weken, en ik heb amper met die kerel gesproken: ik probeer praatjesmakers zoveel mogelijk te vermijden. Hij is zoals zo’n knul van Wall Street, en hij is jonger dan ik, dus hij paste niet echt in mijn wereld.»
– Zou je een project met hem beginnen als hij in 2023 vrijkomt?
SOROKIN (schudt het hoofd) «Nee, in geen geval.»
Ze drong binnen in het blitse, kunstminnende milieu van Manhattan, maar bleef erg vaag als haar familiale achtergrond ter sprake kwam. Het gerucht ging dat haar vader een oliemagnaat zou zijn, of een diplomaat, of iemand die fortuin had gemaakt met zonnepanelen. Haar ouders wonen nog altijd in Duitsland, ze runnen er een bedrijfje in airco’s en verwarmingsinstallaties.
– Je stond bekend als ‘de neperfgename’.
SOROKIN «Vreselijk! Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik zo overkwam. Er zijn trouwens zoveel rijke mensen in New York, wie kan het wat schelen? Ik heb nooit gedacht dat ik indruk kon maken met geld. Niet hier. Misschien wel thuis, in Eschweiler.»
– In 2019 vertelde je aan The New York Times dat geld nooit je drijfveer is geweest.
SOROKIN «Ik was hongerig naar macht. En roem? Ik wilde vooral niet beroemd worden via één of ander seksschandaal. Dat zou roem van het verkeerde soort geweest zijn. Ik vermoed dat ik aandacht wilde, maar om de juiste redenen.»
– Een beroemde oplichtster worden, dat kon wel?
SOROKIN «Het had in elk geval erger gekund.»
Voor haar 87.000 volgers op Instagram speelt ze met haar reputatie: zo vergelijkt ze zich met ‘beroemde criminelen’ als Harvey Weinstein en Bill Cosby. Maar in interviews vermijdt ze elke verwijzing naar haar criminele praktijken.
SOROKIN «Ik had nooit gedacht dat iedereen er zo boos om zou zijn. Ik wist wel dat ik hard van stapel liep, maar ik was ervan overtuigd dat ik niets verkeerds deed. Het was allemaal nogal onorthodox, ja, maar ik dacht nooit: hiervoor zal ik ooit naar de gevangenis moeten.»
– Waar diende die lening van 22 miljoen dollar voor die je wilde afsluiten?
SOROKIN «Dat geld was voor het bedrijf dat het gebouw aan Park Avenue South in eigendom heeft. Daarom ook dacht ik dat niemand me ergens van zou beschuldigen, want het is te gek om te veronderstellen… Iedereen weet toch dat dat geld toch maar op die rekeningen staat te staan. Dat iemand ook maar zou durven te denken… of me zou willen beschuldigen van zoiets is… Bah!»
Anna Sorokin geloofde echt dat ze de Anna Delvey Foundation van de grond zou krijgen, zegt haar advocaat.
TODD SPODEK «Of ze daarna iedereen terugbetaald zou hebben of niet, dat kan ik niet zeggen. Het lijkt weinig waarschijnlijk, maar niet onmogelijk.»
FEESTJE VAN BUFFETT
Wat wel vaststaat, is dat ze zich uitgebreid liet verwennen in hotels als 11 Howard en Beekman – die kwamen er uiteindelijk achter dat de creditcards niet gedekt waren en gooiden haar eruit. Een gefortuneerde kennis schoot de kosten voor een trip naar de Biënnale van Venetië voor, die ze nooit terugbetaalde. In 2017 kreeg ze een verhuurbedrijf van privéjets zover dat ze haar en haar vrienden naar de jaarlijkse aandeelhoudersvergadering van superbelegger Warren Buffett in Nebraska vlogen – kostprijs: 35.000 dollar. Daar raakten ze binnen op het vipdiner van de miljardair.
SOROKIN (grinnikt) «We hebben daar veel lol getrapt, we hadden de tijd van ons leven.»
Voor de organisatie van een verjaardagsdiner in het restaurant Sadelle’s huurde ze een pr-bedrijfje in. Na het feestje ging ze ervandoor zonder te betalen. Maar haar 30ste verjaardag moest ze in januari achter de tralies vieren, in mineur.
SOROKIN «Mijn vrienden hebben een veggieburger voor me gebakken en we hebben samen naar ‘Straight Outta Compton’ gekeken, de film over de gangstarappers van NWA.»
Het was een vriendin van haar die in mei 2017 haar ondergang voorbereidde. Sorokin had Rachel DeLoache Williams, fotoredactrice bij Vanity Fair, uitgenodigd voor een trip naar Marokko. Die kostte normaal gezien 7.000 dollar per nacht, maar alle onkosten werden vergoed, beweerde ze. Dat draaide anders uit: haar vriendin bleef achter met een rekening van 62.000 dollar. Sorokin putte zich later uit in excuses en beloofde alles terug te betalen, maar daar is nooit iets van in huis gekomen.
– Voel je je daar niet schuldig over?
SOROKIN «Helemaal niet. Ik ben wettelijk gezien ook niet verplicht dat geld terug te betalen. En als zij meent dat ik haar dat nog verschuldigd ben, zal ze me wel weten te vinden, hè.»
– Ze heeft een boek over haar wedervaren met jou geschreven, ‘My Friend Anna’, en daarin omschrijft ze jou als een sociopaat.
SOROKIN (haalt de schouders op) «Ik weet waar dat vandaan komt. Ik zie het eigenlijk als een compliment, want Mark Zuckerberg, Elon Musk en Steve Jobs worden ook sociopaten genoemd. Dus als ze het op die manier bedoelt, heb ik daar geen enkel probleem mee.»
– Toen je Rachel Williams achterliet, nam je je intrek in Kasbah Tamadot, het hotel van Richard Branson in de buurt van Marrakesh.
SOROKIN «Ik herinner me nog goed dat ik hem daar heb gezien. Hij speelde schaak en was daar met zijn moeder, maar we hebben geen contact gehad.»
– Ook daar zou je een onbetaalde rekening achtergelaten hebben, één van 20.000 dollar. Kun je je herinneren dat je hebt afgerekend?
SOROKIN «Nee, dat niet, maar je moet weten dat ik een erg slecht geheugen heb. Om eerlijk met jou te zijn: ik denk niet dat ik daar de rekening heb betaald, want het zou chronologisch gezien niet kloppen: ik moest Rachel nog geld, hè.»
Het was één van haar laatste wapenfeiten. In juli 2017 werd ze een eerste keer gearresteerd, nadat ze rekeningen van duizenden dollars bij de hotels Beekman en W New York niet had betaald, evenmin als een lunch van 200 dollar in het Le Parker Meridien-hotel. Ze werd vrijgelaten, maar vluchtte meteen naar Californië, waar ze zich schuilhield in Passages, een ontwenningskliniek waar cliënten 60.000 dollar per maand betalen (‘een voorproefje van mijn leven in de gevangenis’).
Daarop werkte Rachel Williams met de politie samen om Anna Sorokin in de val te lokken. Ze liet haar weten dat ze toevallig onderweg was naar Los Angeles voor een fotoshoot, sprak af om te gaan lunchen, en zond de politie in haar plaats. Sorokin werd gearresteerd en overgebracht naar Rikers Island. Daar heeft ze 21 maanden vastgezeten – het gaat er daar zo brutaal aan toe dat de gevangenis de bijnaam Torture Island of Foltereiland kreeg.
– Hoe was het daar?
SOROKIN «Net de jungle. De andere gedetineerden testen je om te zien hoe dom je bent en hoe ver je durft te gaan. Je moet een paar knettergekke dingen doen om hen te tonen waartoe je in staat bent, en daarna kun je op je reputatie teren. En hoe meer je met de cipiers discussieert, hoe gemener ze zijn. Ze geilen op macht.»
– Je kreeg ook een regime van eenzame opsluiting. Waarom?
SOROKIN (mompelt) «Mja, zie je... Ze noemden me daar ‘de prinses’, maar ik heb er méér drugs gezien dan op om het even welke party in New York. Sommige vrouwen verdienen goed hun boterham door in hun lichaamsholten drugs naar binnen te smokkelen.»
– Tussen wie zat je daar zoal?
SOROKIN «Vrouwen van allerlei slag. Babymoordenaressen ook – die staan helemaal onderaan in de pikorde. Maar veel vrouwen zitten opgesloten omdat ze opdraaiden voor de misdaden van hun vriendjes.»
VIJFTIG BEHA’S
– Dat doet me denken aan Ghislaine Maxwell: zij zit nu in een New Yorkse cel op verdenking van vrouwenhandel voor haar ex-vriend Jeffrey Epstein, die die vrouwen seksueel heeft misbruikt. Hij werd in augustus 2019 dood teruggevonden in zijn cel.
SOROKIN «Volgens mij moet zij boeten omdat ze Epstein niet hebben kunnen veroordelen. Het zou haar vast anders zijn vergaan als hij nog had geleefd.»
– Haar proces wordt een nog groter mediacircus dan dat van jou in april 2019. Ik heb het van nabij gevolgd: jouw ouders zijn geen enkele keer komen opdagen.
SOROKIN «Ik denk dat ik ze wel graag in de buurt had gehad, maar eigenlijk heb ik nooit op hen kunnen terugvallen. Onze relatie is nu wel veel verbeterd. Ze helpen me met van alles en nog wat. Ik schrijf nu zelfs een stukje voor mijn website over hoe ik mijn vader zo ver heb gekregen dat hij eens vijftig beha’s voor me kocht. Die kwamen me wel van pas in de gevangenis.»
– Wanneer heb je je ouders voor het laatst gezien?
SOROKIN «In februari 2017. Ik denk niet dat ze iemand kennen die al eens is gearresteerd. Ik heb me verontschuldigd voor de stress die ik hun aandoe.»
– En je slachtoffers?
SOROKIN «Ik zou niet weten wie ik nog iets verschuldigd ben.»
– Heb je nergens spijt van?
SOROKIN «Wat ik heb gedaan, leek me op dat moment juist, en nu blijkt het dat duidelijk niet geweest te zijn. Ik moet er nu de gevolgen van dragen. Wat kan ik anders doen?»
– Je broer kwam onder vuur te liggen op school nadat jouw verhaal de stratosfeer was ingeschoten.
SOROKIN «Het was nooit mijn bedoeling om hem zoiets aan te doen, maar ik denk dat dat onvermijdelijk is als iemand van je familie een crimineel blijkt te zijn (lachje).»
– Wat heb je in de gevangenis geleerd? Heb je er berouw gekregen? Kunnen nadenken over eerlijkheid?
SOROKIN «Haha, nee, ik moest vooral snel uitzoeken hoe ik me daar kon handhaven, en hoe ik zonder een smartphone kon overleven. De ruilhandel was een intellectuele uitdaging: hoe kon ik aan de spullen raken die ik wilde hebben zonder iets in ruil te moeten geven?
»Ik heb er ook geleerd hoe ik mensen beter kan lezen, dat in elk geval. Je leert er te achterhalen wat de motieven van anderen zijn.»
– Na Rikers Island verhuisde je naar Albion Correctional Facility, een vrouwengevangenis in de staat New York, waar je nog eens twintig maanden opgesloten zat.
SOROKIN «Ik vond het interessant om te zien hoe het personeel bereid was van alles te doen voor mij zonder dat het er iets voor in ruil wilde. En fans stuurden me kaviaar op, chocolaatjes en panty’s. Misschien wilden ze die wel van mij cadeau (lacht).»
– Er waren berichten dat je achter de tralies de liefde van je leven gevonden zou hebben.
SOROKIN «Ik heb wel een paar relatieachtige ervaringen met andere vrouwen gehad.»
– Seksuele relaties?
SOROKIN (lacht) «Geen commentaar.»
Haar tijd in de gevangenis heeft haar wel doen inzien dat ze ooit een gezinnetje wil. Als jonge twintiger heeft ze twee jaar lang de wereld rondgereisd met haar vriend Hunter Lee Soik, een Californiër van Koreaanse afkomst. Een zelfverklaarde futurist die volgens The New Yorker in 2013 droomde van een archiveringsapp, Shadow. Dat project is nooit van de grond gekomen.
– Heb je nu een vriend?
SOROKIN «Nee, maar er is wel genoeg interesse van mannen. Ze benaderen me vooral op sociale media. Ik werk nu aan een vragenlijst voor toekomstige vriendjes: ‘Ben je een journalist? Ben je een veroordeelde crimineel? Hoeveel van mijn tijd heb je nodig?’ (lacht)
»Mijn ideale partner heeft een eigen zaak en een krachtige persoonlijkheid. Ik zou graag iemand ontmoeten die me met mijn bullshit durft te confronteren. Hij kan maar beter niet snel onder de indruk zijn.»
– Maar eerst moet je een woning in New York vinden. De commissie voor voorwaardelijke invrijheidstelling vindt het maar niks dat je nog steeds in The NoMad logeert.
SOROKIN «Tja, als je wilt dat er iets voor je wordt gedaan, is er in zo’n hotel altijd iemand beschikbaar.»
– De kans is wel erg groot dat je het land wordt uitgezet en terug naar Europa moet.
SOROKIN «Dan trek ik naar Londen. Ik ben dol op shoppen, en ik vind de kunstscene er fantastisch. Ik heb daar vrienden, het komt wel voor elkaar.»
Vlak voor ze werd vrijgelaten, had ze via de gevangenistelefoon uitgebreid geshopt bij Net-A-Porter: in haar mandje lagen onder meer een zonnebril van Celine, een hoodie van Balenciaga van 720 dollar, en sneakers van Alexander McQueen en Nike.
– Waar kwam dat geld vandaan?
SOROKIN «Ik heb nog wat geld over van Netflix, en ik heb een aantal projecten in de steigers staan waar nog niet zoveel publiciteit rond is gemaakt.»
Later dit jaar lanceert Netflix de miniserie ‘Inventing Anna’, met in de hoofdrol Julia Garner, die vooral bekend is van de misdaadserie ‘Ozark’. Er zit ook een HBO-drama in de pijplijn, en ze schrijft een boek over haar leven in de gevangenis.
SOROKIN «Hopelijk wil iemand de rechten daarvan kopen en er ook een serie van maken. Want het laatste wat ik wil, is voor anderen werken. Ik heb er geen probleem mee om mijn mening aan te passen, maar ik wil geen verantwoording afleggen aan iemand anders.»
– Heb je nog plannen?
SOROKIN «Ik wil me inzetten voor de hervorming van de Amerikaanse justitie. Daarvoor zou ik graag samenwerken met Kim Kardashian, die nu al ijvert voor een hervorming van het gevangeniswezen. Zij wil doorgronden hoe het gerechtelijke apparaat werkt door voor advocaat te studeren – mijn manier was door naar de gevangenis te gaan.»
Anna Sorokin wordt overal gevolgd door een cameraman voor haar videoblog Anna Delvey TV. Een realityserie bij een grote tv-zender zit er voorlopig niet in, want ze wil daar alleen aan meedoen als ze zelf de controle kan behouden. En ze blijft erbij dat ze meer wil dan luxe uitstralen en chic dineren, al vertelt haar Instagram-account iets anders.
SOROKIN «Het is zo makkelijk om je te laten meeslepen, in hotels te wonen, je te laten verwennen met roomservice, en de rest van de dag te shoppen. Maar ik wil niet dat mijn leven er zo uitziet.»
– Maar mogelijk raakt je geld op een dag op en moet je terug naar je ouders in Duitsland.
SOROKIN (vol afschuw) «Als je zou weten waar ik nu zoal mee bezig ben, zou het wel erg dom van mij zijn als ik plots zonder geld zat.»
We ronden het interview af en pakken onze spullen. Ondertussen vertelt Sorokin over enkele vrouwen die ze in de gevangenis heeft ontmoet. De ene heeft haar vriend doodgestoken nadat hij naaktfoto’s van haar online had gezet, een andere had huurmoordenaars ingeschakeld om haar vriend in brand te steken, en een meisje had bij een overval ongewild een bejaarde dame gedood voor 20 dollar.
SOROKIN «Je zou denken dat het een freakshow is, daar in de gevangenis. Maar het angstaanjagendste is dat ze allemaal heel normale mensen zijn.»
Oorspronkelijk verschenen maart 2021 © The Sunday Times
Bekijk de trailer van ‘Inventing Anna’:
