'Mij overkomt het niet' op Eén: 'Je kunt élk accident vermijden, maar dan mag je niet meer buitenkomen'

Hun kind was dood, maar niet verdronken: voor de ouders van ­Sebastiaan vormde dat feit, een voor buitenstaanders ogenschijnlijk verwaarloosbaar detail gezien de uitkomst, al twee jaar een kleine poel van troost.

Het betekende dat hun zoon niet spartelend verdwenen was in het Meer van Bütgenbach: geen doodsstrijd, maar een geruisloos wegglijden op wat een mooie zomerdag had moeten zijn voor de scoutsgroep waarmee de jongen op kamp was in de Oostkantons. Hydrocutie, zo wist Alain ­Remue van de Cel Vermiste Personen: een warm lichaam dat het simpelweg liet afweten in water dat in vergelijking aanvoelde als ijs.

De scoutsleiders die die zomerdag over Sebastiaan waakten, ontvingen Fatma Taspinar in hun scoutslokaal. Ze staken elk in uniform, totem op de borst gestikt. Scout ben je nu eenmaal voor het leven, wil het adagium, ook als de openbare omroep toevallig voor de deur staat om het te hebben over die ene dag die mogelijk de ergste in je leven was. Ze overliepen de gebeurtenissen van toen opvallend nuchter. Naast de horrortackels des levens, gaat ‘Mij overkomt het niet’ nochtans net zo vaak over het verpletterende schuldgevoel dat een mens kan overhouden aan de kennis dat hij of zij aangever was van iemands noodlot, maar dat aspect werd nu grotendeels achterwege gelaten. Dat er naast een meer ook een buitensporige hoeveelheid pech was betrokken bij de dood van Sebastiaan was duidelijk. ‘Hadden de scouts dit kunnen voorzien?’ probeerde Taspinar toch nog op die toon die ze het vorige seizoen al onder de knie had, het midden tussen somber begrip en afstandelijk lijkbidden. Ze vroeg het meer voor de vorm dan wat anders, haar programma draait nu eenmaal om het onvermogen je voor te bereiden op het onvoorziene, maar Alain Remue gaf haar waar ze naar hengelde: ‘Je kunt élk accident vermijden, maar dan mag je niet meer buitenkomen. En dan nog mag er geen vlieger op je huis vallen.'

Het telefoontje dat er iets loos was, had de ouders van Sebastiaan bereikt tijdens hun vakantie in Spanje. Het moment werd vereeuwigd door de vader, die tijdens het afdrukken nog meende weinig meer dan een mooi tafereel vast te leggen van zijn bellende vrouw. Die foto kreeg je te zien, en door die macabere timing hield dat ene beeld eindeloos meer betekenis in zich dan de flou geschoten reconstructies die in ‘Mij overkomt het niet’ nog altijd af en toe het vertelde proberen te verbeelden. Ze komen nooit helemaal lullig over, nochtans een open val bij zulke stukjes, maar hun nut is nog altijd niet bewezen: wie zich van nature niet mentaal op de achterbank neergepoot voelde bij het verhaal van de moeder, hoe tijdens de autorit naar huis de stilte met elke kilometer steviger greep kreeg op de inzittenden, zal ook niet geholpen worden door zo’n toneeltje.

Toen de ouders uiteindelijk thuis het ondenkbare meegedeeld kregen, wilden ze meteen de scoutsleiding bezoeken. De aanblik van het stel verslagen jongens haalde het bij de vrouw ogenblikkelijk van wat voor opborrelend verwijt dan ook, zei ze. Ook moeder blijf je naar verluidt voor het leven. De dood van hun zoon had haar en haar man dichter bij elkaar gebracht, vertelde ze: ze hadden elkaar op een andere manier leren kennen. Sebastiaans vader schreef nu geregeld z’n gevoelens en gedachten op in een boekje – hij las voor de camera iets voor over een nachtmerrie die de nacht overleefd had, maar ook iets over een heldere ster.

‘Weest paraat,’ stond er te lezen op de vlag in het scoutslokaal. Begin er maar aan.