'Mij overkomt het niet': zes pechvogels op de radar van Fatma Taspinar

Soms neemt het leven een onaangekondigde bocht. Bij de meest onfortuinlijken onder ons vallen er bij het nemen van die bocht zelfs dodelijke slachtoffers. Fatma Taspinar praat in de Eén-reeks ‘Mij overkomt het niet’ met zes pechvogels: op de één of andere manier zijn ze verantwoordelijk voor een ongeluk.

Bij de één is dat een dodelijke aanrijding met een fietser, bij de ander een arbeidsongeval tijdens het leggen van zonnepanelen, waarbij een piepjonge stagiair door het dak stortte.

Lees ook ons dossier 'Doodrijders'

HUMO Het moet niet eenvoudig zijn geweest om getuigen te vinden. Wat heeft zo’n veroorzaker erbij te winnen om zijn ergste nachtmerrie aan heel tv-kijkend Vlaanderen te vertellen?

Fatma Taspinar «Ik ben er zelf van geschrokken hoe moeilijk het was om zulke mensen te vinden. Voor sommigen lag het ongeval nog te vers in het geheugen, anderen hadden het net verwerkt. Er hebben er ook veel afgehaakt. Ik denk dan met name aan één meisje, dat heel lang heeft getwijfeld. Ze had een verkeersongeluk veroorzaakt, waarin haar tweelingzus het leven had gelaten. ‘Ik weet dat de kijkers zullen zeggen dat ik er niks aan kon doen,’ zei ze, ‘maar ik verdien hun begrip niet.’ Het is háár kruis en dat wil ze dragen. Uiteindelijk heb ik haar gezegd: ‘Als je er zo over denkt, dan zou ik het niet doen.’

»Bij de zes die we uiteindelijk hebben geïnterviewd, zit een jonge moeder, wier dochtertje in een vijver is verdronken, terwijl ze een paar minuten met de buurvrouw stond te praten. Voor haar was het duidelijk waarom ze wilde meewerken: ze wil mensen waarschuwen dat een vijver en kleine kinderen een levensgevaarlijke combinatie is. Voor haar was het ook therapeutisch. ‘Nu heb ik het toch eens kunnen vertellen,’ zei ze.»

Humo De zes verhalen verschillen erg. Voelt de één zich schuldiger dan de ander?

Taspinar «Wat een groot verschil maakt, is hoe de nabestaanden ermee omgaan. In het verhaal van het arbeidsongeval hebben de ouders van de gestorven jongen zijn baas toch gevraagd om zonnepanelen op hun dak te leggen, ook al heeft de rechter die man schuldig bevonden. Het leek hen een gepast laatste eerbetoon aan hun zoon: ‘Zo zou hij het hebben gewild.’ Dat vond ik wel mooi.

»Ik merkte ook dat elke veroorzaker met een gevoel van boetedoening zit. Guido, die een voetganger heeft aangereden op een zebrapad, heeft achteraf een vereniging voor lotgenoten opgericht. Zo probeert hij zin te geven aan wat er is gebeurd. De vrachtwagenchauffeur die een fietser heeft doodgereden, is zijn rijbewijs nooit meer gaan ophalen. Dat is zijn manier om ervoor te zorgen dat hij nooit meer zoiets kan meemaken: ‘Want een tweede keer overleef ik niet.’

»Elke getuige die ik sprak, heeft na het ongeval te maken gekregen met negatieve reacties. Zelfs die jonge moeder kreeg te horen dat ze maar niet had moeten staan praten met de buurvrouw. Het is een menselijke reflex, zo bouwen we een afstand in tussen ons en die vreselijke gebeurtenis: ‘Als ik dat niet doe, dan overkomt het me niet.’ Ik hoop dat de kijkers er na ons programma anders over denken: ‘Het zou mij net zo goed kunnen overkomen.’»