70-plussers op de arbeidsmarkt
‘Mijn dochter dacht dat het vreemd zou zijn om als 78-jarige voor de klas te staan. Maar ze heeft zich gelukkig vergist’
Steeds vaker gaan 70-plussers na hun pensioen weer aan de slag, zo blijkt uit cijfers van de FOD Financiën. De afgelopen jaren ging het om ruim 50.000 werknemers. Drie senioren over waarom ze niet berusten in hun pensioen. ‘De huurprijs voor ons huisje in Kreta is flink opgeslagen.’
Walter Van Linden (72) is koerier van maaltijdboxen bij Foodbag
WALTER VAN LINDEN «Na mijn pensioen heb ik een jaar of twee niks gedaan. Of ja, niks... Ik heb wel veel gereisd en veel genoten natuurlijk, maar ik heb ook altijd graag gewerkt.»
Binnen verschillende commerciële functies had hij vroeger veel verantwoordelijkheid en werkte hij lange dagen, soms met besprekingen tot ’s avonds laat.
VAN LINDEN «Dat hoeft voor mij allemaal niet meer. Maar ik wil graag nog wel iets doen.»
Vlak voor de pandemie uitbrak, hoorde Van Linden dat het Gentse maaltijdboxenbedrijf Foodbag koeriers zocht.
VAN LINDEN «Van één dag per week is het snel gegroeid naar twee dagen. Tijdens de coronacrisis zat iedereen plots thuis en was het alle hens aan dek om maaltijdboxen geleverd te krijgen. Nu werk ik zo’n drie à vier dagen per week, dat is voor mij een goede balans. ‘Je moet ook nog een beetje op pensioen zijn’, zegt mijn vrouw soms.
»Ik beschouw mezelf niet als chauffeur, maar als ambassadeur van Foodbag. Eigenlijk zijn wij het enige fysieke contactpunt met de klanten, en daar geniet ik wel van. Ik vraag hoe het met hen gaat, sluit de voordeur achter hen als ze die grote doos naar binnen zeulen, soms al eens met een lach en een grapje. Als het mooi weer is, zeg ik bijvoorbeeld: ‘De zon staat in de aanbieding, je krijgt ze er gratis bij.’»
Voor Van Linden speelt het financiële plaatje mee in de overweging om terug aan de slag te gaan.
VAN LINDEN «Niet dat ik te klagen heb over mijn pensioen, maar riant is het niet. Wat ik nu elke maand bijverdien, is best welkom. En bij een flexi-job is je brutoloon ook je nettoloon, dat is toch een groot verschil.
»Die zakcent laat ons vooral toe om onze levensstandaard te behouden. Een keertje extra op restaurant gaan, de vakantie met een paar dagen verlengen. Elk jaar zoeken we de zon op in Kreta, en daar merk je het ook al: de prijs voor het huisje dat we altijd huren is flink opgeslagen.»
Ronald De Smet (73) is conciërge in het Plopsa Hotel in De Panne
RONALD DE SMET «Het idee dat ik op een dag misschien niet meer meekan, vind ik echt verschrikkelijk»
Op vrije dagen staat hij vroeg op, doorploetert alle internationale media, fietst 50 of 60 kilometer met zijn koersfiets en speelt mobiele brigade voor de vele kustbewoners die niet meer goed te been zijn.
DE SMET «Dan zie ik hoe ze worstelen met de overstap van analoog naar digitaal, dat prikkelt me om zelf up-to-date te blijven.»
Met die instelling kwam hij vorig jaar bij het uitzendbureau Nestor terecht – zoals de naam doet vermoeden gespecialiseerd in de tewerkstelling van senioren.
DE SMET «Door bij te klussen wilde ik ook in contact blijven met jongere mensen.»
Het uitzendbureau vond een stek op 2 kilometer van zijn voordeur die daar zich (toevallig) uitstekend toe leent: het Plopsa Hotel in De Panne. Hij is er de nachtraaf van dienst, technisch gezien ‘conciërge’.
DE SMET «Om 23 uur begin ik, wanneer de kinderen al lang gaan slapen zijn. Toch is mijn takenpakket erg divers. Ik doe mijn ronde in het hotel en het park, steek de toegangskaarten voor de gezinnen al klaar in envelopjes of help ’s ochtends de keukenploeg het buffet klaar te zetten. Of ze nooit eens raar opkijken van mijn leeftijd? Helemaal niet, ik zie er dan ook geen 73 uit (lacht).»
Hij haalt er hoorbaar veel trots uit, al leeft hij pas helemaal op als hij over zijn beroep praat.
DE SMET «Ik was lijnpiloot, veertig jaar lang heb ik zo de hele wereld rondgevlogen. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat ik opnieuw in België zou belanden.
»Het liefst wilde ik piloot blijven voor de rest van mijn leven, maar dat is medisch gezien niet toegelaten. Al heb ik nog geluk gehad. Net toen ik 60 zou worden en mijn gedwongen pensioen naderde, is de limietleeftijd opgetrokken tot 65 jaar. Sommigen jammerden, maar ik sprong een gat in de lucht.»
Philippe Requin (78) geeft les in het Sint-Franciscuscollege in Heusden-Zolder
PHILIPPE REQUIN «Ik ben altijd een gelukkige leerkracht geweest.»
Toch was het in november alweer vijfentwintig jaar geleden dat hij voor de klas stond. Na een loopbaan als leerkracht Frans bereidde hij als directeur de fusie van het Sint-Franciscuscollege voor en ging hij nadien op brugpensioen.
REQUIN «Veraf is het nooit geweest. Ik woon op 200 meter van ‘mijn’ school.»
Zijn dochter, die in zijn voetsporen trad op de school, kreeg dit najaar een wanhopige por van de personeelsdirecteur.
REQUIN «Of haar vader het niet zou zitten om de school uit de nood te helpen? De vacature voor leerkracht Frans raakte maar niet ingevuld. Ik vond het meteen mijn morele plicht om die handschoen op te nemen.
»Ik zag het aan de gezichten. Een opa voor de klas, dat hadden leerlingen niet meteen verwacht. Maar voor mij voelde het aan alsof ik nooit gestopt was.”
Eén ding heeft Requin wel gevraagd: een lokaal met een groen bord en krijt.
REQUIN «Verder heeft mijn dochter me bijlessen gegeven in het weekend, zodat ik op mijn laptop aanwezigheden of resultaten kan ingeven.»
Frans heeft wel een stukje aan status verloren sinds de vorige eeuw en is in de opleiding Defensie en veiligheid minder ingebed dan in de ASO-richtingen die Requin gewend was.
REQUIN «Zelfs de indicatif présent is geen evidentie, maar dat motiveert me net. Mijn interim loopt wellicht tot Pasen, misschien zelfs juni. Ik ben erop gebrand dat die jongeren zich straks comfortabel voelen met de vervoegingen.
»Of ik nu weer een loon trek? Ik vermoed het, maar ik heb zelfs mijn rekeningnummer nog niet doorgegeven. Weet je, binnengaan in een klaslokaal is voor mij altijd een moment van pure ontspanning geweest, van betovering zelfs. Mijn dochter had me gewaarschuwd dat de situatie na al die jaren misschien anders zou zijn. Maar ze heeft zich gelukkig vergist.»
