'Mijn restaurant!', editie 2010: het begint al een beetje
Niemand zal er de Vlaamse televisiemakers van kunnen beschuldigen dat zij niet alles hebben gedaan om de frietzakgeneratie weer tot koken aan te zetten. En besef dan nog dat wat u de voorbije maanden aan kookprogramma's voor de kiezen kreeg slechts hors d'oeuvres waren, en (ú mag de metaforen hier eens komen verzinnen) het hoofdgerecht er nu pas aankomt: vanaf dinsdag 2 maart lanceert vtm namelijk een derde reeks van 'Mijn restaurant!'.
Te verwachten valt - onze glazen bol is in herstelling, maar de natte
vinger werkt nog prima - dat het kijkcijferkanon onder leiding van Rani De Coninck ook nu weer de concurrentie in de pan zal hakken. Aan het concept is weinig veranderd behalve dan misschien dat makers dit jaar geopteerd hebben voor etablissementen in Halle, Mechelen, Nieuwpoort, Genk en Aalst. Op papier lijken de Oost-Vlaamse kandidaten de Fremdkörper van dit seizoen te worden: Catherine en Inge zijn gemiddeld 15 jaar ouder dan de rest van het deelnemersveld, en geen van beiden is van plan ooit een koksmuts op te zetten. Check, please!
HUMO Een gemakkelijke vraag om op te warmen: waarom 'Mijn restaurant!'?
Catherine Mestdagh (39) «Wij spelen al twintig jaar met het idee ooit een restaurant te openen. Toen ik achttien was en Inge drieëntwintig werkte ik bij wijze van vakantiejob al in de Latemse taverne die ze samen met haar toenmalige man openhield. Later ben ik advocaat geworden, maar in mijn achterhoofd ben ik altijd heimwee naar de horeca blijven voelen.»
Inge Cnudde (44) «Toen 'Mijn restaurant!' nog niet bestond, keek ik al naar de Australische voorganger: 'My Restaurant Rules'. Een fantastisch format, zeker voor wie zo gepassioneerd is door koken en lekker eten als wij. We zijn zot van de horeca.»
HUMO Als in: zot wórden van de lange uren, het onwillige personeel en de zeurende klanten?
Inge «Ik heb het meer over het gelukkige gevoel dat je krijgt als je mensen kan laten genieten van een gezellige avond. Steeds met een blij gevoel rondlopen; vanaf het moment dat je 's morgens de deur opendoet tot je ze 's avonds, moe maar gelukkig, weer dichttrekt. Wij hebben allebei de horecamicrobe. Dat beestje is misschien even in winterslaap geweest, maar nu is het weer helemaal wakker.»
Catherine «Ik weet ook wel dat de horeca geen makkelijke sector is. Hij staat qua faillissementen op de eerste of tweede plaats: dat zegt al genoeg. Bovendien komt er ontstellend veel bij kijken: de begininvestering is enorm, je zit met erg zware sociale lasten en het is niet altijd eenvoudig om gemotiveerd personeel te vinden.
De overheid legt de restauranthouder ook onwaarschijnlijk hoge eisen op. Je moet een speciaal kassasysteem hebben, ervoor zorgen dat je in orde bent met de voedselinspectie, en dan zijn er nog honderd specifieke reglementen. Eén voorbeeld: de invoering van het rookverbod. Op de duur weet haast niémand nog hoe dat precies in elkaar zit.»
Het volledige interview leest u in Humo 3625 van 23-02-10
undefined
