Mike Trésor: ‘Mijn moeder is moeten vluchten voor haar leven, heeft alles moeten loslaten… Daarom wil ik dat ze fier op mij kan zijn’

Dit weekend trakteerde Mike Trésor Ndayishimiye (23) voor de drieëntwintigste keer een teamgenoot op een doelpunt en verbrak daarmee het record voor meeste assists in één seizoen in de Belgische competitie. Meer dan terecht won hij gisteren dan ook de Ebbenhouten schoen, de prijs voor de beste speler met Afrikaanse roots in de Jupiler Pro League. Vorig jaar zocht Humo hem op voor een uitgebreid gesprek. ‘Van jonge spelers verwacht men vaak dat ze jaknikken, maar ik denk graag eerst na. Ben ik dan ingewikkeld?’

Bij Anderlecht sloegen ze de deur naar het eerste elftal voor hem dicht, en nu maakt hij het mooie weer bij Racing Genk. Mike Trésor Ndayishimiye, zoon van een voormalig Burundees international en een aan de Rwandese genocide ontsnapte moeder, had een omweg via Nederland nodig om België van zijn voetbalkunsten te overtuigen.

In Humo’s Grote Trainersenquête van vorig jaar werd hij als de beste zomertransfer naar voor geschoven. Bij de Nederlandse clubs NEC en Willem II had Mike Trésor in korte tijd een reputatie bijeen gevoetbald, die hem bij zijn komst naar Racing Genk vooruit was gesneld. ‘Ik ben een aanvallende speler,’ zegt hij, ‘ik probeer altijd creatief te zijn en mooi voetbal te spelen. Het is prettig om dat nu ook in eigen land te kunnen tonen.’

HUMO Dat is je niet helemaal gelukt vorig seizoen.

MIKE TRÉSOR «Helemáál niet! Op voetbalvlak is het een verloren seizoen geweest. Voor het eerst heb ik een heel jaar niet gespeeld. Het contrast met alles daarvoor was zó groot. Ik was nog goed gestart, maar toen kwam die hele wisseling er. De trainer die er toen was…»

HUMO John van den Brom.

TRÉSOR (onverstoorbaar) «… heeft toen keuzes gemaakt. Het voetbal was misschien nog mooi, maar de resultaten volgden niet. Dan kom je als trainer onder druk te staan. Natuurlijk moet je zijn keuzes respecteren, ook al begrijp je ze niet. En natuurlijk moet je geduldig zijn en het beste willen voor het team. Maar als de ommekeer er niet komt en je toch geen kans meer krijgt, is het duidelijk dat je niet meer mág spelen. We hadden zoveel spelers met zoveel kwaliteiten, en toch werd er niet meer veranderd. Terwijl dat logisch zou zijn geweest: je blijft toch zoeken naar een oplossing? In plaats daarvan onderging iedereen lijdzaam de situatie.»

HUMO Ook onder Bernd Storck, die de ontslagen Van den Brom opvolgde, kwam je niet aan spelen toe.

TRÉSOR «Daar kon ik niets aan doen: ik had gewoon niet het profiel waarmee hij wilde spelen. Dat was tenminste duidelijk. Het enige wat je dan kunt doen, is geduldig blijven en werken voor jezelf, hoe moeilijk dat ook is.

»Nu gaat het goed. Zowel met het team als met mezelf. We hebben een nieuwe staf en zijn met veel energie aan het seizoen begonnen. De spirit is goed, de wil om er iets van te maken groot, en iedereen gaat positief met elkaar om. Ik zou zelfs het woord revanche in de mond durven te nemen: we zijn erop gebrand de smet van vorig seizoen uit te wissen. Echt zonde hoe het toen is gelopen. Zeker omdat we Europees speelden en dat helemaal hebben weggegeven.»

HUMO Dat je in Europa kon voetballen, was precies waarom je voor Genk had gekozen.

TRÉSOR (knikt) «Dat was een belangrijke stap voor mij. Jammer dat het nu wegvalt. Maar ik moet niet te snel willen gaan: vorig jaar heb ik niet eens gespeeld, dan moet ik nu niet aan Europees voetbal denken. Het belangrijkste is dat ik elke week speel.»

HUMO Je parcours is opmerkelijk. Van de jeugd van Anderlecht trok je naar NEC Nijmegen in de Nederlandse tweede klasse, vervolgens naar het bescheiden Willem II in de Eredivisie, en vandaar naar de Belgische topclub Racing Genk. Kleine stapjes zijn het, maar wel stapjes waar een plan achter lijkt te zitten.

TRÉSOR «Dat is ook zo. Toen het tot me doordrong dat er meer dan zomaar een profvoetballer in me zat, heb ik me de vraag gesteld: wat wil ik, en hoe wil ik het bereiken? Dat laatste is superbelangrijk. Ik ben nooit alleen op mijn gevoel afgegaan, maar heb altijd bewuste keuzes willen maken. Daarbij heb ik altijd gekeken naar wat het beste was voor mijn ontwikkeling.

»Op mijn 14de ben ik van Tubeke naar Anderlecht gegaan. Ik was blij, natuurlijk. Toch bleef het voor mij in de eerste plaats om het spelletje draaien. Ik wilde genieten, mijn best doen en niet te veel nadenken. Vrij zijn, laten zien wat ik kan, bijleren. Zo ging het tot ik 16 was en mijn eerste contract tekende. Plots begon er veel op het spel te staan. De nationale ploeg kwam erbij en ik hoorde de namen van grote clubs vallen.

»Wat je niet mag vergeten: wij zagen Youri Tielemans in het eerste team spelen. In de Champions League zelfs! Iemand van ons, voor wie het ook allemaal op zijn 16de begonnen was. Zo snel kon het dus gaan. De deur stond open, ik hoefde er alleen maar naartoe te werken.»

HUMO Toch ben je niet de nieuwe Tielemans geworden.

TRÉSOR «Door de keuzes die ik heb gemaakt. Die waren dan weer gebaseerd op de keuzes van de club. Ik speelde in het weekend bij de U17, maar ging op maandag mee met de U21. Daar mocht ik al af en toe invallen. ‘Geniet en leer bij,’ werd me gezegd, ‘we kennen je kwaliteiten.’ Dat vertrouwen deed zóveel met me. Tot ik mijn tweede contract moest gaan onderhandelen en het misliep. Ik wilde een stappenplan op papier waarin mijn ontwikkeling stond uitgestippeld. Daar stond de club niet voor open. Ik heb dan maar mijn eigen plan gevolgd.»

HUMO ‘Een jongen met een handleiding,’ noemden ze je bij Anderlecht.

TRÉSOR «Ik ben vrij stil. En ik denk veel na, over alles. Dat moet ook, vind ik. Maar misschien schrikt dat af: mensen krijgen minder snel hoogte van me.»

HUMO Jean Kindermans, het hoofd opleidingen van Anderlecht, noemde je ‘een beetje ingewikkeld in zijn hoofd’, maar ook ‘bovengemiddeld intelligent’.

TRÉSOR «Misschien verwacht men van een jongen op die leeftijd dat hij altijd jaknikt. Maar me ingewikkeld noemen als je niet direct antwoord krijgt omdat ik eerst ergens over wil nadenken: dat is toch té, niet? Misschien was ik op die leeftijd een beetje anders dan mijn leeftijdgenoten – en ben ik dat nog steeds. Maar dat betekent niet dat ik ingewikkeld ben, of een moeilijke jongen. Misschien is het juist aan de ander om te achterhalen hoe hij met mij moet omgaan.»

HUMO Anderlecht zat ermee verveeld dat het jou bij een concurrent naar België zag terugkeren: Kindermans kreeg een verbod om er iets over te zeggen tegen Humo.

TRÉSOR (lachje) «Elke club zou er verveeld mee zitten, maar zeker Anderlecht: hoeveel goede spelers heeft die club al niet voortgebracht? Om dan één van hen bij de concurrentie aan het werk te zien… Misschien is het inderdaad niet slim om dan met complimenten te strooien.»

HUMO Ten tijde van je vertrek regeerde de chaos bij Anderlecht: Marc Coucke had de club overgenomen en Herman Van Holsbeeck was vervangen door Luc Devroe. Heeft dat een rol gespeeld?

TRÉSOR «Dat weet ik niet. De onderhandelingen waren al onder Van Holsbeeck opgestart. De feedback onder Coucke en Devroe is daarna altijd dezelfde gebleven.»

HUMO Je was nog maar net weg of Coucke pakte uit met contracten voor een dozijn jonge talenten.

TRÉSOR «Ik wist niet wat ik zag: daar hadden wij anderhalf jaar over onderhandeld! Zonder dat we eruit raakten. En plots mocht een halve ploeg leeftijdgenoten van mij meetrainen met het eerste team. In mijn ogen was dat de ultieme bevestiging dat ze het niet in mij zagen. Ik ben als speler altijd laat matuur geweest: ik was steeds één van de kleinsten. Als ze zich daarop baseerden, hadden ze gelijk. Maar we hoeven toch niet allemaal op elkaar te lijken?»

SCOREN OP AJAX

HUMO Waarom koos je na Anderlecht voor de anonimiteit van de Nederlandse tweede klasse?

TRÉSOR «Waarom ging ik weg? Omdat ik geen uitzicht op speelminuten in het eerste elftal had. Dus moest ik daarvoor kiezen. Niet voor een club in een grote competitie waar ik in een vergelijkbare situatie verzeild zou raken. Trouwens, met Anderlecht had ik talloze toernooien gespeeld tegen de grootste clubs uit Europa: Barcelona, Chelsea, Liverpool, noem maar op. Altijd eindigden wij in de top vier. Is het daar dan zoveel beter? Bovendien is bij die clubs de kloof tussen de jeugd en de eerste ploeg nog zoveel groter dan bij Anderlecht. Ik zou daarna dus nog een tussenstap nodig hebben. Met die realiteit houden veel jonge spelers geen rekening.»

HUMO In Nederland veroverde je meteen het hart van menig voetballiefhebber.

TRÉSOR «Ik kwam van Anderlecht en was Belgisch jeugdinternational: dan verwacht men veel van je. Het is me gelukt om die verwachtingen snel in te lossen.»

HUMO Willem II eindigde verrassend als vijfde. ‘Dankzij Mike’, zei je toenmalige trainer Adrie Koster daarover in Humo.

TRÉSOR «Zei-ie dat? Mooi. (Zwijgt) Ik ben Adrie heel dankbaar. Dat eerste seizoen bij Willem II speelde ik op huurbasis. Ik was niet zeker of ik zou kunnen blijven en moest dus wel mijn uiterste best doen. Adrie heeft me het vertrouwen gegeven om belangrijk te zijn.»

HUMO Hij liet je zelfs de strafschoppen trappen. Zoals die keer tegen Ajax: nog altijd is hij diep onder de indruk van de koelbloedigheid waarmee jij je team op weg zette naar een sensationele 0-2-zege.

TRÉSOR (lacht) «Naarmate je ouder wordt, ga je steeds beter beseffen welke belangen er allemaal spelen. Zo’n strafschop is een moment waarop je jezelf kunt tonen. Ik speelde elke week, de ploeg wist wat ze aan me had. Dan heb ik liever dat ík het verpruts dan iemand anders. Dus heb ik de bal gewoon opgeëist. Of je dan 20 bent of 32, maakt niet uit. Ik heb nooit teleurgesteld vanop de penaltystip.»

HUMO Ook niet met een volle Amsterdam Arena die in je nek zit te hijgen.

TRÉSOR «Iedereen floot! Stel je voor: je speelt tegen het grote Ajax, in een afgeladen Amsterdam Arena. Je hebt niets te verliezen, want je bent máár Willem II. We speelden een uitstekend seizoen, met jongens uit mooie opleidingen – Dortmund, Hamburg, Ajax, Schalke – die zich wilden bewijzen. En je had Adrie die er de grinta in bracht en ons voor elkaar liet vechten. Maar zonder ons de vrijheid af te nemen om het verschil te maken.

»Toen die penalty werd gefloten, heb ik mijn verantwoordelijkheid genomen. Op zo’n moment is het belangrijk dat je het stil maakt voor jezelf. Of er dan tien mensen naar je zitten te kijken of zestigduizend, maakt weinig uit. Soms is het net moeilijker in een leeg stadion: het gevaar bestaat dan dat je níét focust. Dat je denkt: dit is makkelijk. Het kost me geen enkele moeite koelbloedig te blijven: ik ben dat altijd geweest.»

HUMO Is die wedstrijd een hoogtepuntje in je nog jonge carrière?

TRÉSOR (knikt) «Die dag ben ik me zeer bewust geworden van de weg die ik al had afgelegd: ‘Dit is wat je wilt, toch?’ Op de wedstrijdbeelden zie je hoe hard ik genoot. Nooit eerder had ik in zo’n groot stadion gespeeld. Die ervaring nam ik mee: voortaan kon ik overal mijn spel spelen zonder uit evenwicht te worden gebracht door de omstandigheden.»

HUMO Het tweede seizoen bij Willem II had je het moeilijk om je nieuwe status te bevestigen.

TRÉSOR «De anonimiteit was weg, zowel van mij als van het team. Iedereen wist hoe ze ons moesten aanpakken. Tegenstanders vingen me met twee verdedigende middenvelders op of gingen extra hard in het duel. Daar kwam bij dat Willem II me na dat eerste seizoen had gekocht, maar ik voelde me al klaar voor de volgende stap. Alleen: toen kwam covid en gebeurde dat niet. Dus toen het nieuwe seizoen begon, was ik er niet helemaal bij met mijn hoofd.»

HUMO Waarom wilde je zo snel alweer weg?

TRÉSOR «We speelden wel Europees, maar met alle respect: met Willem II is de kans klein dat je door de groepsfase van de Europa League komt. Om me te blijven ontwikkelen, moest ik een nieuwe stap zetten. Maar goed, als die stap niet komt, is dat weer een leermoment. Ik moest ermee leren omgaan en gewoon opnieuw presteren.

»Doordat de lat na die vijfde plaats hoger lag, ben ik onnodig streng beoordeeld. Want zo slecht was het niet. Ik eindigde als derde beste aangever van het kampioenschap, na spelers uit ploegen die drie keer zo vaak scoorden als Willem II. Maar omdat we tegen de degradatie streden, was daar minder oog voor.»

HUMO Je manier van spelen is zo flegmatiek dat ze soms gemakzuchtig lijkt. Koster verwoordde het zo: ‘Als zijn individuele acties lukken, staat het publiek op de banken. Lukken ze niet, dan komt de kritiek.’

TRÉSOR (knikt) «Dat heb ik in dat tweede seizoen inderdaad ervaren. Gaat het goed, dan is het van: ‘Wauw, goed geprobeerd!’ En anders: ‘Wie denkt-ie wel dat-ie is?’ Met de jaren ben ik me er bewust van geworden dat supporters een beeld van je krijgen. Ik begrijp dat wel, maar ik ga er mijn spelstijl niet door veranderen. Het belangrijkste is of mijn teamgenoten met hetzelfde gevoel zitten. Pas als zij denken: ‘Wij zitten hier te bikkelen om de bal en jij komt niet eens terugverdedigen’, heb ik een probleem. Ik ben geen speler die voor zichzelf speelt. Als dat beeld ontstaat, is dat jammer.»

HUMO Volgens Zeljko Petrovic, de opvolger van Koster bij Willem II, heb je de kwaliteiten om op een dag voor Real Madrid te spelen. En Rafael van der Vaart vergeleek je met Chelsea-speler en voormalig Ajacied Hakim Ziyech.

TRÉSOR (lacht) «Heel fijn om te horen. Zeker van iemand als Rafael van der Vaart, die zelf nog bij Real Madrid heeft gespeeld. Aan mij nu om ervoor te zorgen dat het niet bij woorden blijft.»

HUMO Je vond niet dat ze overdreven?

TRÉSOR «Zij hebben zoveel ervaring, zeker Van der Vaart. Als hij iets in mij ziet, ga ik hem toch niet gek verklaren? Ik heb tegen Ziyech gespeeld, die middag tegen Ajax. Ik heb gevoeld dat wat hij doet ook binnen mijn mogelijkheden ligt, op voorwaarde dat ik er mijn best voor doe. Dan is het geen droom meer, maar wordt het een doelstelling. Of ik ze ook waarmaak, ligt in mijn handen.»

HUMO Te vrezen valt dat je ten eeuwigen dage door die vergelijking achtervolgd zult worden: altijd zal er wel iemand zijn die je carrière als mislukt beschouwt als je nooit voor Real gespeeld zult hebben.

TRÉSOR (lacht) «Dat is waar, ja. Maar ik word niet elke dag badend in het zweet wakker: ‘Ik moet waarmaken wat zij hebben gezegd!’ Het spoort me alleen maar aan om nog meer van mezelf te laten zien.

»Eén van mijn grootste kwaliteiten is dat ik altijd vooruit wil spelen. Maar ik moet niet alleen voor die pass willen gaan: ik moet ook het verschil durven te maken. Zelf mijn kansen grijpen. In de jeugd heb ik altijd als valse 9, 10 of linksbuiten gespeeld. Maar goed, bij Anderlecht speel je 75 procent van de tijd rond de zestien meter van de tegenstander. Het is pas bij een club als Willem II dat je met je zwaktes wordt geconfronteerd. Zo ben ik ook in een iets lagere positie beter geworden. Maar als je me vraagt waar ik het team het meest kan bijbrengen, zal ik altijd zeggen: als aanvallende middenvelder.»

BELLEN MET BURUNDI

HUMO Je vader was ook een voetballer.

TRÉSOR (knikt) «Een sierlijke middenvelder. Hij was niet zo snel als ik, maar strooide met heerlijke passes. Hij was linksbenig: linksbenige voetballers zijn vaak dat tikje eleganter. Hij heeft in Duitsland en Frankrijk gespeeld, maar ik heb hem alleen nog enkele kleine galawedstrijden zien spelen in Burundi. Door blessures is hij vroeg moeten stoppen. Maar hij heeft wel een WK gespeeld, met de U20 in Qatar. Eén van hun wedstrijden was tegen het Spanje van Raúl. Of dat vertelt hij toch (lacht). Maar het klopt ook: ik heb zijn naam op het wedstrijdblad zien staan.»

HUMO Toch één familielid dat een WK in Qatar heeft gespeeld.

TRÉSOR (lacht hard) «Ooh… We zullen wel zien of dat er twee worden.»

HUMO Denk je aan de Rode Duivels?

TRÉSOR «Natuurlijk, ik heb alle nationale jeugdelftallen doorlopen. Maar er bewúst aan denken? Op dit moment niet, nee. Het belangrijkste na vorig seizoen is dat ik week na week speelminuten maak. Alles wat ik ernaast kan meepakken, is een plus.»

HUMO Je bent een geboren en getogen Belg, maar bezit ook het Burundese en Rwandese paspoort van je ouders.

TRÉSOR «Een mooie mix, vind ik. Maar op voetbalvlak was de keuze snel gemaakt: dan kijk je naar waar je het meeste kunt bereiken.»

HUMO Met een voetballende vader was je voorbestemd.

TRÉSOR «Ik ben altijd door voetbal omringd geweest. Maar hoewel mijn vader en ik altijd samen op tv naar wedstrijden keken, heeft hij me nooit gedwongen om te gaan voetballen. Dat is onbewust gebeurd, door zijn verhalen te horen. Ook mijn jongere broer voetbalt: hij is 17 en heeft zich nu bij RWDM aangesloten.»

HUMO Jullie groeiden op in Brussel.

TRÉSOR «Ik ben geboren in Antwerpen, maar op mijn 5de zijn we naar Halle verhuisd, net buiten Brussel. Op mijn 15de, toen ik bij Anderlecht speelde, ben ik in Brussel gaan wonen. Ik ben er groot geworden.»

HUMO Veel jonge voetballers bezwijken onder de verleidingen van de grootstad.

TRÉSOR (knikt) «Het is niet eenvoudig om op jonge leeftijd op eigen benen te staan. Clubs kunnen wel proberen om jonge spelers zo goed mogelijk te begeleiden, maar je moet ze ook de vrijheid laten om zichzelf te zijn. Toen ik naar Nijmegen verhuisde, wist ik heel goed waarom. Ik heb altijd mijn doel voor ogen gehouden. Alles wat me kon afleiden, liet ik links liggen. Mij kostte dat geen moeite, maar andere spelers zijn wel in die val getrapt. Jongens die zelfs verder stonden dan ik, maar het hebben weggegooid.»

HUMO Hoe zijn je ouders in België terechtgekomen?

TRÉSOR «Mijn vader is door het voetbal in Europa beland. Volgens mij heeft hij hier ook nog gevoetbald, maar niet meer op professioneel niveau. Mijn ma is kort voor de genocide uit Rwanda gevlucht en via Congo naar België gekomen. Naar wat ze me heeft verteld, was dat een periode van totale chaos. Het was ieder voor zich. Twee broers en vijf zussen zijn ook in veiligheid geraakt, één broer heeft het niet overleefd.»

HUMO Is het iets waarover jullie praten thuis?

TRÉSOR «Ik heb altijd willen weten wat er toen is gebeurd. Geschiedenis boeit me. Mijn moeder heeft er veel over verteld. Voor haar generatie is het een litteken, iets wat ze nooit meer wil meemaken en niemand toewenst. Voor mij is het een bron van dankbaarheid: ik ben dankbaar dat ik er mag zijn. Zonder genocide was er geen sprake geweest van Mike Trésor.»

HUMO Zij was 23 toen de genocide uitbrak, even jong als jij nu.

TRÉSOR «Vluchten voor je leven, alles moet loslaten, een nieuw leven beginnen… (Zwijgt) Daarom wil ik dat ze fier op mij kan zijn. Daar ben ik ook erg bewust mee bezig. Dat zit soms in kleine dingen, zoals het rugnummer dat ik koos bij NEC: 71, haar geboortejaar. Daar was ze heel blij mee. Zo voelde ze zich dicht bij mij als ze niet kon komen kijken en wist ze dat ik aan haar dacht. Ik was 19 en trok voor het eerst weg uit België. Natuurlijk hou je dan rekening met je ma: iedereen wil toch de goedkeuring van zijn moeder? Die heeft ze me gegeven: ze liet me gaan. Omdat ze in mij gelooft.

»Mocht ik haar verhaal niet kennen, dan zou ik nooit kunnen raden wat voor een moeilijk leven zij achter de rug heeft. Zó goed hebben wij het in onze jeugd gehad. Al de energie die ze in onze opvoeding heeft gestoken nadat ze zelf van nul was moeten herbeginnen, vervult me met trots. Als kind besef je niet wat iets kost. Dat je kunt eten, gaan voetballen, naar school gaan, kleren, schoenen en boeken hebt: allemaal normaal. Pas later, als je het verhaal erachter kent, begin je alles naar waarde te schatten. Van mijn ma heb ik geleerd dat als je hard werkt, alles mogelijk is.»

HUMO Ben je ooit in Rwanda geweest?

TRÉSOR «Nog nooit. Er woont ook geen familie meer. Ik kan me voorstellen dat mijn ma niet meer aan die periode herinnerd wil worden. Wil je dan nog wel terug? Ze heeft er ook geen bezittingen meer, geen huis, niets. Dan kun je je beter helemaal op je nieuwe leven richten.

»In Burundi ben ik wel geweest. Mijn grootouders leven er nog, en de broers en zussen van mijn vader. Het is intussen al enkele jaren geleden, maar misschien komt het er nog eens van: ik wil ontdekken of ik een band met hen kan opbouwen die verder gaat dan alleen maar via de telefoon.»

SLIMME CRIMINELEN

HUMO Wat zou jij zonder het voetbal geworden zijn?

TRÉSOR «Psycholoog, misschien? Het echte studeren lag me niet, maar ik praat graag over het leven.»

HUMO Verklaart dat je zwak voor misdaaddocumentaires?

TRÉSOR (lacht) «Dat is ook psychologie, hè. Ik kijk graag naar series waarin waargebeurde misdaden tot in de details uit de doeken worden gedaan. Meer dan de daad zelf is het me te doen om hoe ze die minutieus hebben voorbereid. Eigenlijk gaan zulke series niet eens om de misdaad zelf, maar om hoe de mens in elkaar steekt. Criminelen lijken misschien dom, maar zijn vaak heel slim. Omdat ze met elk detail rekening houden, blijven ze onder de radar. Vaak blijkt hun afwijkende gedrag ook beïnvloed te zijn door hun achtergrond. Dat fascineert me.

»Ook in het dagelijkse leven merk je dat alles een reden heeft. In mijn gesprekken met mensen probeer ik er vaak achter te komen waarom iemand is wie hij is. Volgens mij doe ik dat onbewust sinds ik erg jong was, maar ben ik het met het ouder worden steeds bewuster gaan doen. Als ik iemand leer kennen, stel ik altijd veel vragen: ‘Is het niet omdat…?’ Net een puzzel die je van iemand legt (lacht).»

HUMO Vanwaar heb je dat?

TRÉSOR (denkt na) «Volgens mij heeft het veel te maken met mijn moeder. Ik wil alles zo goed mogelijk doen en niemand teleurstellen. Dat ik de oudste ben thuis, brengt ook verantwoordelijkheid met zich mee. En ook in mijn carrière heb ik op erg jonge leeftijd al verantwoordelijkheid moeten opnemen. Ik ging nog naar school, voetbalde en kwam pas in het weekend thuis. Elke dag stond ik er alleen voor. Normaal is dat niet, dat je er op die leeftijd al in je eentje moet staan. Dus misschien heb ik wel geleerd om mezelf te beschermen door goed op te letten met wie ik me omring.»

HUMO Heeft het ook met je huidskleur te maken? Dat je mensen eerst wilt doorgronden voor je ze vertrouwt.

TRÉSOR «In Antwerpen zat ik op een school met maar drie, vier kinderen met een andere huidskleur. Dat je je daar op die leeftijd al bewust van bent, zou eigenlijk niet mogen. Maar als je anders wordt behandeld dan de anderen en jezelf vragen begint te stellen, moet iemand het je wel uitleggen. Dat heb ik dus al vroeg van thuis uit meegekregen, dat je moet oppassen. Want ouders willen hun kinderen natuurlijk beschermen. Toen ik in het eerste leerjaar zat en ook mijn kleine broertje op school kwam, droeg ik ook een stukje de verantwoordelijkheid over hem. Ook daarom was het, hoe spijtig het ook is, goed dat ik wist hoe er naar ons werd gekeken.»

HUMO Is racisme voor je ouders een reden geweest om uit Antwerpen weg te gaan?

TRÉSOR «Dat niet, nee. Zelf heb ik er ook weinig problemen mee ondervonden. Bijna nooit, eigenlijk. Maar het blijft oneerlijk dat mensen vanwege hun huidskleur anders behandeld worden.»

HUMO Je naam is een tongbreker: Ndayishimiye. Op je shirt staat M. Trésor.

TRÉSOR «Mike Trésor is mijn voornaam. Ndayishimiye is Kirundi – de grootste taal in Burundi – voor ‘ik ben Hem dankbaar’, waarbij Hem staat voor God. Mijn geloof is belangrijk, ik heb het van kleins af meegekregen. Voor mij betekent het dat je dankbaar bent. Alles wat je hebt, is er niet zomaar: het komt ook van boven. Wie het goede doet hier op aarde, wordt daarvoor beloond.»

HUMO In de kleedkamer is dat vast geen gespreksonderwerp.

TRÉSOR «Nou, heel veel voetballers zijn gelovig, hoor. Het is iets persoonlijks: je bent nooit een beter of slechter mens omdat je gelooft. Alleen evolueert de technologie zo snel dat onze aandacht steeds meer wordt weggetrokken van boeken. Het is makkelijker om op je gsm of laptop te zitten dan zelf te onderzoeken hoe het leven in elkaar zit, en het te ervaren. Ik heb ervoor gekozen om aan die verleidingen te weerstaan. Mijn geloof herinnert me er dagelijks aan dat niets vanzelfsprekend is.»

Extra Time

maa. 3 sep., 21.20, Canvas