Miles Kane - Don't Forget Who You Are

Natuurlijk zijn de handclaps en kreetjes waarop het nummer ‘Don't Forget Who You Are’ van Miles Kane voortdrijft, uit ‘Jeepster’ van T. Rex gelift. En ja, de song is 's mans eigen hit ‘Come Closer’ revisited, maar dan nonchalanter én tegelijk strakker. Er bestaan ook pakkender teksten dan ‘Lalala / Don't forget who you are’, maar één keer horen, en je gaat de hele dag van lalala.

Nog meer dan op z'n vorige spreidt Kane hier zo veel songschrijverssouplesse én lust for life tentoon dat z'n door glam, mod en soul beïnvloede songs voor pastichegevaar behoed blijven.

Miles Kane ís niet retro. Dit is ook een heftiger plaat, getuige daarvan de naar oververhitte versterkers ruikende songs ‘Better Than That’ (glamrock waarvoor je maar beter je tiger feet aantrekt), ‘You're Gonna Get It’ (de meest kwajongensachtige song), ‘What Condition Am I In’ (sixtiesstompertje) en ‘Give Up’ ( een hooligan van een song).

‘Taking Over’ is de perfecte Miles Kane-rocksong: een Last Shadow Puppets-serenade, maar dan in de fik gestoken door een bende nozems. Miles Kane slaagt er solo niet in om een ballad zo pakkend te brengen als Alex Turner in ‘The Time Has Come Again’ van de Puppets – de clichés in het liefdesliedje ‘Out Of Control’ doen zelfs pijn aan de oren – maar voor de rest is dit duidelijk een plaat van een man in bloedvorm.