Milow over zijn nieuwe plaat 'Modern Heart': 'Ik weet ondertussen welke mensen bullshitten en welke for real zijn'

Dat de nieuwe Milow volgens ons meteen ook de béste Milow is, dat kon u vorige week al lezen in dit periodiek. ‘Modern Heart’ is immers wat het belooft: bij de tijd. Akoestische gitaren maken anno 2016 ijlings plaats voor elektronica, een beetje zoals de manier waarop Milow zelf – in Leuven blijven ze ’m hardnekkig Jonathan Vandenbroeck noemen – voor ons gesprek werk- en woonplek Los Angeles ingeruild heeft voor Brussel. Maar een Angeleno, zo blijkt, blijft ook buiten LA immer trots zichzelf.

'In Europa maken we de beste melodieën ter wereld'

Jonathan Vandenbroeck «De plaat was supereasy om te maken: alles opgeteld heeft het maar een paar maanden geduurd om ze te schrijven en op te nemen. Mijn kortste periode ooit. Don’t get me wrong: ik vond het wel degelijk belangrijk om alle details juist te krijgen. Maar je mag die magie van het eerste moment niet helemaal wegpolijsten, vind ik. Die spontaniteit behouden: dat is heel belangrijk voor mij.»

HUMO ‘Modern Heart’ is na ‘Silver Linings’ al de tweede plaat die je in Los Angeles hebt opgenomen.

Vandenbroeck «Ten tijde van ‘Silver Linings’ was ik nog maar net in LA toegekomen. Ik ben toen vrijwel meteen de studio ingedoken, en dat hoor je aan die plaat, vind ik. In vergelijking daarmee voelt ‘Modern Heart’ anders aan: ik heb nu mijn plek gevonden in LA. Ik ken er ondertussen mijn weg, weet welke mensen bullshitten en welke for real zijn.»

HUMO Opent de naam Milow al deuren in Los Angeles?

Vandenbroeck «Bij mijn agency wel – zij doen trouwens ook het management van Foo Fighters. Maar er is nog een lange weg te gaan. Ik hang mijn lot sowieso niet vast aan hoe goed ik het in de VS doe.

»Maar als je het me nu vraagt, sluit ik niet uit dat ‘Howling at the Moon’ me overal ter wereld zal brengen. Dat gevoel heb ik op dit moment. Is dat realistisch? Misschien niet, maar dat hoeft ook nog niet nu – de plaat is nog maar net uit. Maar de voortekenen zijn er: op dit moment zijn er al 2 miljoen views op YouTube, na amper enkele weken. Da’s fucking fast. Maar mocht toch ooit blijken dat het niet lukt in de VS: ik zal niet in een depressie sukkelen.»

HUMO Veel artiesten, ook van bij ons, hangen nochtans hun lot vast aan of ze het kunnen maken in de Verenigde Staten of niet.

Vandenbroeck «Soms vraag ik me af waarom. Ik vind dat nogal simplistisch, alsof het publiek hier minderwaardig zou zijn. Ik voel me dan weer erg verbonden met Europa – buiten het Verenigd Koninkrijk dan, daar heb ik iets minder voeling mee. Maar hier hebben de mensen een uniek gevoel voor melodie: ik vind zelfs dat we hier de beste melodieën ter wereld maken.»

HUMO Wacht even, jij bent toch ook naar LA getrokken?

Vandenbroeck «I know. Maar níét om het daar te gaan maken. Naar LA trekken helpt ook om het perspectief te bewaren, vind ik. Als ik voor mijn volgende plaat bijvoorbeeld nummers wil maken over de actualiteit in België, ben ik beter af dáár. En: je mag ook niet vergeten dat het een erg frustrerende stad kan zijn. Veel mensen zijn ernaartoe getrokken om een droom waar te maken die ze nooit vervuld zullen zien.

»Mijn volgende plaat ga ik ook in LA opnemen, dat weet ik nu al. Maar wie weet: misschien verander ik daarna wel weer van scenery. Als je een paar platen maakt, begint de routine het namelijk al snel over te nemen. Een eerste plaat maak je nog totaal naïef en fris, maar daarna is een studio geen magische plaats meer, en weet je wel al hoe je een song moet maken in een toonaard die je ligt. De uitdaging is dan om een manier te vinden om het niet té makkelijk te laten worden.»

HUMO In jouw geval was dat: de elektronicatoer opgaan op ‘Modern Heart’. Een hele ommezwaai van de singer-songwriter die we kenden als Milow.

Vandenbroeck «Ik denk dat dat wel zal meevallen: het zijn nog altijd mijn nummers en mijn stem. En ja, er zullen vast wel mensen zijn die die nieuwe richting een bridge too far zullen vinden. Het zij zo. Ik laat me niet beperken door het feit dat ik singer-songwriter ben – voor mij is dat dan ook geen genre, maar een werkwijze.»

HUMO Die heb je dus veranderd. Maar hoe dan?

Vandenbroeck «Ik ben tegelijk met het schrijven ook al aan de productie begonnen, terwijl die vroeger pas helemaal op het einde kwam. In veel gevallen heb ik mijn zanglijnen zelfs geschreven aan de hand van enkel een beat in plaats van op een melodie – zo deed Michael Jackson het ook. Die dansbare nummers van hem, die schrijf je niet terwijl je achter een piano of met een gitaar op schoot zit.

»De vier vorige platen heb ik telkens gemaakt volgens dezelfde procedure: ik schreef de nummers met enkel een akoestische gitaar, en ging ze dan live uitproberen. Maar als je dat vier platen op rij doet, dan heb je dat wel onder de knie. Toen ik ‘Silver Linings’ uitbracht, had ik het gevoel dat ik full circle was: ik was weer waar ik destijds begonnen was met ‘The Bigger Picture’. De meeste bands kampen met bloedarmoede als ze zes jaar hetzelfde doen – het is geen toeval dat creatieve hoogtepunten zelden langer duren dan acht jaar. Op zo’n moment heb ik het voordeel dat ik alleen ben, en dus makkelijk een andere richting kan inslaan.»

HUMO Een ander voordeel aan die nieuwe richting is dat je zo ook mooi de tijdgeest mee hebt.

Vandenbroeck «Dat hoop ik, maar daar was ik niet mee bezig toen ik de plaat opnam. Aan de andere kant vind ik het ook een beetje vreemd om te blijven doen alsof het nog altijd de jaren 70 zijn, en om krampachtig te blijven vasthouden aan wat als de goeie ouwe manier van opnemen wordt gezien. Let op, ik héb in de legendarische Sound City-studio opgenomen – ik ken dat gevoel van nostalgie dus. Maar uiteindelijk voel ik me toch meer een artiest van vandaag. Kijk naar toen ik met ‘Ayo Technology’ kwam, dat was ook net op het juiste moment: toen YouTube net begon te ontploffen.

»Neem nu Spotify: ik vind die playlistification fantastisch.»

HUMO Euh, bedoel je nummers van verschillende genres in één lijst gieten?

Vandenbroeck «Ja, dat lijkt moeilijk te begrijpen voor veel mensen, maar ik snap die liefde voor uiteenlopende genres wél. Mijn formative years waren de jaren 90: toen mocht Rock Werchter enkel rock zijn – en je mocht óf The Offspring óf Green Day goed vinden, maar niet allebei. Dat wrong toen al bij mij. Op dat vlak vind ik 2016 fantastisch: ik kan met elke song een andere richting uitgaan. ‘Lonely One’ is zo een beetje hiphop geworden, en een nummer als ‘Way up High’ vind ik iets weg hebben van progrock à la Pink Floyd. Vroeger was ik misschien op de rem gaan staan als ik merkte dat een song iets te veel zo’n onbekende richting uitging, maar nu liet ik de nummers vrij. Dat vind ik ook zo fantastisch aan Beyoncé of Radiohead: hun laatste platen zijn óók telkens anders dan de vorige, maar ze zijn toch goed. Net als hen wil ik mezelf niet betonneren. Ik heb het aantal nummers op ‘Modern Heart’ trouwens ook bewust op negen gehouden: dat vind ik ideaal – ‘Purple Rain’ heeft er ook negen. Drake zet er dan wel twintig op zijn nieuwste plaat, maar dat zie ik al snel als een slecht teken.»

HUMO Liever Prince dan Drake dus?

Vandenbroeck «Je zult het zien: op het eind van het jaar zal iedereen het alleen nog maar hebben over de plaat van Beyoncé, dan maakt het niet meer uit of Drake nu tien nummers meer had of niet. Dan breng ik liever om het anderhalf jaar negen nummers uit dan dertien om de drie jaar. Kijk hoe iedereen begint te watertanden nu blijkt hoeveel onuitgegeven materiaal er bestaat van Prince. Terwijl ik denk: er is ook een réden waarom hij dat allemaal niet uitgebracht heeft. Of neem Jeff Buckley: hij heeft met ‘Grace’ één geweldige plaat uitgebracht, maar de kracht daarvan is voor mij mettertijd verwaterd door alle dingen die sindsdien nog uitgebracht zijn onder zijn naam.

»Nu ik erbij stilsta: misschien moet ik ook maar eens wat dingen op papier beginnen te zetten – voor de mensen rondom me, mocht er ooit iets gebeuren.»

Lees onze bespreking van 'Modern Heart'

Bekijk de videoclip van 'Howling at the Moon':