'Mindhunter': In het hoofd van seriemoordenaars
Jonathan Groff is een veelzijdige acteur, dat is het minste wat je kunt zeggen. In de muzikale comedyreeks ‘Glee’ (ook op Netflix te bekijken) speelt hij de gladde Jesse St. James die zingend en dansend het hart van Rachel Berry verovert. In ‘Mindhunter’ kruipt hij dan weer in de huid van de onderkoelde en hyperambitieuze FBI-agent Holden Ford, die er in de jaren 70 voor ijverde om seriemoordenaars en psychopaten niet te laten wegrotten in hun cel, maar om ze te interviewen en die kennis te gebruiken om andere misdadigers te vatten. Het personage is gebaseerd op FBI-agent John E. Douglas en zijn pionierswerk als profiler, maar David Fincher goot zijn verhalen in een reeks die vooral gaat over hoe geobsedeerd de samenleving en de media zijn door seriemoordenaars. Dat laatste heeft Groff ook zelf gemerkt.
'Je mag vooral niet te veel nadenken over de gruwelijkheden die ze begaan hebben'
Jonathan Groff «Toen ik mijn vrienden over ‘Mindhunter’ vertelde, konden ze hun opwinding nauwelijks bedwingen. En nochtans zijn het allemaal mensen van wie je niet zou verwachten dat ze zo geïnteresseerd zijn in hoe iemand ooit een lichaam in stukken heeft gesneden en daarna seks heeft gehad met een afgehakt hoofd (lacht). Maar reeksen als ‘Mindhunter’ zijn natuurlijk een sociaal aanvaarde manier om onze fascinatie voor wreedheden te bevredigen. Alleen zul je ons nooit het verwijt kunnen maken dat we psychopaten verheerlijken. Van bij de eerste vergadering was David heel duidelijk: hij wilde van de seriemoordenaars geen karikaturale slechteriken maken of ze romantiseren, maar ze tonen als de triestige wezens die ze zijn. Onze samenleving is zo geobsedeerd door die psychopaten dat de verleiding groot is om ze larger than life te maken, maar dat willen we net niet.»
– In hoeverre gaan al die misdaden zich in je hoofd nestelen als je je voorbereidt op de lange interviewscènes met monsters als Ed Kemper?
Groff «Ik heb het boek (‘Mindhunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit’ uit 1995, red.) toch een paar keer moeten wegleggen. En die lange interviewscènes zijn verschrikkelijk als je ze voor het eerst in het scenario leest. Als acteur vind ik ze geweldig, omdat ik in het hoofd van mijn personage kan kruipen en moet uitmaken hoe hij reageert op wat hij te horen krijgt. Maar je mag niet te veel nadenken over de gruwelijke misdaden die die mannen gepleegd hebben.
»Nu, het tweede seizoen gaat voor een groot stuk over een reeks kindermoorden in Atlanta in de jaren 70 en 80, en daarvoor moet Holden gaan praten met de moeders van de verdwenen kinderen. Die scènes vond ik veel lastiger en emotioneler dan de gesprekken met de psychopaten, omdat je je moet verdiepen in het leven van de slachtoffers. Tijdens de opnames voor het tweede seizoen heb ik veel meer gegeten dan bij de eerste reeks – mindhunter emotional eating, zeg maar (lacht).»
