'Mindhunter' op Netflix: 'Staren in de lege ogen van gewetenloze psychopaten'
Toen Netflix half augustus het langverwachte tweede seizoen van ‘Mindhunter’ online zette, waren wij hélemaal voorbereid om nog eens diep in de lege ogen van gewetenloze psychopaten te staren en te reflecteren over de duisternis die in de menselijke ziel schuilt: wij kwamen toen namelijk nét van de Pukkelpopcamping.
undefined
Was de Behavioral Science Unit, de revolutionaire FBI-afdeling die zich toespitst op de psychologie van seriemoordenaars, in seizoen één nog een sjofel, vanuit de kelder van het FBI-centrum in Quantico opererend hobbygroepje, dan worden agenten Holden Ford (Jonathan Groff) en Bill Tench (Holt McCallany) nu op een hoger schavot getild. Er komt een nieuwe baas (een intrigerende Michael Cerveris) en die wil vooral zo snel mogelijk overgaan van theorie naar praktijk. Een mogelijkheid dient zich aan wanneer in Atlanta een lugubere reeks kindermoorden plaatsvindt: de BSU mag naar ginder afreizen om een profielschets te maken en de dader te vatten.
‘Mindhunter’ focust dit keer dus niet op kleine zaken – er zijn ook minder van die fascinerende gesprekken met seriemoordenaars – maar bijt zich vast in één grote, alweer nauwgezet op historische feiten gebaseerde klopjacht. En toch voelt dit seizoen een tikje mínder samenhangend en naadloos aan dan het vorige. De gesprekken met David ‘Son of Sam’ Berkowitz en Charles Manson (gespeeld door dezelfde acteur als in ‘Once upon a Time... in Hollywood’) zijn, hoe briljant ook, toch vooral trekpleisters zonder verdere impact op het verhaal. Geen van die figuren – inclusief seizoen één-favoriet Ed Kemper – komen na hun ene scène nog terug. Hoe langer het seizoen duurt, hoe meer de verhaallijnen van de hoofdfiguren – Holden, Bill en professor Wendy Carr (Anna Torv) – uit elkaar lopen. Bill ziet parallellen tussen de seriemoordenaars die hij bezoekt en het zoontje met wie hij maar geen band lijkt te kunnen opbouwen. Wendy moet als lesbienne door een mannenwereld zien te manoeuvreren terwijl ze een moeilijke nieuwe relatie onderhoudt. Héél interessant, maar soms krijg je de indruk – zeker wat Wendy betreft, die niets te maken heeft met de Atlanta-zaak – dat je naar drie door elkaar lopende reeksen zit te kijken.
‘Mindhunter’ kan de vijfsterrenkwaliteit van seizoen één dus niet voortzetten, maar waarom blijft het dan toch een topserie? Vanwege de drukkende atmosfeer die producer-regisseur David Fincher alweer in elk shot legt, vanwege de treffende milieuschets van het door racisme en partijpolitiek geplaagde Atlanta rond 1980, vanwege de ongemakkelijke moraal, vanwege de gewéldige gastacteurs... En ook wel een beetje vanwege de steeds verontrustender wordende beelden van de BTK Killer, die ongetwijfeld seizoen drie zal domineren. Óf het moet zijn dat Fincher alsnog kiest voor de misdrijven van dolle gek Lamkel Zé, die de Europese hoop van duizenden Antwerpsupporters genadeloos de nek omwrong. Alleszins: wij kijken ernaar uit!
