Mittland Och Leo - Optimists
We zouden de liedjes op het langspeeldebuut van Joke Leonare en Milan Warmoeskerken (zie ook Flying Horseman en Condor Gruppe) aan flarden kunnen analyseren door in te gaan op de rijke gelaagdheid en de sierlijke melodietjes, of de waslijst aan referenties die hun keyboards en ritmeboxen oproepen.
Van Stereolab, dromerige Duitse elektronica en uw favoriete dode synthesizerpionier tot soundtracks van B-films met surfende zombies, exotica en ouderwetse kermisorgels. We zouden bladzijdelang kunnen doorbomen over de visioenen van retourtjes naar de maan in glanzend witte ruimtetuigen die ‘Optimists’ oproept.
Of net inzoomen op het onbehagen (‘Rhythm Ace’ weet voortdurend maar nét in het ritme te blijven) of het mysterie (het strand van ‘Heat Wave II’ is dat van een nachtelijk, verlaten Coney Island) dat onder het oppervlak schuilt.
Maar uiteindelijk draaien we tracks als ‘Ascona’ en ‘Transatlantic’ zo vaak omdat ze ons telkens weer het gevoel geven dat we in een warme oceaan drijven, met boven ons een onmetelijke tropische sterrenhemel. Diffuus genoeg om er – zoals in de beste instrumentale muziek – oneindig veel nieuwe mogelijkheden in te ontwaren, en tegelijk perfect zoals ze zijn.
En dat allemaal ter hoogte van het strand van Sint-Anneke.
