miX&dorp - Blues + Beat
Blues is (ook) dansmuziek. Wanneer je de grijze paardenstaarten en roze bierbuiken op het festival in Peer mechanisch ziet bangen, geloof je het nooit, maar ooit dwong blues jonge konten in opwindende bochten. 'My baby left me this morning... Alors on dance.' Miserie in de kop, seks en lol in de lenden.
Op heel wat platen van de jaren vijftig en zestig - toen het genre zich nog niet aan de stroeve ledematen van de steeds witter en ouder wordende fans had aangepast - kan je die aanstekelijke groove nog altijd vóélen, maar horen is helaas moeilijker: drum en bas klinken vaak als karton en hommelgezoem, en dat vinden verwende luisteraars lastig om op te bewegen.
'Laten we daar iets aan doen,' dacht Jan Middendorp
, bluesgitarist en als platenbaas van het Nederlandse Black & Tan Records stalmeester van een aantal swingende fossielen uit de Mississippi-delta. Hij vermomde zich als miX&dorp
, graaide uit zijn eigen catalogus een dozijn kaduke boogies die ruiken naar Howlin' Wolf
en John Lee Hooker,
kroop achter de computer en sloeg aan het remixen. De blues moest terug de dansvloer op.
Naar dancenormen is 'Blues + Beats' niet écht van vandaag: Little Axe
, Moby
en St. Germain
hebben jaren geleden al soortgelijke klanken aan de blues toegevoegd, maar die deden dat met artistieke bijbedoelingen, terwijl het miX&dorp alleen om de fun te doen is.
En een partyplaat is het geworden. De beats mogen dan uit de Hema komen, ze pompen en rollen als de billen van Serena Williams
in haar zwarte doorkijkpakje - veel funkyer moet het echt niet worden. Bovendien rockt deze cd als een roestige betonmolen: de gruizige gitaarriffs malen maar door (ook liefhebbers van Triggerfinger
en The Black Keys
zullen er pap van lusten) en de mondharmonica's doen wat ze volgens het boekje horen te doen: ze scheuren, piepen en kraken.
Dood is de blues nooit geweest, maar een viagrapil als deze doet verdomd veel deugd.
