MiXMONK: 'Graag traag'
In 2017 – het jaar dat Thelonious Monk (1917 – 1982) honderd jaar zou zijn geworden – herwerkten TaxiWars-saxofonist Robin Verheyen, pianist Bram De Looze en de Amerikaanse drummer Joey Baron op vraag van Bozar songs van de beroemde jazzmuzikant. Twee jaar later is er nu de plaat ‘MiXMONK’, waarop een aantal nummers van de hogepriester van de bebop netjes naast eigen composities staan en die het trio op 25 april in deSingel ten gehore brengt.
HUMO Wat hebben jullie met Thelonious Monk?
Bram De Looze «Ik groeide op met zijn platen: zijn pianospel had dus een grote invloed op mij. Zijn manier van componeren was destijds ook heel origineel, en nog steeds enorm inspirerend. Maar we apen hem niet klakkeloos na, wij steken veel van onszelf in die songs.»
Robin Verheyen (knikt instemmend) «Net als Bram hebben Joey en ik veel naar hem geluisterd, en ook ons heeft hij als muzikanten mee gevormd. Onze bewondering was dus een goede insteek om met z’n drieën zelf iets unieks te proberen maken.»
HUMO Jullie versies klinken vaak zachter dan de originele.
Verheyen «Dat klopt. Vandaag is er bijna geen enkele andere jazzband die het aandurft om in zo’n laag tempo te musiceren als wij op ‘MiXMONK’. ‘Boo Boo’s Birthday’ brengen wij veel trager dan Monk, en daardoor kunnen we de luisteraar bewijzen dat élke noot, élke cymbaalaanslag bij hem een functie had: dat vinden wij veel belangrijker dan onze virtuositeit te etaleren. Zijn muziekstukken zijn heel onvoorspelbaar. Dat maakt ze natuurlijk boeiend, maar ook moeilijk te spelen.»
HUMO Monk kon enkele van die ingewikkelde songs zelfs zo catchy doen klinken dat hij er hits mee scoorde, maar die staan niet op jullie plaat.
De Looze «Die zijn al zo vaak gespeeld dat ze voor ons niet meer fris klinken: in plaats van nog maar eens ‘Round Midnight’ te coveren, kozen wij voor de composities waarvan het ritme of de melodie ons het meest aansprak.»
Verheyen «Bebop werd in zijn tijd ook bestempeld als intellectualistisch, maar Monk zelf was helemaal geen elitaire muzikant. Ook de bewering dat hij een outsider was, klopt niet helemaal: zijn excentrieke gedrag leverde hem ook heel wat media-aandacht op. In 1964 haalde hij zelfs de cover van Time. Monk was meer mainstream dan velen denken.»
HUMO Ondanks zijn commercieel succes in de jaren 60, bleven de persoonlijke problemen zich opstapelen, verloor hij zijn contract bij een grote platenfirma en trad hij nog nauwelijks op.
Verheyen «Veel muzikanten moeten door zo’n moeilijke periode. Maar Monk kampte met een bipolaire stoornis, dat deed hem de das om. Door zijn streken wordt hij soms ook afgeschilderd als een cartooneske figuur en dat is jammer, want hij was echt een gepassioneerde rasartiest.»
